شهید علی صیاد شیرازی در ۱۳ فروردین ماه سال ۱۳۶۲ در بحبوحه «عملیات والفجر ۱» درباره بشارت خداوند خطاب به رزمندگان اسلام بیان داشت: برای اینکه خواستن مبدل به توانستن بشود برادران، ما همیشه باید با خدا باشیم. باید این خواست را با خواست خدا هماهنگ کنیم. خواست خدا در این است که برای ما فراز و نشیب‌های نبرد فراهم می‌کند، گاهی اوقات پیش می‌رویم با سرعت، گاهی اوقات در تنگنا قرار می‌گیریم، گاهی اوقات پیروز می‌شویم و آن همه اسیر و آن همه غنائم و آن همه زمین را آزاد می‌کنیم، گاهی اوقات هم می‌بینیم گیر می‌کنیم متوقف می‌شویم، شهید می‌دهیم، اسیر می‌دهیم و همه اینها، این فراز و نشیب‌ها، عاقبتش به پیروزی است، چون برای خدا می‌جنگیم «و إنَّ جُندَنا لهم الغالبون» همیشه بشارت خدا برای ما بوده و هست و خواهد بود؛ و اینجا برای اینکه خواست ما با خواست خدا توأم باشد برادران عزیزم، ما تک تکمان بایستی در خودسازی بکوشیم، در تک تکمان شب و روز که داریم برای خدا می‌جنگیم در میدان جنگ هم هستیم، از همه جا‌های سرزمین‌هایی که ما داریم توی مملکتمان، اینجا با برکت‌تر است، نماز‌ها اینجا می‌چسبد، عبادت‌ها می‌چسبد، دورهمایی‌ها برکت آمیز است، همه‌شان، ولی استفاده کنیم. یادمان نرود غرق فقط عمل نشویم، غرق شب و روز کار کردن نشویم، در کنارش ذکر و وردمان به خدا باشد که همانطور که خدا ما را می‌نامد ما هم او را بنامیم، از یادش غافل نمانیم؛ اگر این کار را کردیم تک تک، در جمع یک عده با خدا، یک عده با نیت خدا خواهیم بود و، چون حرکتمان برای خداست در جلوی ما چیزی نمی‌تواند دوام بیاورد.