صاحب‌خبر - در نگاه اول، چنین به نظر می‌رسد که واقعه هشتم شوال سال 1344ق (فروردین 1305) و تخریب قبور ائمه بقیع(ع) توسط وهابیان وابسته به رژیم آل‌سعود، ناشی از یک ارتجاع تند و تحجر لجام‌گسیخته در تفکرات و اندیشه‌های امثال محمد بن عبدالوهاب است؛ این باور، البته اشتباه نیست، اما همه جوانب موضوع را دربرنمی‌گیرد و آن‌چه را مخفی شده‌است، برملا نمی‌کند. وهابی‌ها، بیش از یک قرن قبل از واقعه هشتم شوال، یک‌بار دیگر به مدینه حمله و بارگاه ائمه بقیع(ع) را ویران کرده‌بودند؛ اما در آن زمان، دولت عثمانی به عنوان دولتی مسلمان، از پسِ آن‌ها برآمده و سرکوبشان کرده‌بود؛ این اقدام مؤثر، باعث بازسازی دوباره بارگاه ائمه معصومین(ع) و تعدادی از اصحاب پیامبر(ص) در بقیع شد؛ با این حال، هجوم دوم، فرجامی تلخ به بار آورد و این‌بار، وهابیت با تکیه بر قدرت سیاسی و نظامی سعودی‌ها، توانست سلطه خود را بر اماکن مقدسه مسلمانان جهان حفظ کند و این تخریب، تا به امروز، بدون بازسازی و احیا باقی بماند. این‌که چرا در نوبت اول، وهابی‌ها سرکوب شدند و در نوبت دوم، باقی ماندند را باید در نقش خاص انگلیسی‌ها و طرح‌های استعماری آن‌ها جست‌وجو کرد. سعودی‌ها، بدون حمایت انگلیس که بعد از جنگ جهانی اول، قیمومت بر عراق، اردن، فلسطین، مصر و عربستان را به دست آورده‌بود، قادر به چنین تحرکی نبودند؛ در واقع حذف و تضعیف دولت‌های اسلامی منطقه و روی کار آوردن دولت‌های دست‌نشانده در این کشورها، مانع از اقدام به موقع مسلمانان منطقه برای سرکوب این تعرض و از بین بردن عوارض این جنایتِ آشکار شد. از سوی دیگر، این انگلیس بود که با انتقال خاندان شریف مکه به اردن و عراق، سعودی‌ها را جایگزین آن‌ها در عربستان کرد و اسباب توسعه‌طلبی آن‌ها را فراهم ساخت. به همین دلیل، باید نقش انگلیس را در ماجرای تخریب قبور ائمه بقیع(ع)، در 8 شوال سال 1344، نقشی پنهان، اما بسیار مؤثر بدانیم.∎​