با اینکه مهندس تورج منصور سال 67 با بدترین شکل ممکنه از سایپا رفت؛ اما هنوز نام و یادش برای سایپاییان عزیز است.

وقتی او کلید سایپا را تحویل گرفت اوضاع اسفناکی بر این شرکت حاکم بود؛ میزان بدهی های شرکت چنان بالا رفته بود که طلبکاران می خواستند دستگاه های پرس را باز کنند و در ازای طلبشان بردارند! منصور مهندس ساختمان بود به قول خودش تا لحظه ای که به سایپا آمد شرکت خودروسازی ندیده بود؛ اما باید بپرسیم چه شد؟ چه کرد که نامش در بین نسل سوم کارکنان سایپا هنوز به نیکی یاد می شود؟

می دانیم که ساختمان اداری که آن روزها به عنوان « کاخ سفید سایپا » در بین کارکنان شهرت یافت حاصل دوران مدیریتی اوست؛ ساختمانی که در آن زمان در جاده مخصوص بی نظیر بود؛ آیا ساخت این ساختمان دلیل شهرت او بود؟ تورج منصور در کنار ساخت ساختمان؛ در حال ساخت سازه دیگری بر ضمیر جان و دل کارکنان بود؛ سازه ای که تخریب شدنی نیست و از گزند باد و باران بدور است. او عمارت خود را بر دل های کارکنان ساخت و همین کافی بود تا نام و یاد او را در تاریخ سایپا ماندگار کند.

این روزها و در ساعات پایانی سال؛ هر کسی می تواند کرده و کردار خود را مرور نماید.

به نظرم این چند بیت فردوسی تراز خوبی است برای بررسی عملکرد خودمان:

به نامِ نکو گر بمیرم رواست

مرا نام باید که تن مرگ راست

که چون بگذرد زین جهان نامِ نیک

بماند از او هم سرانجامِ نیک

ندیدی که چند از بزرگان که مُرد

ز گیتی جز از نام نیکی نبرد

مرا سَر نهان گر شود زیر سنگ

از آن بِه که نامم برآید به ننگ