رضا کیانیان طی یادداشتی نوشت: خانم ها و آقایان دلواپس ، لجبازی شما برای جلوگیری از دسترسی مردم به اینترنت بیهوده است. ایستادگی شما در برابر علم و روز آمدی سابقه ی بلند بالایی دارد.
شما در طول تاریخ ، در برابر هر پیشرفت فکری و فنی و تکنولوژیک ایستادگی کردید. تا بالاخره «مجبور» به پذیرششان شدید. مثلا همین «ویدیو»ی بی چاره را چقدر حرامش کردید؟ مگر تمام فیلم هایی که از شما گرفته می شد با همین دوربین ویدیو نبود؟. کدامتان گفتید : استغفرالله ،فیلم نگیرید حرام است! حالا چه شد؟مجبور به پذیرشش شدید.
ماهواره را حرام کردید و کلی هزینه روحی و خرج برای جمع آوری بشقاب های ماهواره روی دست ملت و دولت گذاشتید. بعد چه شد؟ مجبور شدید بپذیریدش. شرح مبسوط حرام کردن های شما را نمی خواهم بنویسم. چون مثنوی صد من خواهد شد. البته در تاریخ نوشته شده. فقط این چند قلم را از خبرگزاری میزان نقل می کنم. به هیچ پیشرفتی رحم نکردید.قند را حرام کردید! لامپ را حرام کردید! برق ،آمپول ،قرص ،دکتر و دوا ، دوش حمام ،تلفن ،بانک ،راه آهن ، هواپیما ،کارخانه ،رأی دادن خانم ها ،شناسنامه و… را حرام کردید و بعد مجبور شدید بپذیریدشان و حالا رسیدید به اینترنت.
و می خواهید فتوای حرام کردنش را قانونی کنید. و چون کل اینترنت را نمی توانید حرام کنید. پهنای باندش را کم می کنید. دسترسی به آن را سخت می کنید. سنگ اندازی می کنید. خانم ها و آقایان دلواپس، دلواپس خودتان باشید. علم راه خودش را می رود . و رو سیاهی می ماند برای شما. نگذارید «مجبور» به پذیرش شوید. با درس گرفتن از گذشته بپذیرید.جلوی انقلاب صنعتی ایستادید، با قدرت از روی شما و افکار شما گذشت. حالا در برابر انقلاب دیجیتال ایستاده اید. مطمئن باشید مدتی ست از روی شما رد شده است . مردم با پیشرفت جهان تعامل دارند! شما به کجا و چی چسبیده اید؟
این همه سال گذشت درس نگرفتید؟ چرا با آینده مخالفید؟
برو بچه های هفتاد و هشتاد و نود به شما می خندند. کار خودشان را می کنند. آن ها با اینترنت زندگی کردند… راستی برای شما فال حافظ گرفتم . غزلی آمد که مطلعش را می نویسم. بقیه اش را خوتان بخوانید:
ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری…..
به قول سعدی سخنور بزرگ ایران:
من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم
تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

انتهای پیام