به گزارش ایرنا،‌ پرونده رقابت‌های لیگ برتر بسکتبال به صفحات پایانی خود نزدیک می‌شود و طبیعی است در چنین شرایطی حساسیت‌ها نیز به اوج برسد اما اینکه به این بهانه شاهد بی‌حرمتی‌ و بی‌اخلاقی باشیم نه تنها قابل قبول نیست بلکه برخورد جدی و بدون اغماض با خاطیان و مسببان این حاشیه‌ها را می‌طلبد و باید پرسید چرا در برابر این افراد که از روی سکوها، پرده‌های شرم و حیا را دریده و به خود اجازه می‌دهند با رفتار و کلام خود جو ورزش را آلوده کنند، برخورد نمی‌شود.

شروع این اتفاقات و رفتارها در ورزش تازگی ندارد و بارها و بارها شاهد چنین برخوردهای خارج از عرفی بوده‌ایم اما چرا در برابر این بی‌اخلاقی‌ها سکوت پیشه می‌کنیم. تصاویری که از بازی تیم‌های ذوب‌آهن اصفهان و کاله مازندران در مرحله یک چهارم نهایی لیگ برتر بسکتبال در فضای مجازی دست به دست می‌شود آنقدر زشت و قبیح است که باید به پدران و مادران حق داد اجازه ندهند فرزندانشان برای تفریح و سرگرمی، وارد فضای ورزشی شوند.

تصاویر آنقدر واضح و شفاف است که نیاز به تعریف و تفسیر ندارد، عده‌ای اندک از روی سکوهای ورزشگاه به شکل‌های مختلف، با سردادن شعار و حرکات دست، بازیکنان و تیم حریف را با شدیدترین توهین‌ها خطاب قرار می‌دهند. اینکه در فضای ورزشی و در فاصله چندمتری با کودکانی که برای تماشای یک مسابقه ورزشی به سالن آمده‌اند کمربند در دست گرفته و تیم حریف را مورد تهدید و توهین قرار دهیم، بیشتر شبیه نزاع‌های خیابانی و تقابل اراذل و اوباش است تا هواداری از تیم مورد علاقه.

کل بی‌اخلاقی‌های این بازی توسط افرادی مدیریت می‌شود که تعدادشان کمتر از انگشتان دو دست است اما عدم برخورد جدی با آنها از سوی مسئولان حاضر در سالن، نه تنها آنها را به سکوت دعوت نمی‌کند بلکه با شعارهای خود را با همنوایی و به شکلی آوازگونه به گوش همه تماشاگران هم می‌رسانند.

چنین رفتارهایی معطوف و مختص به ورزش بسکتبال نیست و در رشته‌های دیگر نیز شاهد رفتارهایی مشابه هستیم. یا باید قبول کنیم ورزش و فضای ورزشی حرمت دارد و باید این فضا را از آلودگی و پلشتی محفوظ داشت یا اینکه باید فاتحه آن را خواند و پذیرفت ورزش با بی‌اخلاقی، زشتی و بی‌حرمتی‌ها عجین شده و نباید انتظار معجزه داشت. ورزش دیگر آن فضای سالم سال‌های قبل نیست که خانواده‌ها بدون دغدغه کودکان خود را برای پرورش و تربیت در آن رها کنند چراکه بسیاری از الگوهای رفتاری و گفتاری تغییر کرده و اگر سکوت کنیم تنها دو دلیل دارد،‌ این سکوت یا از بی‌اطلاعی است که بعید به نظر می‌رسد و یا اینکه ترجیح می‌دهیم سر خود را در برف کرده و چشم روی این بی‌اخلاقی‌ها بسته شود.

در همین سالی که گذشت بارها و بارها شاهد چنین رفتارهایی در رشته‌های مختلف ورزشی بوده‌ایم. رفتارهایی که نه تازگی دارد و نه قرار است تمام شود. برخوردهای مقطعی و جریمه‌های موردی هم پاسخگو نخواهد بود و تنها راه برخورد جدی، بدون اغماض و اعمال شدیدترین تنبیه‌ها برای عاملان است تا دوباره آسمان ورزش آبی و صاف شود.