دولت می‌خواهد افزایش حقوق را رقم بزند می‌گویند تورم را بیشتر می‌کند مردم را فقیر تر. چند ریال به مالیات اضافه می‌کند می‌گویند دولت «مالیات چی» دست در جیب مردم کرده. انگار در دولت روحانی دست در جیب مردم نمی‌شد؟! قیمت آبونمان خدمات تلفن ثابت افزایش می‌یابد. می‌نشینند چرتکه می اندازند که دولت یا مخابرات ماهی چند میلیارد اضافه گیرش می‌آید و به این پول‌ها حسادت می‌کنند. اعلام می‌شود «65 میلیون ایرانی زیر خط فقر هستند» می‌گویند دولت بفرما تحویل بگیر! 65 میلیون فقیر رو دستت افتاده!
بانک مرکزی طلا ندارد به جای آن اوراق دست مردم میدهد بعضی منتقدین می‌گویند: طلا ندارند کاغذ دست مردم میدهند! در صورتی که در نظر نمی‌گیرند این کاغذها اعتبار دارد مثل کاغذ پاره‌های تحریم بی‌اعتبار نیستند.
یا عنوان شده «وعده 4 میلیون مسکن در چهار سال محقق نمی‌شود شاید در چهل سال محقق شود». به دولت انتقاد می‌کنند چرا چهار سال شد چهل سال؟ این چگونه دولتی است که وعده‌اش یکمرتبه 35 سال اختلاف زمانی پیدا می‌کند؟ تا محقق شدن وعده مسکن ملی کی مرده است کی زنده؟ فکر این را نمی‌کنند که اگر مسکن ملی دور از جان به عمر خود متقاضیان نکشد شاید به عمر ورثه آن‌ها بکشد! فقط زبان نیش زدن دارند.
اینها از زمره کسانی‌اند که شاعر در باره حسادتشان می‌گوید: «در حسد افتاده‌ایم دل به جفا داده ایم»! اینان حاسدان به پیشرفت دولتند البته شاید هم از پیشرفت‌ها بی‌اطلاعند اما کلا حسودند. . حالا پیشرفت‌ها چه هستند بماند. اما حتما پیشرفت‌هایی هست حتی به قول آقای محسن رضایی «سرعت پیشرفت‌ها بالاست.» احتمالا هم بخاطر سرعت بالا و شتاب بیش از حد، پیشرفت‌ها دیده نمی‌شوند! اما مشکل بزرگ دولت، حاسدان و غرض‌ورزان‌اند. منتقدین پیشرفت‌ها را نمی‌بینند فقط چسبیدن به افزایش قیمت دلار و طلا و مسکن و خواربار و ارزاق و هزینه زندگی و اجاره بها و...!
وقت آن رسیده منتقدین از دولت عذرخواهی کنند.
امیر حسین ذاکری
طنزنویس