عصر ایران؛ سروش بامداد- اعلام آغاز روند شکایت ایران از کرۀ جنوبی به خاطر بدهی 7 میلیارد دلاری در حالی است که در دو سال گذشته هر گاه قیمت ارز رو به تصاعد گذاشت مقامات مختلف در دولت ابراهیم رییسی یا رسانه های مرتبط خبر می‌دادند این 7 میلیارد دلار در راه است تا بلکه وعدۀ تزریق آن به بازار ارز را پایین آورد!
این روش اما آن قدر تکرار شد که جنبۀ لطیفه پیدا کرد و حالا خبر آمده که رییس جمهوری لایحۀ ارجاع اختلاف بین بانک مرکزی ایران و دولت جمهوری کره به داوری را به مجلس شورای اسلامی فرستاده و اصطلاحا استرداد مطالبۀ 7 میلیارد دلاری از بانک های این کشور رسماً کلید خورده است.
در این که 7 میلیارد دلار پول کمی نیست و در صورت دریافت هم قابل تزریق به بازار ارز است و هم با تبدیل به ریال کمی از خلق پول منتج به تورم می‌کاهد تردیدی نیست اما چرا این خبر با طعنه رو‌به‌رو شده است؟
تصور کنید دوستی دارید که بارها برای شما از سفر به اصفهان خاطره تعریف کرده و مثلا این که یک بار از منار جنبان حین جنبیدن آن عکس گرفته یا در زیر فلان گنبد زده زیر آواز و وقتی صدای او پیچیده به او تذکر داده‌اند این کار را نکند یا از طعم و مزه گز در خود اصفهان یا بریانی گفته و قس علی هذا.
اما حالا همین دوست یک روز آمده و با خوش حالی گفته راهی اصفهان است چون می‌خواهد برای اولین بار این شهر را ببیند! چه حسی به شما دست می‌دهد؟
این همان حسی است که به برخی دست داده بابت شکایت از کره چون قبل‌تر چند بار گفته بودند در شُرُف وصول است و پیشاپیش بابت این موفقیت عظیم شادمانی هم کرده بودند!
نکات جالب این قضیه از این قرار است:
1. اعلام شکایت حقوقی پس از آن صورت می‌پذیرد که به دفعات خبر آزاد سازی یا استرداد پول اعلام شده بود. ظاهرا چنان به تاثیر کوتاه مدت بر بازار ارز می‌اندیشیدند به تبعات بی‌اعتباری چنین اخباری نه.
2. پس از توقیف دو کشتی یونانی در تنگه هرمز روزنامه کیهان نوشت: ما می توانیم و باید تنگه هرمز را به روی کشتی‌های تجاری و نفت‌کش‌های کره جنوبی و تمامی شناورهایی که برای کره جنوبی کالا حمل می‌کنند و یا از مبدأ کرۀ جنوبی بارگیری کرده‌اند ببندیم و مادام که 7 میلیارد دلار طلب‌مان را نپرداخته‌اند اجازه تردد از تنگه هرمز را ندهیم. (27 فروردین). با این وصف چرا دولت آقای رییسی به جای راهکار انقلابی پیشنهادی کیهان در راستای مدیریت جهادی رو به اقدام نئولیبرالی شکایت حقوقی آورده است؟!
3. یک بار البته توقیف اتفاق افتاد و بعد از توقیف کشتی حامل 7200 تُن مواد نفتی کرۀ جنوبی و آزاد سازی آن اعلام شد با میانجی‌گری عمان و قطر قرار است بدهی‌ها را بپردازند. با ادبیات کیهان می‌توان گفت اگر آزاد نکرده بودند و ناخدا و 12 خدمه را به عنوان گروگان نگاه می‌داشتیم نیاز به شکایت نبود! خودشان دو دستی می‌آوردند.
4. مشخص نیست چرا آقای رییسی لایحه به مجلس فرستاده است؟ مگر این موضوع در شورای عالی هماهنگی اقتصادی سران قوا قابل تصمیم‌گیری نبود؟ مگر انواع شوراهای عالی کار قانون‌گذاری به موازات مجلس را انجام نمی دهند؟ این را هم به یکی از همان شوراهای عالی می‌سپردند و وقت مجلس را که در گیر دو موضوع مهم لایحه حجاب و فشار به وزیر کشور برای برکناری معاون سیاسی است نمی‌گرفتند.
5. پایۀ شکایت موافقت‌نامۀ تشویق و حمایت از سرمایه‌گذاری بین ایران و کرۀ جنوبی در سال 1382 است. بارها نوشته‌ایم و تکرار آن لازم است که بهترین عملکرد اقتصادی یک دولت در جمهوری اسلامی در دوره 80 تا 84 و در دولت دوم سید محمد خاتمی صورت پذیرفته است. این که بعد از اخطار و تهدید و توقیف و وعدۀ پوچ به همان موافقت‌نامه بازگشته اند نشان دیگری بر صحت آن مدعاست.
دربارۀ اوج روابط ایران و کره البته نیاز به ارایه شواهد نیست. کیفیت زندگی ایرانیان با بهره از لوازم خانگی و صوتی و تصویری کره‌ای ارتقا یافت. خرید محصولاتی که با قیمت بسیار مناسب و گاه به اقساط در اختیار عموم بود اکنون برای کثیری از مردم به رؤیا بدل شده است.
گره نزدن اقتصاد به برجام زندگی مردم را گره در گره کرد هر چند عده‌ای را به میز و منصب رسانده و می‌توانند همان محصوالات را به 10 تا 20 برابر قیمت به خانه ببرند. کثیری از مردم که محروم شده‌اند اما روزانه آنان را با صدای بلند دعا می‌کنند.
6 . شاید ریشه مشکل در این باشد که نگاه کره جنوبی به غرب است و عضو شانگهای نیست و نگاه ما قرار است به شرق باشد و افتخار می‌کنیم که عضو شانگهای شده‌ایم. راستی از این نگاه به شرق و شانگهای چرا آبی برای زندگی و معیشت مردم گرم نمی‌شود؟
نظر شما