رسانه برترین ها مقاله ای تند در انتقاد گرانی های اخیر نوشت: طی چند روزی که از بحران گندم و نان می‌گذرد، یکی از سوالات اصلی این بوده که رییسی کجاست و چرا پاسخ و توضیحی به انتقادات نمی‌دهد. اگرچه که معاون اول رییس‌جمهور جمعه شب به سیما رفت تا درباره دلایل افزایش قیمت‌ها بگوید. با توضیحاتی که البته کمتر کسی باور می‌کند.
این که یارانه نان و دارو حذف نمی‌شود و جای نگرانی نیست. احتمالا آقای مخبر هم مثل بسیاری از مسئولان از اوضاع روز کشور بی‌خبرند و ندیده‌اند که قیمت نان، از سنتی تا فانتزی و صنعتی در همین چند روز چقدر بالا رفته. شاید خبر ندارند که بسیاری از نانوایی‌ها تعطیل‌اند و منتظرند وضعیت روشن شود و نمی‌خواهند آردی را که در انبار دارند ارزان دست مردم بدهند. شاید هم بزرگان کشور همه این واقعیات را می‌دانند و به روی مبارک نمی‌آورند. فرض را بر این بگذاریم که خبر دارند و خودشان هم بابت بحران به وجود آمده و بالا رفتن وحشتناک قیمت قوت غالب مردم نگران و ناراضی‌اند؛ در این صورت هم سوال اینجاست که چرا اقدامی نمی‌کنند.
بله همه می‌دانیم که جنگ روسیه و اوکراین –که البته حامیان داخلی هم دارد- باعث شده قیمت آرد و نان در بسیاری از نقاط جهان افزایش پیدا کند. بله این را می‌دانیم که یارانه‌هایی که در همه سال‌های گذشته داده شده باعث دلالی و قاچاق بوده. باعث شده عده‌ای از این تنور گرم برای خود نان شیرین و گرمی تهیه کنند.
همه می‌دانیم که قیمت نان در مقایسه با دیگر کالاها افزایش منطقی نداشته و به زور پایین نگه داشته شده و حالا که جیب دولت خالی است ناچار است که فنر را رها کند. اما همه اینها و همه توضیحات و توجیهاتی که مسئولان برای افزایش حیرت‌آور قیمت آرد و نان می‌آورند، می‌تواند پاسخ‌هایی داشته باشد.
اولا که اگر دولت مشکلات اقتصادی دارد، بخش بزرگی از آن به سیاست‌های منحصربه‌فرد مسئولان کشور برمی‌گردد که مثل همه چند دهه گذشته می‌خواهند کشور را در وضعیت نیمه‌جنگی و در کشاکش با دنیا نگه دارند و قصد ندارند به صلح و زندگی متعارف تن بدهند. توضیح ساده این است: بسیاری از کشورهای دنیا بدون این که خود را ذلیل بدانند، بدون جنگ و با تدابیر و بلنداندیشی مدیران‌شان در مسیر توسعه‌اند.
بسیاری از آنها از همین جنگ روسیه و اوکراین منتفع شده‌اند. نمونه‌اش کشورهای همسایه ما در جنوب خلیج‌فارس. نمونه‌اش این همه ملت و کشور در دنیا. چرا فقط ما باید چنین بحرانی برای خود بسازیم و برای چند نسل با آن دست به گریبان باشیم و همه مشکلات‌مان را اینگونه توضیح دهیم. چرا کسی عرضه حل مشکل را ندارد و هر کس برای حل آن پا پیش می‌گذرد با هجمه کاسبان تحریم عقب رانده می‌شود.
بخش دیگر ماجرا هم مربوط به یارانه‌هاست. اگرچه که اصل یارانه در کمتر اقتصاد سالمی در جهان دیده می‌شود و قابل پذیرش است، اما وقتی که نمی‌توانید اوضاع بازار را به سامان کنید و عدالت اقتصادی از طریق توسعه و تولید فراهم نمی‌شود و شرایط بغرنجی دارید، چاره‌ای نیست جز حمایت از طبقه فقیر و فرودست که هر روز هم دارد بزرگتر می‌شود. طبقه‌ای که حالا قسمت اعظم جامعه 80وخرده‌ای میلیونی ماست. با این حساب، گفتن این که یارانه منطقی نیست، چه راه‌حل جایگزینی دارد؟
چه کسی از آن خوشحال شد. آقای مخبر می‌گویند پولدارها باید برای نان و زندگی قیمت بیشتری پرداخت کنند و نرخ‌ها باید برای اقشار مختلف تفاوت داشته باشد. ما گوش‌مان از این حرف‌ها پر است آقای مخبر. اگر دولت‌ها می‌توانستند مالیات بگیرند و هزینه را برای دهک‌های مرفه بالا ببرند، الان چنین شکافی نداشتیم. نتیجه جراحی شما هم که با افتخار بر طبل آن می‌کوبید، زجر و فشار بیشتر ضعفاست و مرفهان هیچ دردی را احساس نخواهند کرد.
دولت اگر این‌کاره بود باید کار و توسعه را به کشور برمی‌گرداند تا هشت مردم گرو نه‌شان نباشد. میلیون‌ها بازنشسته چشم‌شان به افزایش حقوق‌هاست و دولت و تامین‌اجتماعی نگران‌اند که آهی در بساط ندارند. در این شرایط گران کردن نان، حتی اگر از سر اجبار باشد، باید آخرین راهکار می‌بود. چرا که بر سر سفره گرسنگان اگر نانی هم نماند دیگر هیچ نیست.
و برمی‌گردیم سر سوال اول. در این وانفسا ابراهیم رییسی کجاست تا پاسخ دهد. او که با شعار رفع فقر و برقراری عدالت آمده بود چه توضیحی برای نابود شدن سفره مردم دارد. آقای رییسی اگر سنگی به کفش ندارد، اگر عملکردش را قابل دفاع می‌داند، چرا در مقابل کارشناسان اقتصادی یا در مقابل نمایندگان رسانه‌ها نمی‌نشیند تا مهمترین تصمیمات دولتش را توضیح دهد؟ آقای رییسی مگر به روحانی نمی‌گفت اینقدر مشکلات را به گردن دولت قبل نیانداز؟ خودش و هوادارانش تا کی قصد دارند با همین توجیه پوسیده پیش بروند. آقای رییسی کی قرار است بیاید و درباره سیاست‌های اقتصادی و مدیران نابغه‌‌اش توضیح بدهد؟
برنامه چند هزار صفحه‌ای چه شد؟ هنوز یک سال هم نشده آقای رییسی. کجا هستید؟ ما که می‌دانیم شما و دیگر مسئولان سفره‌تان از مردم جداست و خبر از حال و روز ما ندارید. اما چرا الان که باید به میان مردم بروید و حرف‌شان را بشنوید، خبری ازتان نیست. نگاه کنید که خیلی از هواداران‌تان هم پشیمان شده‌اند و حالا به جمع منتقدان پیوسته‌اند. نگاه کنید که طاقت مردم دارد تمام می‌شود. با این دست‌فرمان قرار است ما را کجا ببرید آقای رییسی؟ به کدام دره؟ بسیاری از این مردم دارند نان را هم به سختی تهیه می‌کنند، شما ناهار خورده‌اید؟
انتهای پیام
∎