سید محمدصادق خرازی در پی درگذشت احمد مهدوی دامغانی، ادیب و الهی‌دان، محقق پیشکسوت، متخصص ادبیات عرب و استاد دانشگاه هاروارد در پستی اینستاگرامی نوشت: روز‌های تلخ و سختی است این روزها، برای هر انسانی درس‌آموز است و از فراز و فرود این روز‌ها باید درس گرفت. پدر معنوی و استاد بزرگوارم دکتر مهدوی دامغانی در همه سال‌های حیاتش، تولیدات فکری و علمی و خدمات خاص خود به جامعه ایران عمری پربرکت داشت، اما درد و دریغ اکنون که همه صف کشیده‌اند تا مراتب تاثر و تالم خود به استاد بزرگوار را ادا کنند، یادشان رفته است چه بر سر این بزرگوار آمده است. ایشان مدتی در اوین بازداشت بود به جرم این که رئیس کانون سردفتران بود و بعد از انقلاب عده‌ای کینه او را داشتند. مرحوم آیت‌الله سید صادق لواسانی و مرحوم آیت‌الله غروی با حضرت امام صحبت و ایشان را مطلع کردند، امام خمینی (ره) دستور رسیدگی دادند. مرحوم آقای محمدی گیلانی با دقت و وسواس ایشان را محاکمه و چند بار متاثر شده بودند. به خود من با گریه می‌گفتند چه ظلم و خطایی در حق ایشان شد. ولی جالب است بدانید منزل مسکونی دکتر احمد مهدوی دامغانی تا الان از مصادره درنیامده است.

این استاد تا روز‌های آخر عمر با گرفتاری و سختی روی ویلچر به دانشگاه می‌رفتند و تدریس می‌کردند تا لقمه نان را به منت نخورند. دو هفته پیش حالشان خوب نبود، درخواست و التماس داشت که اگر من فوت کردم به هر صورتی ممکن شده من را به مشهد ببرید. خداوند خیر دنیا و آخرت به سفیر با مرام و معرفت دکتر روانچی بدهد که همه کاری کردند تا انشاءالله این امر محقق شود.

ناصر، فریده و زهرا خانم فرزندان استاد، چون پدر در اوج مناعت طبع زندگی می‌کنند. از جناب آقای محسنی اژه‌ای درخواست عاجزانه دارم که مشکلات این استاد که در زمان حیاتش حل نشد حداقل در دوران وفات برای فرزندانشان گره‌گشایی شود.

هر از چند گاهی عده‌ای ناجوانمردانه استاد را تهدید می‌کردند. مرحوم آقای مهدوی دامغانی فقط یک بار بعد از این که از ایران خارج شدند به همراه من به ایران آمدند برای شرکت در کنگره بزرگداشت هزاره فردوسی و سخنرانی عالمانه او کنگره را تحت تاثیر خود قرار داده بود.

خاطرات سی و چهار سال زندگی و حشر و نشر با آن عالم بزرگوار در قالب یک کتاب نمی‌گنجد، اگر همتی کنم برای جامعه ایران اسناد و مدارکی که استاد به من سپردند منتشر خواهم کرد. چند سال قبل که توفیق تشرف عتبات و عالیات را به اتفاق آقای دکتر موجانی عزیز داشتم توفیق زیارت حضرت آیت‌الله العظمی سیستانی را داشتم. معظم له با چه احترام و ادب خاصی از حضرت استاد مهدوی یاد می‌کردند و با اندوه از بی‌توجهی به ایشان سخن می‌گفتند. اکنون که انبوه پیام‌ها و ترافیک پیام‌های تسلیت است از همه مهمتر رفع حاجات و مشکلات اصلی این فرزانگان علمی و فرهنگی کشورمان است.