به گزارش ایکنا، رهبر معظم انقلاب در بخشی از بیانات‌شان در دیدار امروز، چهارشنبه 26 بهمن، مردم استان آذربایجان شرقی با اشاره به حملات و شبهات مکرر دشمن درباره ضرورتِ نداشتن توان نظامی ایران فرمودند:‌ «اولاً کشوری که این همه دشمن دارد باید به فکر خودش و ملتش باشد همچنانکه اوایل انقلاب وقتی فهمیدم عده ای می خواهند هواپیماهای اف ۱۴ را بفروشند به سرعت مصاحبه و افشاگری کردم و آن حرکت ناکام ماند.»

اما ماجرای مخالفت ایشان با فروش هواپیماهای اف 14 چه بود؟

برخی از اعضای شورای انقلاب که تا قبل از تشکیل اولین مجلس نقش اساسی در سیاستگذاری برای کشور را ایفا می‌کرد، برای بازگرداندن هواپیماهای جنگنده اف 14 به آمریکا به دلیل پر هزینه بودن نگهداری آنها، اهتمام می‌ورزیدند که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با این نظر مخالف بوده و در این راستا تلاش‌های زیادی کردند.

در واقع یکی از مهم‌ترین نقاط عملکرد ایشان در شورای انقلاب، مخالفت جدی با تلاش نیروهای ملی مذهبی برای بازپس دادن جنگنده‌های اف 14 خریداری‌شده از سوی رژیم سابق به آمریکا بود.

افرادی چون مهندس بازرگان در داخل شورا و ابراهیم یزدی در بیرون، نگهداری این هواپیماها را هزینه‌دار می‌دانستند اما به اعتقاد آیت‌الله خامنه‌ای، این هواپیماها می‌توانست نقش مهمی در جهت بازدارندگی نظامی داشته باشد و در نهایت دیدگاه دوم غالب شد و در جریان جنگ تحمیلی مشخص شد که حفظ این جنگنده‌ها چه نقش مهمی در دفاع از کیان کشور ایفا کرد.

رهبر معظم انقلاب در آن ایام که معاون وزیر دفاع در امور انقلاب و عضو شورای انقلاب بودند در مخالفت با برخی از اعضای دولت موقت که معتقد بودند نگهداری اف۱۴ها هزینه‌بردار است و جدای از آن، اساساً این نوع هواپیماها به درد ما نمی‌خورد، در گفت‌وگویی فرمودند: «مسئله لغو قراردادهای نظامی مسئله‌ای نیست که به این آسانی بتوان درباره‌ آن تصمیم گرفت. درست است که ما قصد نداریم که مثل دوران گذشته ژاندارم منطقه باشیم و قصد نداریم که حافظ منافع ابرقدرت‌ها باشیم اما به‌هیچ‌وجه جایز نمی‌دانیم که با وجود دشمنان سوگندخورده‌ خود در منطقه و دولت‌های ارتجاعی وابسته به امپریالیسم غافل بمانیم. ما به نیروی دفاعی کاملی نیازمندیم حتی برای جلوگیری از تجاوزات امپریالیسم که به ‌آسانی با حضور دولت‌های غاصب در منطقه قابل تصور است لازم است که ما قدرت تهاجمی نیز داشته باشیم... تردیدی نداریم که دولت آمریکا با وضع کنونی ما به لغو برخی از قراردادهای گذشته به‌شدت تمایل دارد و بعضی از مقدورات نظامی ما را برای خود خطر بالقوه به حساب می‌آورد و بنابراین و به همین دلیل ما در مورد لغو قراردادها باید بسیار محتاطانه و دوراندیشانه برخورد کنیم. تا وقتی به مرحله‌ خودکفایی نرسیده‌ایم ناچاریم تجهیزات نظامی و قطعات یدکی تجهیزات موجود را از خارج وارد کنیم. اما مهم آن است که در چگونگی قرارداد و نیز طرف قرارداد یعنی آن دولتی که از او نیازمندی‌های خودمان را خواهیم خواست ترتیبی اتخاذ کنیم که ایجاد وابستگی نکند. دولت‌های فروشنده‌ تجهیزات نظامی هم در شرایطی نیستند که بتوانند ما را به قبول یک قرارداد تحمیلی وادار کنند.» (گفت‌وگو با روزنامه کیهان، 27 مرداد 1358)