به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) به نقل از اداره کل دیپلماسی رسانه‌ای وزارت امور خارجه، مجید تخت‌روانچی در ابتدای این مصاحبه در پاسخ به این سؤال که گفته می‌شود طرف غربی مواردی را به مذاکرات افزوده و اینکه آیا اکنون چارچوب مورد توافق در لوزان، بار دیگر در حال بحث و مذاکره است، گفت: آنچه آنجا (لوزان) به آن دست یافتیم، نوعی تفاهم بود و نه یک توافق، نوعی راهکار برای مسائل. تفاوت نیز در همین مسئله است. ما ذیل چتر این تفاهم کلی کار می‌کردیم. اما باید بگویم که ما در لوزان زمان نداشتیم تا در مورد همه موضوعات وارد جزئیات شویم. بنابراین، ما به همراه شرکایمان سعی کردیم تا مسائلی را که برای هر دو طرف مهم بود، حل کنیم. وقتی راجع به کلیات صحبت می‌کنید، می‌توانید به سرعت کم و بیش با مسائل اعلام موافقت کنید. اما وقتی وارد جزئیات می‌شوید، زمان‌بر خواهد بود. گاهی اوقات، شما باید پافشاری کنید. بنابراین، نمی‌توان به سادگی و به سرعت به راه‌حل موضوعات دست یافت. اما ما داریم منطق لوزان را دنبال می‌کنیم.
تخت روانچی در پاسخ به این سؤال که آیا موضوعات باقی‌مانده بیشتر سیاسی است یا فنی، افزود: باید بگویم که هر دو، مسائلی مربوط به هر دو جبهه وجود دارد. نمی‌خواهم اینجا وارد جزئیات شوم، چراکه در مرحله حساسی هستیم، اما در هر دو موضوع، هسته‌ای و تحریم‌ها، همچنان مسائل فنی‌ای وجود دارد که باید حل شوند. صادقانه بگویم، تصمیمات سیاسی‌ای هم وجود دارد که باید اتخاذ شود.
وی ادامه داد: نکته دیگری که باید بر آن تأکید کنم، این است که در لوزان ما در بعد هسته‌ای، بسیار وارد جزئیات شدیم. اما در مورد تحریم‌ها هم بحث کردیم، اما در مقایسه با آنچه در مسئله هسته‌ای به دست آمد، ما آنچنان (در تحریم‌ها) پیش نرفتیم. بنابراین، این اکنون از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است و همانطور که گفتم، اگر در مسئله هسته‌ای وارد جزئیات بیشتر می‌شویم، باید همین‌کار را در مورد مسئله تحریم‌ها نیز انجام دهیم.
او در مورد نقش مجلس در مذاکرات هم گفت: می‌دانید که، چند روز قبل مجلس قانونی را تصویب کرد و بعد هم (آن قانون) به تائید شورای نگهبان رسید. ما نیاز به تائید آن‌ها نداریم، اما وزارت خارجه باید توافق را به مجلس ارائه کرده و هر 6 ماه نیز گزارش به روزشده‌ای به پارلمان ارائه دهد. مجوزهای دیگری نیز در توافق وجود دارد. به عنوان نمونه، ما باید در چارچوب مصوب مجلس کار کنیم. مجلس در این مسئله بسیار فعال است. تائید پروتکل الحاقی باید از طریق پارلمان انجام شود و ما معتقدیم که علاوه بر پروتکل الحاقی، مجوزهای اجرایی نیز باید تائید مجلس را داشته باشند. ما به عنوان دولت، باید گوش به فرمان مجلس باشیم و آن‌ها هستند که چارچوب فعالیت ما را مشخص می‌کنند.
وی در مورد توان ایران در اجرای توافق هم گفت: اگر توافقی حاصل شود، باید توافقی خوب باشد. این چیزی است که همه ما می‌خواهیم، نه فقط ایران. این توافق باید در چارچوب تعیین‌شده از سوی رهبری و مجلس باشد. در آن صورت، اجرا بسیار روان و ساده خواهد بود.
تخت روانچی سپس در مورد روند اجرای پروتکل الحاقی و دسترسی‌های مجاز از دید ایران گفت: اول از همه ما باید ببینیم که تعهدات بین‌المللی ایران چیست. ما یک توافق پادمانی با آژانس داریم که سال‌هاست بر اساس آن فعالیت می‌کنیم. تاکنون مشکلی در مورد آن ابزار وجود نداشته است. همچنین پروتکل الحاقی نیز هست. ما آن را برای بیش از دو سال، بین سال‌های 2003 تا 2005 اجرا کردیم. آژانس دست بازی داشت تا هر طور می‌خواهد به نقاط مختلف ایران رفته و هیچ مشکلی هم در مورد مکان‌هایی که آژانس می‌خواست به آنجا برود و یا می‌خواست صحبت کند، وجود نداشت. بنابراین، تا جایی که به سابقه اجرای (پروتکل الحاقی) از سوی ما مربوط می‌شود، ما در آن سال‌ها به صورت داوطلبانه پروتکل الحاقی را اجرا کردیم و حتی یک مشکل نیز وجود نداشت. بازرسان کارشان را در ایران انجام دادند. ایران در عین حال ذیل کنوانسیون تسلیحات شیمیایی نیز به تاسیسات نظامی خود دسترسی داده است. بنابراین، ما مسئله‌ای با احترام به تعهداتمان بر اساس تعهدات بین المللی نداریم.
وی افزود: حالا داریم وارد یک مرحله جدید می شویم. اگر توافق نهایی انجام شود، شامل پروتکل الحاقی خواهد بود. ما در متن به اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی اشاره کرده‌ایم. این تا زمانی است که این به تائید مجلس برسد. یعنی به بخشی از قوانین ملی ایران بدل شود. بنابراین، اگر ما به توافق برسیم، ایران ملزم به پروتکل الحاقی می شود که شامل دسترسی مدیریت شده نیز هست.
آقای روانچی افزود: خوب، اگر شما به تحولات اخیر و این سؤال که آیا ایران دسترسی مدیریت شده ارائه می دهد یا نه، اشاره دارید، نمی‌توانید آن ها را در خلا مورد بحث قرار دهید. شما باید ببینید این موضوعات در کجا و در چه قالبی مطرح شده است. اگر به یاد داشته باشید، زمانی که نوعی تفاهم در لوزان به دست آمد، ایده ارائه دسترسی به اماکن نظامی در همه زمان‌ها، همه نقاط و همه مکان‌ها، مطرح شد. این امر موجب شد تا در مورد هدف واقعی این مسئله، نوعی اضطراب در ایران شکل بگیرد. اینکه آیا این مربوط به توافق است یا سر در آوردن از اینکه در نیروی نظامی ایران چه می گذرد. ما به هیچ کس اجازه نمی‌دهیم وارد مجتمع های نظامی ما شود، چراکه پروتکل الحاقی به این معنی نیست که بازرسان هرکجا خواستند را بازدید کرده و دست بازی داشته باشند تا هرکاری خواستند انجام دهند یا با هرکس خواستند صحبت کنند. بلکه پروتکل الحاقی یعنی دسترسی به نواحی مشخصی که مدرکی دال بر وجود خطای ادعایی وجود داشته باشد و اسناد مربوط به آن هم باید به اعضا ارائه شود.
وی افزود: فکر نمی کنم در آینده هیچ مشکلی در رابطه با اجرای پروتکل الحاقی وجود داشته باشد. می دانید، این در مورد موارد خاص است، نه هر موردی. قطعا این مسئله افراد را مضطرب می کند. به عنوان نمونه، فکر نمی کنم ایالات متحده چنین اجازه‌ای دهد. این حساسیت صرفا مختص ایران نیست، بلکه هیچ کشوری تاسیسات (نظامی) خود را باز نمی‌کند. و ایران هم از این امر مستثنا نیست. ما تلاش کردیم با دادن دسترسی‌های روزانه، کار آژانس را ساده‌تر کنیم.
آرین طباطبائی که این مصاحبه را با آقای روانچی گرفته است، در ادامه در مورد روند برداشته شدن تحریم‌ها از دید ایران سؤال کرد، که دیپلمات ارشد ایرانی در پاسخ گفت: از ابتدای مذاکرات، ما تأکید داشتیم که هرآنچه ما باید انجام دهیم، باید هم‌راستا و متناسب با آن‌چیزی باشد که طرف دیگر انجام می دهد. منظورم این نیست که هرچه ما در زمینه هسته ای انجام دادیم، طرف دیگر هم همان را انجام دهد. اما نمی‌توان انتظار هم داشت که ما کارمان را انجام دهیم، تعهدمان را اجرا کنیم و بعد منتظر بمانیم تا طرف دیگر هم این کار را انجام دهد. بنابراین، لازم است که تناسبی در این زمینه وجود داشته باشد. ما هم به شرکایمان در 1+5 گفته‌ایم که ایران حاضر است برخی از گام ها در مسئله هسته‌ای (کار روی فردو، نطنز یا اراک یا هرچه مورد توافق قرار گیرد) را در مرحله اول انجام دهیم، مشروط بر اینکه اطمینان دریافت کنیم که طرف دیگر هم تعهدش را انجام می دهد. فعلا داریم در مورد تمام اینها بحث می کنیم. اما مسئله همزمانی این است که ایران سهم خود را انجام داده و همزمان آن ها هم سهم خود را. اما این نباید بر این مبنا باشد که طرف دیگر منتظر بماند که ما کارمان را انجام دهیم و بعد آن ها در مورد آنچه می‌خواهند انجام دهند، تصمیم بگیرند. بنابراین، مسئله همزمانی چیزی است که ما روی آن پافشاری کرده‌ایم و تصور می‌کنم همکاران‌مان هم آن را درک کرده‌اند. آن‌ها همان فکری دارند که ما داریم و تصور می‌کنم که می‌توان این موضوع را حل کرد.
وی در پاسخ به این سؤال که توافق یا عدم توافق چه تاثیری بر دولت دارد هم گفت: «می دانید، ما با همه بسیار صادق بوده‌ایم. اگر توافق شود، به نفع ما خواهد بود، به نفع منطقه خواهد بود و به نفع 1+5. این واقعا یک بحران ساختگی است. اما یک توافق برای آنکه پایدار باشد، باید توافق خوبی باشد. اما در عین حال، توافق هم نشود، دنیا به سر نمی‌رسد. دولت کنونی تلاش می کند از اتکا به نفت در اقتصاد فاصله بگیرد تا از اینکه گروگان قیمت نفت باشد، نجات یابد. بنابراین، امیدواریم طی سال‌های آینده این وابستگی را به صفر برسانیم. می دانیم که این کار بسیار دشواری خواهد بود. هیچ کس نمی‌تواند انکار کند که نداشتن ارز خارجی، دشوار است. اما فکر می‌کنم بهتر است که یا توافقی خوب داشته باشیم، یا در غیر این صورت به خودمان اتکا کنیم.