به گزارش خبرگزاری اقتصاد ایران ، نشریه «فارن پالیسی» در مقاله‌ای با اشاره به بی اثر بودن سیاست اعمال تحریم‌ها و با تاکید بر نمونه ایران، اعلام کرده که اعمال تحریم‌ها بر مسکو، تأثیری بر سیاست‌ها و تصمیمات «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه ندارد.
فارن پالیسی در ادامه و با ذکر ادعاهایی در رابطه با به اصطلاح جنایات روسیه در کشتار غیرنظامیان و تخریب اماکن عمومی در اوکراین می‌نویسد که کشورهای مختلف با اخراج دیپلمات‌های روسی، نسبت به این مسائل واکنش نشان داده‌اند.
در ادامه خلاصه‌ای از مقاله فارن پالیسی آورده می‌شود:
ماشین اعمال تحریم‌ها از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا با قدرت تمام در این زمینه فعال شده است و روسیه هدف اعمال تحریم‌ها و اقدامات تنبیهی متعددی قرار گرفته است، به طوری که در اندک زمانی، این کشور ایران را که متحمل بیشترین تحریم‌ها از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا شده است، پشت سر گذاشت.
تحریم‌ها برای دهه‌ها به‌طور تدریجی به‌عنوان ابزاری برای اعمال فشار مورد استفاده قرار گرفته‌اند و ایالات متحده اصلی‌ترین استفاده‌کننده این اقدامات قهری است. در حال حاضر، حداقل ۲۴ کشور هدف تحریم‌های ایالات متحده قرار گرفته‌اند، تحریم‌هایی که یا جزئی هستند و در مورد جنبه‌های خاصی از تجارت با نهادهای یک کشور اعمال می‌شوند، مانند مواردی همچون نیکاراگوئه و ونزوئلا و یا به طور کامل تجارت با یک کشور را قطع می‌کنند مانند آنچه در مورد ایران اتفاق می‌افتد.
تحریم‌های ایران که از سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۷) اعمال شده است می‌تواند مثالی مناسب برای این مسئله باشد که تحریم‌ها اثری بر تغییر رفتار یک دولت ندارد.
تحریم‌های ایران که توسط دولت «جیمی کارتر» رئیس جمهور وقت آمریکا به بهانه مسئله گروگان گیری اعمال شد، بعدها نیز به بهانه‌های دیگر از جمله مسائل مرتبط با حقوق بشر و همچنین مهمترین دستاویز آمریکا یعنی مسئله هسته‌ای ایران، با شدت و حدت بیشتری ادامه یافت به طوری که عملاً دسترسی این کشور به بخش‌های بانکی و مالی بین‌المللی قطع شده است.
تحریم‌های مذکور که در کمپین «فشار حداکثری» «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، به اوج خود رسید، شکست خورده است. علی رغم همه این مسائل، تحریم‌ها کمک چندانی به تغییر رفتار و سیاست‌های کلی دولت ایران نکرده است. تهران یاد گرفته است که چگونه از تحریم‌ها به سلامت عبور کند و راه‌حل‌هایی برای پشت سر گذاشتن تحریم‌ها بیابد.
روسیه نیز دارای بسیاری از نشانه‌های الگوی حکومت ایران است. روسیه همچنین یک قدرت بزرگ جهانی است و با هزینه دفاعی سالانه ۶۱.۷ میلیارد دلار تا سال ۲۰۲۰، به دومین ارتش بزرگ جهان می بالد. این کشور سلاح‌های خود را تولید می‌کند و مقادیر زیادی از جمله جت‌های جنگنده را به مشتریان سنتی صادر می‌کند.
تحریم‌ها، هر چند که فراگیر و تند باشند، چنین جنگجوی نظامی مانند روسیه را به زانو در نمی‌آورد یا آن را از تجاوز بیشتر در اوکراین باز نمی‌دارد، و از ماجراجویی‌های احتمالی آن در اروپا جلوگیری نخواهد کرد.
تجربه ایران هشداری است مبنی بر اینکه تحریم‌ها نمی‌تواند کشورها را متوقف کند به‌ویژه با توجه به خلاءهای قانونی متعدد سیستم مالی بین‌المللی و کاهش کشش دلار آمریکا که به تدریج جای خود را به سایر ارزهای محلی می‌دهد.
تحریم‌ها ممکن است هنوز هم طرفدارانی داشته باشند که آنها را جایگزینی برای کارزارهای نظامی و جنگ‌های پرهزینه می‌دانند، اما حقیقت این است که با اضافه شدن کشورهای بیشتری به فهرست کشورهای تحریم‌شده، قدرت آنها از بین می‌رود، به این معنی که آنها در حال یادگیری این مسئله هستند که چگونه می‌توان تحت تحریم‌ها زندگی کرد و آنها را دور زد و این دانش را با سایرین نیز به اشتراک گذاشت.
در مورد روسیه، آنچه باید انجام شود تا اطمینان حاصل شود که ماجراجویی نظامی وحشتناک این کشور در اوکراین به پایان می‌رسد و خصومت آن اصلاح می‌شود، ساخت ترکیبی از دیپلماسی، طرد و اقدام قانونی است. در این زمینه، طرد با انزوا تفاوت اساسی دارد. عضویت روسیه در سازمان‌های بین‌المللی که به این کشور نفوذی می‌دهد که در حال حاضر در امور جهانی دارد، حقی است که باید از آن محروم شود. اخراج روسیه از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و شورای اروپا اولین گام‌های مؤثر در این راستا بود.
کشورهایی که موافق هستند اقدام روسیه در اوکراین قابل چشم پوشی نیست، باید مصونیت دیپلماتیک پوتین و سایر مقامات عالی رتبه را لغو کنند. عضویت در مجامع بین المللی و آزادی سفر به کشورهای مختلف امتیازاتی است که برای مقامات روسیه مشروعیت قابل توجهی دارد و اگر جهان هماهنگ عمل کند می‌توان مقامات روسیه را از این مزایا محروم کرد. اگر اعضای دولت روسیه طی مراحلی عناصر نامطلوب اعلام شوند، ممکن است در خارج از کشور با عواقب قضائی مواجه شوند.
اینها برخی از گزینه‌هایی هستند که جامعه بین‌المللی می‌تواند برای سرزنش روسیه و اطمینان از خاموش شدن آتش جنگ در اوکراین قبل از اینکه چرخه‌های خونریزی در آینده را ایجاد کند، استفاده کند. اگر این بدیل ها با احتیاط اجرا شوند، کرملین متوجه هزینه‌های ادامه حمله به اوکراین خواهد شد. با این حال، نباید آنها را به عنوان یک عصای جادویی در نظر گرفت که می‌توان با تکان دادن آن به سرعت شرایط عادی را به جهانی بازگرداند.