به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری ایسکانیوز؛ ورزش فوتبال در زمان حاضر تبدیل به یک صنعت شده که تنها کشورهایی در آن پیشرفت می کنند که دارای برنامه بلند مدت و مدون باشند.

الگویی به نام ژاپن 

کشوری که در هر صنعتی قدم نهاد به بهترین نحو روی آن سرمایه گذاری کرد و چیزی جز موفقیت نصیبشان نشد. ورزش هم صنعتی بود که روی آن کار کرد و موفق شد در این عرصه به چیزی که مدنظرشان بوده تا برسند.

چشم بادامی ها در وهله اول با ایجاد شخصیت‌های کارتونی روح جنگیدن و پیروزی طلبی در کنار اتحاد تیمی، فعل موفقیت را در نوجوانان و جوانان کشورشان کاشته تا نتیجه آن را در رده های بالاتر ببینند.

دهه شصتی ها به خوبی به یاد دارند که از چه چیزی صحبت می کنیم، بله کارتون فوتبالیستها...

شخصیت‌هایی همچون سوباسا، واکی، کاکرو و واکشیزوما که بعدها الهام بخش جوانان و نوجوانان ژاپنی برای پیشرفت و موفقیت در زمینه ورزش فوتبال شدند.

 درحال حاضر فوتبال ژاپن با سرمایه گذاری اصولی و آوردن فوتبالیست‌ های حرفه ای چه در قالب فوتبالیست و چه سرمربی و همچنین استفاده از مدیران قوی در این عرصه باعث پیشرفت این رشته ورزشی شده اند که نتیجه آن را در تیم ملی بزرگسالان ژاپن که ویترین فوتبال این کشور است مشاهده می کنیم. 

ایران و حرکت نزولی!

در مقابل کشور ژاپن می توانیم ایران را مثال بزنیم که در تمام موارد برعکس عمل کرده ایم و به جای حرکت رو به جلو ، روبه عقب حرکت کرده ایم وهمیشه با بردهای مقطعی و تعاریف احساسی خودمان را فریب داده ایم.

برخی نیز معتقدند یکی دیگر از نقاط ضعف فوتبال ایران این است که تمام تیم ها را رها کرده ایم و تنها به دو تیم پرسپولیس و استقلال پرداخته ایم که نتیجه آن سقوط آزاد فوتبال باشگاهی کشورمان بوده است.

البته شاید گهگاهی سپاهان، تراکتور، فولاد و ذوب آهن عرضه اندامی می‌کردند اما این موفقیت ها تماماً مقطعی بوده و با تصمیمات نادرست جلوی پیشرفت آن ها به عمد یا غیر عمد گرفته ایم.

نداشتن یک قانون واحد که رنگ‌ها برایش بی معنی باشد، فقدان یک فدراسیون قدرتمند و عدم وجود کمیته های قوی و قانونمند، استفاده از مدیران بی کفایت و بدون تخصص، بازگذاشتن دست دلالان و آوردن فوتبالیست‌های بی کیفیت، اجازه اظهارنظر کردن به هرکسی که درباره ورزش و بسیاری از موارد دیگر باعث شده نتوانیم یک فوتبال قوی وتماشاگر پسند داشته باشیم و کاری کرده ایم که تمام خواسته فوتبال دوستان ایرانی برد پرسپولیس و یا استقلال باشد.

قطعا نتیج این رویکرد و عملکرد همین است که بیش از چهل سال است تیم ملی امیدمان نتوانسته به موفقیت قابل توجهی دست یابد و در برابر تیم های درجه چهارمی چون ترکمنستان نیز عاجز است. 

ادامه این روند در فوتبال که به مرور شاهد ورود آن در رشته های دیگر نیز هستیم می تواند ورزش کشورمان را بیش از پیش به ورطه نابودی بکشاند و روز به روز به پایان خودش نزدیک کند.

نویسنده: مسلم علیدادی