به گزارش ایلنا به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای اندیشه، ویژه برنامه «عود من»، گرامیداشت نخستین سالگرد وفات عبدالوهاب شهیدی، خواننده، نوازنده و شاعر شامگاه جمعه ۲۳ اردیبهشت در فرهنگسرای اندیشه برگزار شد. 

این مراسم به همت فرهنگسرای اندیشه و مدیریت موسیقی سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران برگزار شد و در آن چهره‌هایی نظیر حسن ناهید، فریدون شهبازیان، محمد موسوی، مزدا انصاری، علیرضا میرعلینقی، مجید ناظم‌پور، علیرضا فریدون‌پور، خانواده استاد شهیدی و… حضور داشتند. هم‌چنین گروه عندلیب به سرپرستی شاهو عندلیبی با آواز علی جهاندار اجرای موسیقی داشت. 

سیدعلیرضا میرعلینقی سخنران ابتدایی این مراسم بود. او گفت: سال‌ها قبل از اینکه استاد شهیدی از بین ما بروند، مقاله‌ای مفصل درباره ایشان در مجله «نگاه نو» نوشتم. در آنجا سعی کردم جنبه‌های تاریخی زندگی ایشان را همراه با جنبه‌های فنی، تا جایی که برای مخاطب عام موسیقی دوست قابل درک باشد، بیان کنم. خوشبختانه این مقاله به دست شخص ایشان رسید و آن را خواندند. در حالی که اصلا انتظار نداشتم، با بنده تماس گرفتند و فرمودند: «جملاتی که دوست داشتم درباره من از زبان دیگران بیان شود را گفتید.» این اتفاق، هنوز هم یکی از مهم‌ترین اتفاقات زندگی من است. همین تشویق باعث شد که نگاه عمیق‌تری به زندگی ایشان داشته باشم و به دنبال پاسخ این پرسش بروم که چرا استاد عبدالوهاب شهیدی محبوب است؟ 

وی ادامه داد: به صورت تفکیکی، ۳ بخش را درباره زندگی ایشان می‌دانم؛ اول، «شهیدی خواننده»، دیگری، «شهیدی عودنواز» و بخش سومی هم وجود دارد که کم‌کم در حال فراموشی است و آنهم «شهیدی شاعر» است. دفتر شعر ایشان بیش از ۱۸۰ صفحه و شامل اشعار بعد از مهاجرت اجباری ایشان به غربت است. در حقیقت، این اشعار وصف حال او و پر از ایماژهای شاعرانه است. 

این پژوهشگر عرصه موسیقی با اشاره به ابعاد مختلف شعرهای عبدالوهاب شهیدی گفت: بنده معتقدم که در این دفتر شعر، استاد شهیدی، متفاوت با تعریفی است که ما از شاعر داریم؛ چرا که اشعار او چیزی در بین شعر کلاسیک و ترانه قرار می‌گیرد. در حقیقت این اشعار قابلیت بسیار خوبی برای گذاشتن موسیقی روی آن‌ها و تنظیم توسط خواننده دارد. به نظرم از زمانی که تاریخ موسیقی ما مدون شده است، تنها خواننده خنیاگری که با این ویژگی در نسل اول داریم، استاد شهیدی و در نسل بعدی زنده‌یاد ناصر فرهنگ‌فر است. البته تقاوت شعر استاد فرهنگ‌فر با عبدالوهاب شهیدی در این است که فرهنگ‌فر زمانی که شعر می‌گوید، صرفا شاعر است و مستقل از جنبه خوانندگی خود عمل می‌کند. 

میرعلینقی در پایان گفت: امیدوارم که تا شهریور ماه امسال بتوانیم دفتر شعر ایشان را منتشر کنیم تا بتوانیم وجه نادیده استاد را هم به منصه ظهور بکشانیم. از سویی دیگر، استاد عبدالوهاب شهیدی یکی از پرکارترین خوانندگان ما براساس ساعت ضبط است. نزدیک به ۲ سال پیش بود که به کمک دوست خوبم، آقای حمید اسفندیاری مدیر نشر و موسیقی باربد، چندین DVD از آثار رسمی استاد شهیدی به دستم رسید. بیشتر آن‌ها آواز بود و برخی دیگر آثاری بود که با ارکسترهای مختلف اجرا کرده بودند. او شناخت عمیقی از جنبه‌های عاطفی شعر و از صدای خود دارد. 

در بخش بعدی برنامه و پس از پیانونوازی مزدا انصاری، حسن ناهید سخنرانی کرد. او با اشاره به دوستی ۶ دهه‌ای خود با عبدالوهاب شهیدی بیان داشت: حدود ۶۰ سال است که با مرحوم استاد عبدالوهاب شهیدی دوست، همکار و آشنا بودم. در شیراز، تهران، تالار وحدت و هم‌چنین کشورهای خارجی همراه ایشان بودم. 

وی ادامه داد: استاد شهیدی خیلی مهربان بود و در این مدت دوستی ۶۰ساله هیچ وقت ندیدم که او عصبانی شود. خاطرم هست که در خدمت ایشان به عیادت استاد هوشنگ ظریف رفته بودیم. او که جوان بسیار خوش‌تیپ و خوش‌هیکلی بود، بر اثر بیماری بسیار ضعیف و لاغر شده بود و حتی ما دو نفر را اصلا نشناخت. وقتی عبدالوهاب شهیدی این صحنه را دید، گریه‌اش گرفت و بسیار ناراحت شد. 

اجرای گروه عندلیب به سرپرستی شاهو عندلیبی و آواز مهدی جهاندار بخش دیگری از این برنامه بود. هم‌چنین مجید ناظم‌پور به عودنوازی پرداخت. ناظم‌پور قبل از عودنوازی خود در سخنانی کوتاه بیان داشت: استاد شهیدی عودنوازی در ایران را به معنای واقعی آن متحول کرد. دلیل آنهم این است که او سبک خاصی از نوازندگی داشت و در عین حال به دلیل آواز بسیار خوبی که همراه با عودنوازی می‌خواندند در دل مردم جا باز کرده بودند. همانطور که می‌دانید عموم مردم بیشتر با آوازخوانی مأنوس هستند تا سازنوازی. 

در بخش پایانی این مراسم نیز متنی از سوی امیرحسین سمیعی (معاونت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران) قرائت شد. در این متن آمده است:

«ارجمندان گرانمایه، هنرمندان، هنردوستان و مخاطبین محترم

با درود و احترام 

حضور گرمتان را در یادمان اولین سالگرد درگذشت استاد بی‌همتا «عبدالوهاب شهیدی» خیرمقدم می‌گویم. 

از ابتدای پاندمی کرونا فعالیت‌های اجرایی مدیریت موسیقی سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران همچون سایر نهادها لغو شد. در این مدت هموطنان و عزیزان زیادی را از دست دادیم و بنا به شرایط موجود حتی از امکان مراسم یادبود و تشییع که درخور این بزرگان باشد، محروم بودیم. 

اینک پس از گذشت بیش از ۲ سال از این اتفاق‌های تلخ دگربار لطف خداوند شامل حال ما شد که در مراسم یادمان بزرگی از پیشکسوتان موسیقی ایران سعادت دیدار یابیم. 

امروز باید شکرگزار نعمت با هم بودن، در کنار هم بودن، در غم و شادی یکدیگر شریک بودن را بیشتر بدانیم. آنچه که امروز ما را در کنار هم قرار داده است، امید به زندگی، آینده و روزهای خوب پیش‌روست. 

استاد شهیدی خنیاگر فقید موسیقی ایران نیز، سالیان سال نغمه زندگی را نواخت و سرود. یادش گرامی و جاودان…

از خداوند منان علو درجات را برای آن استاد فقید آرزومندم. 

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست 

هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که هر دم بسپارند به یاد»