به گزارش "ورزش سه"، وقتی خبرنگاری در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی از کایل واکر پرسید که در صورت قهرمانی منچسترسیتی، این بزرگترین افتخار دوران حرفه‌ای‌اش خواهد بود، با لبخند گفت: "نمی‌دانم اما این گیلاس روی کیک ما در سال ۲۰۲۳‌ است." و ساعت ۲۳:۱۵ به وقت جده، واکر و هم‌تیمی‌هایش در حالی که یک آتش‌بازی باشکوه تماشاگران را میخکوب کرده بود، گیلاس روی کیک‌شان را گاز زدند تا سال فراموش نشدنی‌شان پایانی شیرین داشته باشد.

اینجا ملک‌ عبدالله: به شما خوش می‌گذرد

سال‌هاست ساختن ورزشگاه فقط برای تماشای یک رویداد ورزشی موضوعیت خود را از دست داده است. یعنی هیچ باشگاهی فقط برای اینکه تماشاگرانش یک روز در هفته بازی‌هایش را تماشا کند، ورزشگاه جدید نمی‌سازد‌. ورزشگاه‌های جدید قرار است محلی برای سرگرمی تماشاگران در تمام طول هفته باشد و به همین دلیل امکانات و زیرساخت‌های جدیدی به آنها اضافه می‌شود؛ مانند ورزشگاه ملک عبدالله که تماشاگران از ساعت‌ها قبل در آن حضور پیدا کرده بودند تا با بازی‌های مختلفی که در فن‌زون‌های مختلف در نظر گرفته شده، سرگرم شوند؛ اتفاقی که جو ورزشگاه را حتی پیش از شروع بازی پرهیجان و تماشایی کرده است. اینجا طرفداران نه فقط تماشاگر صرف که بخشی از بازی‌اند و این حضور در ورزشگاه را خاطره‌انگیزتر می‌‌کند.

نیمه اول: دینیز می‌دانست

خیلی از تماشاگران هنوز در راهروهای ورزشگاه ملک عبدالله بودند که خولین آلوارز دروازه فلومیننزه را باز کرد؛ گلی شبیه به گل لیونل مسی به استودیانتس در فینال جام باشگاه‌های جهان ۲۰۰۹. این گل احتمالا همه را غافلگیر کرد به جز فرناندو دینیز که در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی از صراحتا اعتراف کرده بود که تیمش در فاز دفاعی مشکل دارد و نباید مانند دیدار مقابل الاهلی مرتکب اشتباهات متعدد شود. اما در تیمی که چهار نفر از پنج بازیکن ساختار دفاعی‌اش ۳۳، ۳۵، ۴۰ و ۴۳ ساله‌اند، اشتباه نکردن مقابل منچسترسیتی کار سختی است؛ حتی اگر طرفداران تیم پشت دروازه بنری آویزان کرده باشند که روی آن نوشته شده باشد: "فلومیننزه جوان" (Young Flu).

طرفداران برزیلی که پشت دروازه‌ نیمه اول‌شان بودند، با پرچم‌های سبز، قرمز و سفید که یادآور ریشه‌های انگلیسی تیم‌شان بود، به حمایت از تیم‌شان ادامه دادند اما این برای جبران مشکلاتی که دینیز باید برای برطرف‌تر کردن آن مدت‌ها قبل کاری می‌کرد، کافی نبود. پس وقتی پاس در عمق عالی ناتان آکه در دقیقه ۲۷ به فیل فودن رسید، طرفداران سیتی یک بار دیگر فرصت جشن گرفتن پیدا کردند.

کولینگ بریک برای همه!

اگر عربستان می‌خواهد میزبانی جام جهانی ۲۰۳۴ را بر عهده بگیرد، باید مانند قطر از همین حالا به فکر راهی برای خنک کردن فضای ورزشگاه‌ها باشد. این را همه آنهایی که در این چند روز دیدارهای جام جهانی باشگاه‌ها را در جده تماشا کردند، متوجه شدند. در شب فینال گرمای هوا به اندازه‌ای آزاردهنده بود که قطعا همه ۵۷ هزار تماشاگری که در ورزشگاه بودند، دوست داشتند با یک کولینگ بریک، دقایقی به جای خنک‌تری پناه ببرند!

نیمه دوم: استیلینگ د شو!

پیش از شروع بازی روی اسکوردبرد ورزشگاه دو بازیکن از دو تیم به عنوان ستاره‌هایی که باید عملکردشان را زیر نظر داشت، معرفی شدند: برناردو سیلوا از سیتی و جان کِنِدی از فلومیننزه.

کندی که در ترکیب اصلی تیمش نبود، از ابتدای نیمه دوم به بازی رفت، اما نه او و نه برناردو سیلوا بهترین بازیکنان فینال نبودند. فیل فودن (یک گل و تاثیر روی گل‌به‌خودی) و خولین آلوارز (دو گل) بودند که به ستاره‌های دیدار تبدیل شدند و این فینال را به نام خودشان زدند.

خیلی هم دوستانه نبود!

بعد از سوت پایان، همان لحظه که پپ گواردیولا به سمت نیمکت فلومیننزه رفت تا با مارسلو و دینیز خوش و بش کند، فیلیپه ملو و کایل واکر وسط زمین دست به یقه شدند و اگر دخالت بازیکنان دو تیم نبود احتمالا حسابی از خجالت هم درمی‌آمدند. اینکه چه چیزی باعث این درگیری شد، مشخص نیست، اما وقتی پای جام در میان باشد، هر زد و خوردی قابل‌توجیه است!

حالا حالاها قهرمانیم!

پپ بعد از مدت‌ها کت و شلوار پوشیده بود، با تیپی که در دوران حضورش در بایرن مونیخ از او زیاد دیده بودیم. او که در طول بازی، حتی وقتی تیمش با سه گل پیش بود، برای از دست دادن موقعیت‌ها ناراحت و عصبانی می‌شد، بعد از بازی در بهترین مودش بود؛ با دینیز حسابی خوش و بش کرد، همه اعضای سیتی تا اعضای تدارکات را در آغوش گرفت و در نهایت شب را با عکس دسته جمعی با خانواده‌اش تمام کرد. پایان خوش برای سالی به یادماندنی؛ برای او و هواداران سیتی که در پایان مراسم همراه خواننده گروه کویین فریاد می‌زدند "وی آ د چمپیونز!"