این گیاه در مناطق گرم و مرطوب بخصوص هندوستان می‌روید و به کشور ما وارد شده و به مصرف می‌رسد .

زمان برداشت قسمت مورد استفاده: میوه در پاییز جمع‌آوری و بوسیله نور خورشید خشک می‌شود .

قسمت مورد استفاده: دانه .

کاربرد درمانی: بادشکن، سوء هاضمه، در طب سنتی برای درمان علایم گوارشی، تهوع و استفراغ و اسهال، بیماری کم اشتهایی و سندرم رمهلد.

آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: اسانس گیاه از طریق مهار گیرنده‌های موسکارینی، ضدگرفتگی عضلانی می‌باشد .

روغن فرار آن (منوترپن) خاصیت ضد باکتری و ضد قارچ دارد. در مطالعات حیوانی نیز سبب افزایش ترشح صفرا و کاهش ترشح شیره معده گردیده است .

احتیاط مصرف: در مصرف بجا و مناسب آن خطر و عارضه جانبی یافت نشده است . در بیماران مبتلا به فشار خون، زخم معده؛ التهاب پروستات و تپش قلب با احتیاط مصرف شود.

منع مصرف: با توجه به خاصیت افزاینده حرکات دستگاه گوارش می‌تواند سبب بروز کولیک‌های صفراوی گردد .

ترکیبات شیمیایی: اسانس (بورنئول، کامفر، پینن، کاروون)، روغن ثابت، نشاسته .

نحوه و میزان مصرف:

۱) ۳۰-۱۵ عدد دانه به صورت پودر شده خوراکی میل شود .

۲) ۳۰-۵ قطره عصاره مایع خوراکی میل شود .

مصرف غذایی: به عنوان طعم دهنده به صورت وسیع در شیرینی‌جات و قهوه بکار می‌رود. از ترکیبات استاندارد ادویه کاری می‌باشد