دکتر سیدمحسن میرباقری، مفسر قرآن کریم در قسمت هشتم از مجموعه درسگفتار «نمی از باران» درباره خیر و عبادت کثیر میگوید: حکمت به عنوان خیر کثیر در قرآن مطرح شده است. در آیه 269 سوره بقره میفرماید: «يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا» به هر كسی که حكمت داده شود، به يقين، خير کثیر داده شده است. در برخی روایات اموری را گفتهاند که موجب حکمت است مثلا «مَنْ زَهِدَ فِي اَلدُّنْيَا أَثْبَتَ اَللَّهُ اَلْحِكْمَةَ فِي قَلْبِهِ» اگر کسی در دنیا زاهدانه زندگی کند خداوند حکمت را در قلب او تثبیت میکند و «وَ أَنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ» و زبان او را از حکمت گویا میکند. حکمت از قلبش میجوشد و در زبانش جاری میشود و «وَ بَصَّرَهُ عُيُوبَ اَلدُّنْيَا دَاءَهَا وَ دَوَاءَهَا» و عیوب دنیا را خدا به او مینمایاند؛ هم دردها و هم درمانها را.
در حدیث دیگری از امام صادق(ع) آمده است که خردمندان با اندیشیدن عمل میکنند تا از این طریق محبت خداوند در قلبشان پدیدار شود. یعنی هر کاری انجام میدهند، فکر میکنند رضای خدا را در نظر میگیرند. اگر رضای خدا نباشد، عمل نمیکنند و یا اگر رضای خدا باشد فکر میکنند چگونه عمل کنند تا خداوند بیشتر راضی باشد و اینگونه محبت خداوند در قلبشان پدیدار میشود.
نظر شما