به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مازندران، شهرستان بابل با جاذبه‌های بی‌نظیر طبیعی و تاریخی‌اش سالانه گردشگران بسیاری را مجذوب خود می‌کند. این شهر علاوه بر طبیعت چشم‌نواز، آثار تاریخی متعددی هم دارد که نوروزگردی در آنها خالی از لطف و لذت نیست.

بابل یکی از شهر‌های کهنِ شمالِ ایران است و اگر قصد مسافرت در ایام عید و دیگر ایام سال را دارید، شهر بابل با دارا بودن طبیعت دیدنی و بکر و داشتن جاذبه‌های فراوان، روز‌های خوب و به یاد ماندنی را برای شما رقم خواهد زد.

بهترین زمان برای مسافرت به این شهر رویایی، بهار و اردیبهشت است؛ بهار به دلیل سرسبزی و طراوت و تازگی و زیبایی و اردیبهشت به‌خاطر عطر بهار نارنج که هوش از سر می‌بَرد و همچنین زمین‌های شالیزاری و فعالیت کشاورزان زحمت‌کش و عطر دلچسب نشای برنج؛ زیبایی‌های بابل دوچندان می‌شود.

بابل که در قدیم به مه میترا معروف بود و سپس مامطیر نامگذاری شد، پیشینه تاریخی‌فرهنگی ارزشمندی در شناسنامه هویتی مازندران دارد.

شهر بابل به خاطر موقعیت جغرافیایی از مراکز مهم تشکیل بارگاه و بازار هفتگی در منطقه نیز بوده است؛ به دلیل همین موقعیت خاص ارتباطی، همواره مورد توجه و خاستگاه تجار و بازرگانان داخلی و خارجی بوده و نام بارفروش‌ده تا اواخر دوره صفویه بر این منطقه اطلاق می‌شد؛ در دوره قاجار به بارفروش معروف شد و تا مدت‌های طولانی پایتخت مازندران نیز محسوب می‌شد.

در سال ۱۳۱۰ که نقشه‌کشی از شهر بابل آغاز شد، به دستور پهلوی اول نام این شهر از بارفروش به بابل تغییر داده شد. بابل در لغت به معنی آب فراوان است که از نام رودخانه‌ای که از این شهر می‌گذرد، گرفته شده است.

مهران فلاح؛ رییس میراث فرهنگی و صنایع دستی و گردشگری بابل گفت: شهرستان بابل دارای ۱۹۶ آثار تاریخی است که از این تعداد ۸۶ اثر ثبت ملی‌شده و ۱۱۰ اثر حفاظتی (تاریخی ولی بدون ثبت ملی) است، همچنین در شهرستان بابل ۵۳ تپه وجود دارد که ۶ تپه ثبت شده و ۴۷ تپه حفاظتی است.

احمدزاده؛ کارشناس میراث فرهنگی بابل گفت برخی از آثار تاریخی و مکان‌های دیدنی و جذاب بابل را اینگونه برشمرد:

پل محمد حسن خان
این پل روی رودخانه بابل‌رود و در یک کیلومتری جنوب شهر بابل بنا شده است. این پل در سال ۱۱۴۶ یعنی زمان حکمرانی کریم خان زند و توسط محمد حسن خان؛ جد آغا محمدخان قاجار روی رودخانه بابل‌رود احداث شد. این پل به طول ۱۴۰ متر و عرض ۶ متر یکی از پل‌های مهم تاریخی مازندران و ایران است.

پل محمدحسن خان تا سال ۱۳۴۳ بزرگترین و مهمترین راه ارتباطی بخش‌های پرجمعیت گتاب و بندپی شرقی و بندپی غربی و آمل و تهران به بابل بود و در گذشته نه چندان دور بار تردد همه راه‌ها به آمل را بر شانه‌های خود تحمل می‌کرد.

مطلب قابل توجه در بنای این پل، معماری صفوی و استفاده از ساروج (سفیده تخم مرغ) در ساخت این پل زیباست. این پل در سال ۱۳۵۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران ثبت شد.

موزه مردم شناسی بابل

موزه مردم‌شناسی بابل در ساختمان شهرداری سابق بابل بنا شده است. بنای شهرداری بابل در سال ۱۳۰۷ به عنوان بلدیه و شهرداری احداث شد و در سال ۱۳۷۴ با کاربری فرهنگی در اختیار سازمان میراث فرهنگی مازندران قرار گرفت. این بنا از بهمن ۱۳۷۵ در جشن‌های انقلاب اسلامی به عنوان موزه باستان شناسی و مردم شناسی فعالیت خود را به عنوان تنها موزه مازندران آغاز کرد و محل برپایی نمایشگاه آثار فرهنگی شد و تاکنون هم این نمایشگاه ادامه دارد. بنای این موزه در سال ۱۳۸۲ مرمت شد.

کاخ شاه

در جنوب بابل، رودخانه پر آبی قرار داشت و از عهد شاه عباس اول، شکارگاه و تفرجگاه شاهزادگان و شاهان و حکام محلی بود. در سال ۱۳۱۰ به دستور رضاخان پهلوی بخشی از آن خشک و هموار شد و در وسط این تفرجگاه کاخی بسیار زیبا در دو طبقه با تالار‌های متعدد و مزین به گچبری‌های بسیار زیبا بنا شد. این مکان در سال ۱۳۶۲ به دانشگاه علوم پزشکی بابل تبدیل شد و اکنون از این کاخ به عنوان کتابخانه استفاده می‌شود.

مسجد محدثین یا جمکران ثانی

مسجد محدثین در محله افراداربن بابل؛ خیابان شیخ کبیر و به دست آیت الله ملا نصیرا در سال ۱۱۳۶ هجری قمری، حدود ۳۰۰ سال پیش بنا شده است. مساحت این مسجد ۷۰۰ مترمربع و شامل شبستان و حیاط است و در محوطه مسجد که قبلا قبرستان بوده، مقبره ملانصیرا و شیخ کبیر قرار دارد. این بنا اینک به هزار و ۷۰۰ متر شامل شبستان طبقه پایین و شبستان طبقه بالا وسعت یافته است.

امامزاده قاسم (ع) بابل یا آستونه

حسین جانزاده خبرنگار, [۲۲.۰۳.۲۴، ۱۰:۰۱]این بقعه مشهور به آستانه یا کلاج مشهد است که از آثار با ارزش قرن نهم هجری قمری و دارای گنبد مخروطی‌شکل و دارای ارتفاع ۲۲ متر است. برای ورود به بقعه ابتدا مسجد کوچکی قرار دارد که با درب آهنی مزین شده است. این امامزاده در سال‌های ۱۳۴۳ توسط حاج محمد علی ایمانی از خیران منطقه مرمت و آینه‌کاری شده است. بقعه امامزاده قاسم بابل، زیارتگاه اصلی مردم بابل است که علاوه بر جاذبه‌های تاریخی و مذهبی و گردشگری در ماه محرم بخصوص در تاسوعای حسینی محل تجمع سوگواری و دسته‌های عزادار محلات این شهرستان است. به روایتی این امامزاده را یکی از نوادگان امام محمد تقی (ع) می‌دانند، البته روایات در این خصوص متفاوت است.

سقانفار کیجاتکیه

کیجاتکیه در سال ۱۳۰۶ در دوره ناصرالدین شاه در محله حمزه کلای بابل بنا شده است و در تاریخ آمده که دو دختر با پول جهیزیه خود و به عشق امام حسین (ع) این سقانفار یا حسینیه یا تکیه را بنا نهاده اند. البته وجه تسمیه این نام به آنجا برمی‌گردد که در سال‌های دور، بیماری مهلک وبا کل این منطقه را درگیر مرگ‌ومیر کرده بود و دو دختر جوان نذر می‌کنند که برای نابودی این بیماری پول جهزیه خود را صرف ساخت بنایی برای عزاداری امام حسین (ع) کنند. بعد از دو سال هر دو دختر فوت می‌کنند و واژه "کیجا" که در فرهنگ مردم طبرستان معنی دوشیزه می‌دهد، روی این تکیه گذاشته می‌شود. واژه "سقانفار" یا "سقانپار" و "سقاتالار" در گویش مردم مازندران به اتاقک‌ها و آلاچیق‌های چوبی اطلاق می‌شود که برای گورستان‌ها و تکایا و مساجد ساخته می‌شود. نکته قابل تامل در این معماری، طرح، نقش و نگار و ظرافت سازه است که در نظر اول نگاه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند. نقش‌هایی که گویی با بازدیدکنندگانشان حرف می‌زند و دنیایی از زیبایی حیرت انگیز را به همگان هدیه می‌دهند.