به گزارش ایرنا ،جنگ فضایی جنگی است که در فضای بیرونی (خارج از جو یا اتمسفر کره زمین) صورت می‌گیرد و معمولاً در آن از موشک‌های زمین به هوا یا هوا به هوا، برای از بین بردن ماهواره‌ها استفاده می‌شود.

در جنگ‌های فضایی ماهواره‌های جاسوسی و نظامی و نظارتی، از بین می‌روند. این اصطلاح برای حملات یا سوانحی که از خارج از جو به سطح زمین، به وجود می‌آیند استفاده نمی‌شود.

ایالات متحده سازمانی به نام فرماندهی فضایی برای مقابله با این گونه حملات و انجام عملیات‌های فضایی داشت که در سال ۲۰۰۲ با سازمان فرماندهی راهبردی ایالات متحده ادغام شد.

هنوز یک قرارداد بین‌المللی که از نظامی‌شدن فضا جلوگیری کند، وجود ندارد. اگرچه در سال ۱۹۶۷ «پیمان فضایی ماورای جو» (Outer Space Treaty) از سوی سازمان ملل به تصویب رسید، اما این پیمان تنها استقرار سلاح‌های کشتار جمعی در فضا را ممنوع اعلام کرده‌است. هر اقدام دیگری به جز این، آزاد و بدون منع قانونی است.

آمریکا اواخر دهه ۱۹۵۰ دست به کار ساخت و آزمایش موشک‌هایی زد که قادر به هدف‌گیری کاوشگران فضایی بودند. البته این کار چندان ساده نیست: ماهواره‌ها در ارتفاع ۲۰۰ تا ۲ هزار کیلومتری زمین با سرعت ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت در حرکت هستند و عملاً به دلیل آنکه نقطه‌ای بیش نیستند، هدف‌گیری آنان دشوار است.

با این همه یک جت جنگی ایالات متحده در سال ۱۹۸۵ موفق شد یک ماهواره تحقیقاتی را با استفاده از یک موشک ویژه هدف قرار دهد. در ژانویه سال ۲۰۰۷ نیز چین موفق به انجام چنین کاری شد. البته این اقدام چین پیامدهای خطرناکی را نیز به همراه داشت و موجب شد تا هزاران تکه زباله فضایی وارد مدار زمین شوند.

یورو نیوز گزارش داد: از زمانی که ماهواره‌ها بالای سرمان چرخش خود را آغاز کردند، فناوری و تکنولوژی همه جنبه‌های زندگی را تغییر داده است. از جی پی اس موجود در تلفن همراه گرفته تا یک مسابقه فوتبال که از طریق تلویزیون آن‌را تماشا می‌کنید، همگی اثر پذیرفته از ماهواره‌ها هستند. 

اما علاوه بر استفاده‌های غیرنظامی، ماهواره‌ها همچنین محوری برای امنیت ارتباطات نظامی و دولتی نیز به شمار می‌روند. بنابراین منطقی است که هر کشوری تلاش کند در ارتباطات ماهواره‌ای کشور متخاصم اختلال ایجاد نماید. امروزه سلاح‌هایی که از آنها تحت عنوان سلاح‌های ضد ماهواره یا ASAT یاد می‌شود تقریبا به اندازه خود ماهواره‌ها وجود دارند. 

انواع سلاح‌های ضد ماهواره‌ای

سلاح‌های ضد ماهواره یا همان ASAT ها را می‌توان به طور کلی به دو نوع تقسیم کرد. دسته نخست آنهایی که از نیروی فیزیکی استفاده می‌کنند و به طور فیزیکی به ماهواره‌ها برخورد می‌کنند. این گروه می‌توانند از هر نوعی باشند، از موشک‌های بالستیک گرفته تا پهپادها و حتی ماهواره‌های دیگر. 

دسته دوم اما حمله فیزیکی ندارند و به صورت سایبری عمل می‌کنند. این نوع سلاح‌ها که به صورت غیرجنبشی عمل می‌کنند با ایجاد پارازیت، یا استفاده از لیزر و همچنین کورکردن مسیر حرکت ماهواره‌های دیگر، فعالیت می‌کنند. این دسته از حملات می‌توانند از هوا، زمین و حتی از سوی تاسیسات زیرزمینی انجام شوند. 

تولید آشغال‌های فضایی

تصور کنید چه اتفاقی می‌افتد وقتی ماهواره‌ها نابود می‌شوند و به زباله‌هایی تبدیل می‌شوند که به دور زمین می‌چرخند. سپس تصور کنید که چه اتفاقی می‌افتد وقتی آن آشغال با وسایل نقلیه فضایی دیگر برخورد می‌کند و آنها نیز به زباله تبدیل می‌شوند.

این سناریوی کابوس‌وار که در فیلم پرفروش «جاذبه» در سال ۲۰۱۳ پخش شد، سندرم کسلر نامیده می‌شود. سندرم کسلر زمانی اتفاق می‌افتد که مقدار زباله‌های فضایی در مدار به نقطه‌ای برسد که هر برنامه فضایی را نابود و ویران کند. 

این نام از دانشمند سابق ناسا، دونالد کسلر گرفته شده است که ایده اصلی را در مقاله خود در سال ۱۹۷۸ با عنوان «فرکانس برخورد ماهواره‌های مصنوعی و ایجاد کمربند زباله»  توصیف کرده است. او و یکی از نویسندگان برتون کور-پالاس گفتند که با ادامه این روند احتمال برخورد ماهواره‌ها با فضاپیماها افزایش می‌یابد. برای این منظور پروژه‌هایی مانند ابتکار فضای پاک توسط آژانس فضایی اروپا نیز در دستور کار قرار گرفت تا تلاش می‌کند از طریق مواردی مانند نجات رباتیک ماهواره‌های متروک، با این مشکل مقابله کند. 

کارشناسان امنیتی با نگرانی به این فناوری‌ها می‌نگرند، زیرا بر خلاف دهه ۶۰ میلادی، هم اینک بخش‌های گسترده‌ای از زندگی همگانی و اقتصاد جهانی به ماهواره‌هایی که در فضا مستقر شده‌اند، وابسته است. افزایش میزان زباله‌های فضایی به قدر کافی تهدیدکننده این ماهواره‌ها هستند.

طرفدران محیط زیست و گروهای اجتماعی و مدنی امیدوارند با افزایش آگاهی در سطح جهان، اقداماتی عملی برای جلوگیری از استمرار این روند و افزایش زباله‌های فضایی در سطح جهان در نظر گرفته شود.