در دومین بازی مرحله‌ی نیمه‌نهایی جام‌‌جهانی ۲۰۲۲ قطر، فرانسه توانست از سد محکمی همچون مراکش عبور کند و به دیدار نهایی برسد. قهرمان جام‌جهانی ۲۰۱۸ در دقایق ابتدایی بازی، شیرهای اطلس را غافلگیر کرد و با موقعیت‌شناسی تئو هرناندز به گل رسید. امّا در ادامه، این مراکشی‌ها بودند که عنان کار را به دست گرفتند و فرانسوی‌ها را به دفاع از دروازه‌‌‌ی هوگو لوریس فراخواندند. عمده‌ی حملات شاگردان ولید الرکراکی از جناح راست و با محوریت حکیم زیاش و اشرف حکیمی صورت گرفت و بشدت فرانسوی‌ها را به زحمت انداخت؛ خصوصاً اینکه تئو هرناندز میل زیادی به نفوذ و شرکت در حملات تیم‌اش داشت و همین مسئله فضای بسیار خوبی را برای زیاش و حکیمی ایجاد می‌کرد. شیرهای اطلاس ولی هرقدر در فراهم آوردن موقعیت‌های گل خوب عمل کردند، در به ثمر نشاندن توپ‌های خود در درون دروازه‌ی لوریس بسیار بد عمل کردند و در انتها با دست خالی بازی را ترک گفتند.
تیم شایسته‌ی مراکش بیش از هر چیز به فرصت‌طلبی فرانسوی‌ها، فرصت‌سوزی‌های خود، تجربه‌ی اندک و عدم برخورداری از یک تمام‌کننده‌ی شش‌دانگ باخت وگرنه برای صعود به فینال چیزی از حریف فرانسوی‌اش کم نداشت. فوتبال آفریقا هیچوقت تا این حد به کسب جام طلایی جهانی امیدوار‌ نشده بود؛ در حقیقت مراکشی‌ها کانون نقطه‌ی امن قاره‌ی آفریقا را تا مرحله‌ی نیمه‌نهایی جام‌جهانی گسترش دادند و شاید تا دوره‌های متمادی این رکورد تنها به نام این تیم در یادها باقی بماند. البته نمی‌توان کم شدن فاصله‌ی بدنی و فنی تیم‌های کوچک‌تر به تیم‌های بزرگ‌تر را منکر شد ولی این فوق‌ستاره‌ها هستند که می‌توانند تکلیف گره بازی را مشخص کنند. امروز آنچنان روز امباپه نبود ولی نمی‌توان تاثیر بسیار زیاد این بازیکن را در به ثمر نشستن گل دوم فرانسه به‌سادگی منکر شد. در آرژانتین هم همین نقش را مسی به دوش می‌کشد و تاثیر بسزایی در روند بازی به جای می‌گذارد. هنر ِ مردانی نظیر امباپه این است که امید قاطبه‌ی طرفداران تیم‌های خود را عموماً ناامید نمی‌کنند و تا لحظه‌ی آخر همه‌چیز به ساق پای آن‌ها بستگی دارد. در طول جام فرانسوی‌ها با توجه به لشکر مصدومانی که پیش از شروع تورنمنت به آن‌ها تحمیل شد عزمشان را برای استفاده از تمام ظرفیت‌های خود جزم کردند تا با قدرت مراحل را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته و به فینال مسابقات برسند. امّا چه شد که فرانسه از تیمی نسبتاً معمولی به تیمی طراز اوّل در سطح جهان بدل شد؟ پاسخ این پرسش ساده است: حضور بازیکنان مهاجر آفریقایی و عرب در تیم ملّی فرانسه. خروس‌ها سال‌هاست که دیگر صرفاً از بازیکنان سفیدپوست و فرانسوی‌الاصل در ترکیب بهره نمی‌برند، بلکه این سیاه‌پوست‌ها و عرب‌ها هستند که بیش از هر تیم اروپایی فرانسه را به عرش رسانده‌اند. از تیه‌ری آنری و لیلیان تورام گرفته تا زین‌الدین زیدان و همین کیلیان امباپه‌ی کامرونی‌الاصل، استعدادشان را به کشور میزبان ارزانی داشته‌اند و در اغلب موارد نتایج خوبی با خروس‌ها کسب کرده‌اند.
قهرمانی در‌ جام‌های جهانی ۱۹۹۸ و ۲۰۱۸ و همچنین قهرمانی در مسابقات یورو ۲۰۰۰ و حضور مداوم در بازی‌های اروپایی و جهانی، این تیم را در قامت یک مدعی برجسته و همیشگی قرار داده است. مدعی‌ای که در حوزه‌ی فوتبال از ظرفیت جامعه‌ی مهاجر خود بیشترین بهره را برده و از این سیاست منفعت زیادی را کسب کرده است و اکنون در پی سومین قهرمانی در جام‌جهانی‌ست.
فرانسه‌ی دشان هم در روی زمین و هم در هوا به‌خوبی توپ را به گردش در می‌آورد و در زمینه‌ی پرسینگ هم یکی از بهترین‌هاست. همچنین این تیم با هوشمندی تمام از هیچ فرصتی برای ضدحمله به دروازه‌ی حریف کوتاهی نمی‌کند. فرانسه انقدر مملو از مهره‌های هجومی‌ست که صرف کنترل امباپه توسط حریفان، دردی درمان نخواهد شد. شوامنی پشت محوطه شوت‌های سهمگینی را نثار دروازه‌ی تیم مقابل می‌کند و عثمان دمبله هم همچون امباپه مدافعان کناری رقیب را کنار می‌زند. به این‌ها فرصت‌طلبی بهترین گلزن تاریخ تیم‌ ملّی فرانسه، یعنی اولیویه ژیرو را هم اضافه کنید که حقیقتاً یک تمام‌کننده‌ی تام و تمام است. مراکش تیم شایسته و قدرتمندی نشان داد و حتی تا دقایق زیادی توانست شاگردان دشان را در لاک دفاعی زمین‌گیر کند ولی این مهم با توجه به قدرت بدنی بالای فرانسوی‌ها نمی‌توانست تا ابدا ادامه یابد. آن‌ها بدموقعی گل خوردند و هر چه تلاش کردند به در بسته برخوردند. حضور مراکش در این مرحله دارای یک پیام روشن است: بیش از پیش به تیم‌های پیرامونی و قدرت‌های در حال توسعه‌ی فوتبالی در خاورمیانه و شمال آفریقا توجه نشان دهید. مراکش ثابت کرد که کاهش فاصله‌ی تیم‌ها با یکدیگر صرفاً یک گزاره‌ی بی‌اهمیت و بیش از حد جدی‌گرفته شده نیست و این مسئله حقیقت دارد؛ بیش از آن چیزی که فکرش را بکنید. مراکش همچون یونان ۲۰۰۴ یک فوتبال صرف دفاعی را ارائه نداد و در تمام نقاط زمین حرف‌های مهمی برای گفتن داشت. مراکش در قامت یک بازنده‌ی از پیش تعیین شده نبود، بلکه نبرد رزم پوشیده بود تا از نعش فرانسه هم عبور کند؛ ولی این فرانسوی‌ها بودند که با نواختن آهنگ گل دوم از چنگال شیرهای اطلس سُر خوردند و به دیدار فینال رسیدند.