نگار رشیدی

دقیقا دو ماه دیگر، نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی پس از یک سال وقفه به میزبانی هانگژو آغاز می‌شود. مسابقاتی که با عنوان المپیک آسیایی هم از آن یاد می‌شود و همیشه مورد توجه کشورهای آسیایی بوده تا سهم خوبی از مدال‌هایش داشته باشند. امسال اما این بازی‌ها برای کاروان ایران متفاوت پیش‌بینی می‌شود و برآوردها نشان می‌دهد که قرار است شاهد افت رده کاروان نسبت به دوره قبل باشیم. 

در بازی‌های‌ آسیایی 2018 جاکارتا، کسب نخستین مدال طلای تیمی بانوان در رشته کبدی، مدال برنز تیم ملی واترپلو بعد از 44 سال، نخستین طلای سنگ‌نوردی،کسب مدال برنز تنیس روی میز بعد از ۵۲ سال و طلای دوی سه هزار متر با مانع و رکوردشکنی سهراب مرادی در وزنه‌برداری پس از 19 سال (او رکورد بازی‌های آسیایی و جهان را در یک‌ضرب و مجموع با مهار وزنه ۱۸۹ کیلوگرم شکست) از اتفاقات مهم کاروان ایران بود. کاروانی که با ۲۰ مدال طلا، ۲۰ نقره و ۲۲ برنز و با رکورد 62 مدال که نسبت به مجموع مدال‌ها در اینچئون بیشتر بود، در رده ششم رده‌بندی مدال‌ها قرار گرفت. امسال اما مشخص نیست که قرار است شاهد چند تاریخ‌سازی در بازی‌های آسیایی باشیم و بعید هم به نظر می‌رسد که جایگاه ششم حفظ شود. به خصوص که هنوز لیست نهایی رشته‌ها و تعداد سهمیه‌های هر رشته هنوز مشخص نیست. 

بعد از نشست هفته گذشته ستاد عالی بازی‌ها، خبر رسمی مبنی بر لیست نهایی منتشر نشد و تنها صحبت‌هایی به گوش رسید که سهمیه‌ برخی از رشته‌ها کاهش پیدا کرده است. حتی فدراسیون‌ها هم اعلام کرده‌اند به صورت تلفنی از سهمیه‌ها خود مطلع شده‌اند و به طور رسمی چیزی به آنها اعلام نشده است. نکته مهم درباره سهمیه‌ها این است که کمیته المپیک دست به تغییر تصمیمات قبلی‌اش زده است. 

به عنوان مثال سهمیه اپه زنان که قرار بود با یک ورزشکار به هانگژو برود از این رشته گرفته شد، تیم والیبال زنان از فهرست کاروان بیرون آمد، تیم هندبال زنان که سال گذشته خود را به قهرمانی جهان رساند از لیست اعزام خط خورد و روی نام تیم دراگون بوت مردان هم خط قرمز کشیده شد. حتی تنیس روی میز که در جاکارتا توسط نوشاد عالمیان موفق به کسب مدال تاریخی شد، طعم ریزش سهمیه را چشید. 

فدراسیون تنیس روی میز در حالی که امیدوار بود بتواند سه سهمیه خود را به عدد چهار برساند، یک سهمیه را هم از دست داد تا با شوک دو سهمیه برای هانگژو آماده شود! البته در این مورد فدراسیون دوچرخه‌سواری موفق‌تر ظاهر شده است. دوچرخه‌سواری در حالی که یک سهمیه زنان و یک سهمیه مردان داشت، موفق شد موافقت کمیته المپیک را برای اعزام دو رکابزن مرد به دست بیاورد. 

در واقع به جز رشته‌های گروه اول که مدال‌آور هستند و قرار است با حداکثر ظرفیت اعزام شوند، تعداد سهمیه رشته‌های گروه دوم و سوم مشخص نیست و تنها از گوشه و کنار ریزش سهمیه‌ها شنیده می‌شود. حالا که تنها دو ماه تا بازی‌های آسیایی مانده، انتظار می‌رود کمیته ملی المپیک هرچه زودتر تصمیم نهایی خود را بگیرد و با اعلام رسمی سهمیه‌های فدراسیون‌های مختلف، تکلیف را روشن کند. اما هنوز فدراسیون‌ها در حال چانه‌زنی برای افزایش سهمیه هستند و سردرگم‌اند که کدام تیم خود را با چند ورزشکار آماده بازی‌های آسیایی کنند. درست است که فدراسیون‌ها پیش از این لیست‌های خود را داده‌اند و تقریبا مشخص است که تصمیم‌شان برای بازی‌ها چیست، اما به هر حال این سردرگمی تاثیر خوبی روی تیم‌ها و ورزشکاران ندارد. کشورهای دیگر با برنامه‌ریزی چند ساله آماده میادین مهم می‌شوند اما متاسفانه در ورزش کشور در فاصله دو ماه مانده به تورنمنت مهمی مثل بازی‌های آسیایی، تعداد سهمیه فدراسیون‌ها به طور رسمی مشخص نشده است! الکی که کمیته ملی المپیک به دست گرفته خود نوعی کمک به دور شدن کاروان از حفظ رده ششم دوره قبل است. کمیته ملی المپیک عنوان کرده که نگاهش به اعزام کاروان ایران کیفی است. اما این سختگیری شاید مانع رقم خوردن برخی اتفاقات مهم باشد. 

به عنوان مثال کم‌تر کسی در جاکارتا فکرش را می‌کرد که حسین کیهانی طلای دوی سه هزار متر با مانع را به گردن بیاویزد یا تیم ملی واترپلو دست به تاریخ‌سازی بزند. البته که مشکلات اقتصادی نقشی اساسی در این فیلتر کیفیت دارد اما از سوی دیگر باید به این نکته توجه کرد که پیشرفت در ورزش مستلزم حضور در میادین کوچک و بزرگ از جمله بازی‌های آسیایی است. اینکه بخواهیم از الان طبق این پیش‌بینی حرکت کنیم که صعود در رده‌بندی مدالی که هیچ، حتی بعید است بتوانیم رده ششمی را تکرار کنیم، تنها پسرفت را برای ورزش کشور به ارمغان می‌آورد. برای کسب موفقیت باید هزینه کرد و با برنامه‌ریزی بلندمدت پیش رفت. اتفاقی که ورزشکاران امیدوارند روزی شاهدش باشند.