به گزارش ایسنا، «کریس مک‌گریل« روزنامه‌نگار انگلیسی در مقاله‌ای در روزنامه گاردین به تبعیض رسانه‌های جهان در پوشش قتل خبرنگاران غربی و خبرنگاران فلسطینی پرداخته و نوشته است: از قدرت «وائل الدحدوح» خبرنگار الجزیره حیران می‌شوم؛ کسی که روزهایی جهنمی را پشت سر می‌گذاشت اما مقابل دوربین آمده و به رنج دیگران پرداخت. این چهره اصلی خبرگزاری الجزیره در پوشش وقایع غره، در ماه اکتبر مقابل دوربین ایستاده بود که از شهادت همسر و ۲ تن از فرزندانش مطلع شد. بااین‌وجود، به گزارش تحولات غزه ادامه داد.

خود این خبرنگار نیز در حمله رژیم صهیونیستی به یکی از مدارس سازمان ملل که نقش پناهگاه را برای آوارگان فلسطینی داشت، مجروح شد و فیلم‌بردار او به شهادت رسید. این هفته بر اثر حمله پهپادی رژیم صهیونیستی به یک خودرو در جنوب غزه، پسر بزرگ الدحدوح به همراه یک روزنامه‌نگار دیگر به شهادت رسیدند. حمزه ۲۷ساله مانند پدرش در خبرگزاری الجزیره کار می‌کرد.

الدحدوح ساعاتی برای شرکت در مراسم خاک‌سپاری فرزندش گزارش‌های خود را متوقف کرد، اما بلافاصله بعد از آن کار خود را از سر گرفت. او در مقابل دوربین الجزیره گفت: هیچ‌چیز بدتر از درد ازدست‌دادن نیست و وقتی این درد را چندین بار تجربه کنید، شدیدتر و سخت‌تر می‌شود. امیدوارم این کشتار متوقف شده و خون پسرم حمزه آخرین خونی باشد که از خبرنگاران و مردم غزه ریخته می‌شود.

وائل الدحدوح

به گزارش گاردین، حمزه و همکارش «مصطفی ثریا» که فیلم‌بردار خبرگزاری فرانسه بود، تازه‌ترین خبرنگارانی هستند که در حملات رژیم صهیونیستی به غزه به شهادت رسیده‌اند؛ حملاتی که به بهانه انتقاد عملیات طوفان الاقصی و حمله حماس به مواضع رژیم صهیونیستی در غلاف غزه آغاز شد. تل‌آویو مدعی است که عامدانه روزنامه‌نگاران را هدف قرار نمی‌دهد، اما اگر این صحت دارد، پس چرا نظامیان صهیونیست دو موشک را به‌صورت مستقیم به‌سوی خودروی حامل حمزه و همکارش شلیک کردند؟

ارتش رژیم صهیونیستی که به داستان‌سرایی درباره روزنامه‌نگارانی که به شهادت رسانده معروف است، در این مورد مدعی شد که این خودرو حامل یک تروریست و یک دوربین پهپادی بود. اما این روزنامه‌نگاران در هنگام اصابت موشک به خودرو، پهپاد تصویربرداری خود را به پرواز در نیاورده بودند. از سوی دیگر، اگر نظامیان صهیونیست به خودروی آن‌ها مشکوک شده و آن را تحت‌نظر گرفته‌اند، پس بی‌شک توانسته‌اند تشخیص دهند که سرنشینان این خودرو خبرنگار هستند.

محاسبه «کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران» نشان می‌دهد که در جنگ جدید غزه، بیش از ۷۰ خبرنگار به شهادت رسیده‌اند. بدین ترتیب، جنگ کنونی غزه خونین‌ترین مناقشه دهه‌های گذشته برای روزنامه‌نگاران بوده است. این در حالی است که برخی منابع تعداد شهدای روزنامه‌نگار جنگ غزه را بیش از ۱۰۰ تن اعلام کرده‌اند.

این کمیته اعلام کرده است که مقیاس و شرایط کشته‌شدن خبرنگاران، از جمله تهدید مستقیم آنان و خانواده‌هایشان توسط مقامات رژیم صهیونیستی، نشان می‌دهد که خبرنگاران فلسطینی در نوار غزه عامدانه هدف گرفته می‌شوند. بدین ترتیب، این کار یک جنایت جنگی است و الجزیره نیز از دیوان کیفری بین‌المللی خواسته تا در تحقیقات خود درباره موارد نقض کنوانسیون ژنو توسط رژیم صهیونیستی در غزه، کشتار عامدانه خبرنگاران را نیز بررسی کند.

در گزارش گاردین آمده است: روزنامه‌نگاران می‌دانند که تهیه گزارش از مناطق جنگی با خطر گره خورده است؛ چه کسانی که برای پوشش اخبار جنگ به مناطق جنگی می‌روند و چه کسانی مانند الدحدوح که در سرزمین مادری‌شان جنگی ناخواسته بر آنان تحمیل شده است. همکاران و دوستان من جان خود را در حین تهیه گزارش از دست داده‌اند. از قتل دیوید بلاندی توسط یک تک‌تیرانداز در السالوادور گرفته تا ماری کولوین که در بمباران ۲۰۱۲ سوریه کشته شد. بسیاری از آنان در آفریقای جنوبی، در خیابان‌های سومالی، در انقلاب لیبی یا توسط شورشیان سیرالئون جان خود را از دست داده‌اند.

هر خبرنگاری میزان خطر را اندازه‌گیری کرده و تصمیم می‌گیرد که آیا این خطر ارزش به‌جان‌خریدن را دارد یا خیر. پاسخ این پرسش نیز در موقعیت‌های مختلف، متفاوت است.

در سال ۲۰۰۳، ارتش رژیم صهیونیستی جیمز میلر، فیلم‌بردار مستندساز انگلیسی را در غزه کشت. بریتانیا در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که این اقدام اسرائیل، یک قتل غیرقانونی بوده است. اسرائیل از محاکمه سربازی که ماشه را کشیده بود، خودداری کرد، اما ۱.۵ میلیون پوند غرامت پرداخت. خانواده این فیلم‌بردار نیز اظهار کردند که همین اقدام را به‌مثابه اعتراف رژیم صهیونیستی به این ارتکاب جرم پذیرفته‌اند.

به گزارش این روزنامه انگلیسی، به نظر می‌رسد که کشتن میلر بخشی از الگوی سربازان رژیم صهیونیستی بوده که از هیچ قاعده و قانونی پیروی نکرده و هرکس را که بخواهند، هدف قرار می‌دهند؛ نه‌تنها روزنامه‌نگاران، بلکه کارکنان سازمان ملل و عوامل انتقال کمک‌های بشردوستانه و حتی کودکان فلسطینی.

اما جنگ امروز غزه بسیار متفاوت است. کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران و سازمان گزارشگران بدون مرز اعلام کرده‌اند که ظاهراً ماهیت کشتار روزنامه‌نگاران این بار به تعداد اندکی سرباز سرکش و بی‌اخلاق محدود نمی‌شود.

حقیقت این است که در ادبیات رهبران رژیم صهیونیستی، هدف‌گیری روزنامه‌نگاران برای سربازان اسرائیلی امری مشروع است. سیاستمداران رژیم صهیونیستی در اظهارات خود خواستار «حذف» تعدادی از روزنامه‌نگاران فلسطینی شده‌اند که به ادعای یک گروه حامی اسرائیل در آمریکا، در حمله هفتم اکتبر مستقیماً با جنبش مقاومت فلسطین همکاری داشتند. بنی گانتس، عضو کابینه جنگ رژیم صهیونیستی گفت که این خبرنگاران «تروریست» بوده و باید کشته شوند.

خانواده میلر توانستند از رژیم صهیونیستی غرامت بگیرند، چون شهروندان بریتانیا بودند. به‌طورکلی، کشته‌شدن روزنامه‌نگاران غربی موج اعتراضی بزرگ‌تری به راه می‌اندازد و شاید به همین دلیل است که در جنگ جدید غزه، رژیم صهیونیستی اجازه ورود خبرنگاران رسانه‌های بین‌المللی را نمی‌دهد. سازمان‌های خبری بین‌المللی امروزه برای پوشش تحولات غزه تنها به خبرنگاران فلسطینی اتکا دارند که صهیونیست‌ها به دنبال کشتن آنان هستند. بسیاری از تصاویری که جهان از وقایع هولناک غزه و قساوت رژیم صهیونیستی دیده، توسط همین خبرنگاران فلسطینی به ثبت رسیده است.

در نتیجه، این نگران‌کننده است که با وجود پرداختن روزنامه‌ها و شبکه‌های خبری غربی به تعداد فزاینده روزنامه‌نگاران کشته‌شده در غزه، بسیاری از سازمان‌های خبری تمایلی به اشاره مستقیم به این الگوی کشتار ندارند؛ الگویی که به اذعان کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، نشان‌دهنده اسنادی متقن از جنایت جنگی است. بی‌شک اگر خبرنگارانی که این روزها در غزه به شهادت می‌رسند ملیت آمریکایی یا اروپایی داشتند، اوضاع به شکلی کاملاً متفاوت پیش می‌رفت.

انتهای پیام