تنها بازمانده گله غربی درناهای سیبری که ایرانی‌ها به آن نام «امید» داده‌اند پس از ۱۳۱ روز زمستان‌گذرانی در تالاب فریدونکنار صبح دیروز سه‌شنبه رهسپار سیبری شد.
آخرین بازمانده گروه غربی درناهای سیبری، امسال هم پنج هزار کیلومتر را تنهایی بال زد و در فریدونکنار فرود آمد. تک درنای سیبری به شمال ایران که می‌رسد، می‌شود پادشاه کوچ‌رو «اولجا کله» فریدونکنار؛ بی‌سر و همسر، بی‌گروه و سپاه. او آخرین بازمانده از گروهی از درناهای روسی است که پس از بال‌زدن‌های بسیار زیاد خود را به شالیزارهای شمال ایران می‌رساند؛ گروه غربی.
پادشاه اولجا‌ کله نیز در سال 88 تنها به ایران آمد؛ بی‌جفت. درنا‌ها تک همسری هستند و تا آخر عمر به جفت خود وفادار. پیش از آن هم این درناها اعضای گروه خود را از دست داده بودند. در آخرین مشاهده، آنها ۷ بال درنا بودند. گروهی که همه اعضایش شکار شدند. محلی‌ها در فریدونکنار آنها را به جای «اگرت» می‌گرفتند و شکار می‌کردند تا بالاخره «الن توکلی» - مادر درنای سیبری -عکس درنا را در دست گرفت و به تک تک محلی‌ها و شکارچی‌ها نشان داد تا شاید با کمک طرح احیای درنای سیبری، امید را از انقراض نجات بدهد، اما این طرح هم وضعیت پادشاه را تغییر نداد. تک درنای سیبری یک بار هم فریدونکناری‌ها را یک زمستان چشم به راه گذاشت و نیامد. سال بعد که آمد اسمش را گذاشتند «امید.» از جفت او به «آرزو» یاد می‌شود. جفتی که یک شکارچی در فریدونکنار، او را برای همیشه از امید گرفت تا پادشاه فریدونکنار غمگین‌ترین پرنده کوچ‌رو ایران نام ‌‌‌بگیرد. پروژه احیای درنای سیبری هرچند محیط را برای تنهایی «امید» امن کرد اما خود آغازگر قتل عام پرندگان مهاجر دیگری بود.پروژه درنا برای حفاظت از آخرین درنای سیبری، شکار با تفنگ را در منطقه سرخرود، ازباران و فریدونکنار ممنوع کرد! امنیت منطقه باعث شد تا کم کم همه پرندگان مهاجر مازندران به محمودآباد، ازباران و سرخرود بیایند. دامگاه دارها هم با تورهای هوایی آنها را شکار و یک تجارت چند میلیارد تومانی در بازار فریدونکنار راه انداختند. آمارها می‌گوید محیط زیست ایران سالانه شاهد قتل عام یک میلیون پرنده مهاجر در فریدونکنار است.