به گزارش خبرگزاری مهر، انجمن بازیگران خانه تئاتر در اعتراض به اجراهایی که در تالار وحدت به صحنه می روند، بیانیه ای منتشر کرده است.

در متن بیانیه انجمن بازیگران خانه تئاتر آمده است:

«به نام حضرت دوست

 دانه دانه جمع کردی ای فسوس                    رهزنت آخر سر خرمن ربود

 سقوط بی رحمانه ارزش های والای هنری و به تَبعِ آن یغمای ساحت بلند مرتبه انسان، وقتی به عمل درمی آید که کار را به کسانی وانهی که نه شناختی از کار دارند و نه رحمی به ارجمندی فرهنگ ملی، با هدف کاسبی به میدان آمده اند و پادافره کارشان به خون کشیدن ارزش ها و بار سنگین معناهاست. بلایی که با تاسف بر سر تئاتر و اخیرا بر سر مراکز نمایش فاخر تئاتر آمده است تئاتر ما را بیمار کرده اند و نمی دانند که این امانتی گرامی از هنرمندانی است که جان در راه پاکیزه نگاه داشتنش گذاشته اند. انجمن بازیگران خانه تئاتر، تاسف ژرف خود را نسبت به دوستان بازیگری که با همه ارجمندی تن به حضور در چنان پروژه ای داده اند، اعلام می کند.

انجمن بازیگران خانه تئاتر مصرا به کشاندن تئاتر به میدان کاسبی و گیشه پروری معترض است و از وزارت محترم ارشاد و معاون محترم ایشان پاسخ این پرسش را می طلبد، که اگر بهای دیدار از یک تئاتر، یکصد هزار تومان باشد پاسخ به بازیگران آثار فاخرِ زنده یاد رادی چند هزار تومان می‌شود. معاونت محترم و بستگان ایشان، ظاهرا کنسرت خوانندگان جوان نورس را با نمایش ملی اشتباه می کنند.

پرسش ما برای مدیریت این سالن و عدم وجود شورای هنری انتخاب آثار برای چنین سالن هایی است که از چه رو نمایندگان صنوفِ نمایش در این هیات غایبند و مدیریت کاسبکار این سالن و مشابه، چرا به امور تجارت نمی پردازند. مدیران ارجمند لطف کنند و نگاهی به دهه شصت این سالن و آثار نمایشی آن زمان مثل «ننه خضیره» و هنرمندانی که از جان مایه گذاشتند تا این محل گشوده گردد و شمعی در آن بسوزد، بفرمایند.

پیشنهاد می کنیم شورای ۵ نفره مرکب از نمایندگان خانه تئاتر و خانه موسیقی انتخاب آثار در تالار وحدت را به عهده گیرند.

غم انگیز است که جایگاه بیضایی ها و سمندریان ها و رفیعی ها و خسروی ها  اکنون به چنین سرانجامی رسیده اند. دولت محترم آقای روحانی تمهیدی بی اندیشد که مکان های تاریخی و ارجمند تبدیل به کنام های تجار وامانده از حرفه خویش نشوند و عنایتی بفرمایید که ادبیات نمایشی یک ملت بازیچه جیب و گیشه و فردای بی سرانجام هنر این ملک نگردد. اینگونه «شو» ها  می توانند در سالن هایی مهجور و ناآشنا نمایش داده شوند نه سالن های حرفه ای موسیقی و تئاتر با سبقه ای با شکوه.

هنرمندان ما برای آنکه تالار وحدت، تالار وحدت شود جان ها از دست داده اند و اگر به شناسنامه این مکان اندیشه گردد، آنگاه وزن مخصوص این مکان و بازدهی کارهایی را که در آن شده است، در خواهند یافت. هم بترسید و هم می ترسیم که ویرانه ای بر جای بگذارید که وجه المثال آن تالار شرقی کنار تالار وحدت است. چه برسد به جامعه باربد و تئاتر دهقان و «تکیه دولت» و پارکینگ تئاتر شهر. ما  بیانیه انجمن کارگردانان خانه تئاتر را می ستایم.»