امیر توپچی پور؛ کارشناس بازار سرمایه در گفتگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری دانشجو با اشاره به اقدامات سازمان بورس مبنی بر تعیین سقف نرخ سوخت و خوراک صنایع پتروشیمی و پالایشگاهی، اظهار کرد: با توجه به افزایش نرخ‌های جهانی، یکی از دغدغه‌های مهم اهالی بازار سرمایه تعیین نرخ خوراک و سوخت صنایع بود به سبب آنکه نرخ خوراک بر اساس فرمول تعیین سقف از چهار هاب اصلی تعیین می‌شد و مزیت‌های بسیاری از صنایع بورسی از بین می‌رفت.
وی ادامه داد: پس از ریزش‌هایی که بورس از اواسط مرداد سال ۹۹ تجربه کرد به همین خاطر به منظور جلوگیری از اُفت مجدد مسئله تعیین سقف نرخ سوخت و خوراک صنایع در ۶ ماه پایانی سال گذشته به یکی از چالش‌های اساسی بازار سرمایه تبدیل شد.
این کارشناس بازار سرمایه تاکید کرد: تعداد زیادی از فعالان و کارشناسان معتقد بودند که سهام گروه‌های پتروشیمی و پالایشی با نرخ‌های جدید احتمال افت قیمتی بیشتری دارد، به همین خاطر با پیگیری‌های سازمان بورس مطالبه فعالان بازار در خصوص سقف خوراک و سوخت صنایع محقق شد.
یکی از موانع اصلی بازار سرمایه حذف شده است
توپچی پور با بیان اینکه اثرات این تصمیم را به خوبی می‌شود در بازار سرمایه دید گفت: اکنون علی‌رغم نوسانات قیمت گاز شاهد نماد‌های مربوط چندان واکنشی نسبت به این مسئله نشان نداده اند، زیرا یکی از اصلی‌ترین موانع از سر بازار سرمایه حذف شده است.
وی به ادامه بحران در اوکراین و به تبع آن افزایش قیمت گاز در جهان هم اشاره کرد و افزود: خوشبختانه با تعیین به موقع سقف نرخ خوراک صنایع، فعالان بازار سرمایه نگرانی از این بابت ندارند هرچند که تعیین سقف خوراک و سوخت صنایع نباید موقت باشد.
فرمول تعیین نرخ خوراک و سوخت صنایع را اصلاح کنید
قرار گرفتن هاب کشور‌های مصرف کننده از جمله کشور‌های اروپایی در فرمول نرخ خوراک صنایع از موضوعاتی بود که توپچی پور از آن انتقاد کرد و از سازمان بورس درخواست کرد اکنون فرمول تعیین نرخ خوراک و سوخت صنایع را برای سال‌های آتی اصلاح کند.
توپچی پور در پایان سخنان خود با بیان اینکه صنعت پتروشیمی در وضعیت تحریمی کشور یکی از صنایعی بود که میلیارد‌ها دلار برای کشور ارزآوری داشته لذا در تعیین نرخ گاز داخلی بایستی مسئله رقابت‌پذیری و سرمایه‌گذاری در نظر گرفته شود گفت: فرمول فعلی نرخ گاز برای کشور ایران که به عنوان تولیدکننده گاز در جهان مطرح است چندان منطقی نیست، زیرا نه تنها باعث می‌شود صنایع داخلی در برابر رقبای خارجی مزیت رقابتی خود را از دست بدهند بلکه این صنایع را در میان‌مدت زیان‌ده می‌کند.