به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز بوشهر، خلیج فارس را سومین خلیج بزرگ جهان می‌دانند. آبراهی حساس که در میان همسایگان، بوشهر با بیش از ۹۰۰ کیلومتر، سهم بیشتری از ساحل این آبراه دارد.

روزگاران درازی است که روزی بسیاری از مردمان خطه بوشهر رنگ نیلی خلیج فارس را دارد. چه تاجری که لنگر شناورش با بنادر این آبراه آشناست چه ماهیگیری که تور و گرگورش را به عمق آبی اش می‌فرستد و چه مهندس و کارگری که چرخ صنعت نفت و گاز کشور به همت آنان می‌چرخد.

خلیج فارس خانه ماست دیار مهربان مردمانی، از جنس غیرت و عزت، آب دیده در گذر زمان. مردمی که برای آبی ماندن و آرامشش فداکاری‌ها کرده‌اند.

ایرانیان هرگز در خانه خود آتش به پا نمی‌کنند؛ اما آتش آتش افروزان را با قطره قطره خونشان فرو می‌نشاننند.

ساکنان استان بوشهر پاسداری از حریم همسایه در خونشان است. بار‌ها جانانه ایستاده اند در برابر کسانی که می‌خواستند حرمت همسایه‌شان را بشکنند.

در دوره‌هایی که کشور‌های استعمارگر برای استیلا به خلیج فارس آمده اند مردم استان بوشهر در برابرشان ایستاده و اجازه نداده اند به مرز‌های سرزمینشان تجاوز شود.

اهالی استان بوشهر در دوران قاجار در ۸۰ سال سه بار در برابر انگلیسی‌ها که می‌خواستند خود را حاکم خلیج فارس کنند، ایستادند. انگلیسی‌هایی که مجهز به ناو‌های جنگی قایق‌های توپ دار و دیگر سلاح‌های پیشرفته زمان خود بودند.

حکایت قلعه ریشهر و رشادت احمدخان تنگستانی در پاسداری حریم خلیج فارس شنیدنی است و گورستان متجاوزان انگلیسی که گواهی است بر غیرت او و ۷۲ یار شهیدش؛ و واگویه‌های تپه رشادت، از شاهکار بی بدیل دلاور دلوار؛ کابوس بریتانیا در خلیج فارس؛ شهید رئیسعلی دلواری که بزرگترین ارتش دنیا را به خاک مذلت کشانید؛ و آن سیلی تاریخی فرمانده ناوگروه ذوالفقار، نادر مهدوی است؛ مهر ۶۶، رویاروی شیطان در جزیره فارسی؛ که طنین کوبنده اش تا دی ماه ۹۴ هم اشک تفنگداران دریایی آمریکا را بار دیگر سرازیر کرد.

رژیم بعث عراق هم وقتی کوس جنگ را به صدا در آورد، نیروهایش را روانه خلیج فارس کرد، اما دریادلان نیروی دریایی ارتش در ۶۷ روز اول جنگ تحمیلی جوابی کوبنده به آن‌ها دادند و پایشان را از حریم خلیج فارس بریدند.

خلیج فارس، خانه ماست، خانه امید و آرزویمان؛ که نام پر آوازه اش هرگز به تحریف نمی‌رود.