به گزارش سایت دیده بان ایران، حجت الاسلام و المسلمین نظری منفرد در سالروز شهادت حضرت امام موسی بن جعفر سلام الله علیه لزوم توجه به سیره آن حضرت را برای رسیدن به سعادت دنیا و آخرت لازم دانست و گفت: جامعه امروز نیازمند روش آن حضرت در چشم پوشی بر روی خطای دیگران است.

این استاد حوزه علمیه در مراسم سوگواری بیت آیت الله علوی بروجردی «حسادت» به بزرگان و شخصیت‌ها را یکی از امور رایج در تاریخ دانست و گفت: فردی از اولاد عمر خطاب هروقت امام موسی بن جعفر علیه السلام را می دید به حضرت دشمنان می داد. حضرت یک شخصیتی است که در وصف ایشان آمده است: « کان یبکی من خشیة الله حتى تخضل لحیته بالدموع»؛ آنقدر از ترس خدا گریه می کرد که اشکش بر محاسن او جاری می شد. حضرت کثیر السجود بود.

وی افزود: در زیارتنامه حضرت آمده است: « اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ وَ صَلِّ عَلَى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَصِیِّ الْأَبْرَارِ وَ إِمَامِ الْأَخْیَارِ وَ عَیْبَةِ الْأَنْوَارِ وَ وَارِثِ السَّکِینَةِ وَ الْوَقَارِ وَ الْحِکَمِ وَ الْآثَارِ الَّذِی کَانَ یُحْیِی اللَّیْلَ بِالسَّهَرِ إِلَى السَّحَرِ بِمُوَاصَلَةِ الاسْتِغْفَارِ حَلِیفِ السَّجْدَةِ الطَّوِیلَةِ وَ الدُّمُوعِ الْغَزِیرَةِ وَ الْمُنَاجَاةِ الْکَثِیرَةِ وَ الضَّرَاعَاتِ الْمُتَّصِلَةِ وَ مَقَرِّ النُّهَى وَ الْعَدْلِ وَ الْخَیْرِ وَ الْفَضْلِ وَ النَّدَى وَ الْبَذْلِ وَ مَأْلَفِ الْبَلْوَى وَ الصَّبْرِ» او حریف سجده های طولانی بود. به چنین شخصی جسارت می کردند.

نظری منفرد ادامه داد: امام موسی بن جعفر در مدینه شخصیت بزرگ و قابل احترامی بود. فرزندان و اصحاب ایشان هم بودند می‌توانستد فرد جسور را تنبیه کنند. حضرت گفت کسی با او کاری نداشته باشد. یکی از القاب حضرت کاظم است. این لقب قرآنی است. او کسی است که به خشم خود ترتیب اثر نمی دهد.

وی افزود: حضرت مدتی این فرد را ندید. گفتند فصل زراعت و کشاورزی است و کار او زیاد است. حضرت برای پرسیدن حال او به کنار زمین زراعی رفت. سلام کرد. فرد تا چشمش به حضرت افتاد شروع به دشمنام کرد. حضرت اعتنا نکرد و جلو رفت. خوب که طرف بد گفت، حضرت پاسخ داد: خسته نباشید. چقدر خرج زمین کرده‌ای؟ گفت ۲۰۰ درهم. حضرت گفت چقدر انتظار برداشت داری؟ آن فرد گفت ۴۰۰ درهم. حضرت چهارصد درهم به او داد و گفت بهره زمین هم برای خودت. این فرد خجالت کشید و علاقمند به حضرت شد.

سه نوری که انسان باید مراقب آن باشد

استاد دروس خارج حوزه علمیه قم با اشاره به روایتی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام گفت: این روایت از غرر اخبار ما است. این روایت مفصل و رساله زندگی است. مخاطب آن هشام بن حکم است. حضرت به هشام فرمود: یا هِشامُ ، مَن سَلَّطَ ثَلاثا على ثَلاثٍ فکأنّما أعانَ على هَدمِ عَقلِهِ.

وی افزود: خداوند به انسان سه نور داده که باید آنها را در خود حفظ کند. اگر این نورها به وسیله انسان در درونش خاموش شود در واقع عقل و خرد او خاموش شده و کسی که عقلش خاموش شود دین و دنیای خود را از دست داده است.یکی از این نورها نور حکمت و دیگری نور فکرت و دیگری نور عبرت است. فکر از ویژگی های انسان است. هر چیزی آفاتی دارد و فکر هم آفت دارد. عبرت نور است ولی آفتی دارد. حکمت نور است و آفاتی دارد که این آفات نور را از بین می برد.

اگر انسان از فکر درست و در مسیر خود استفاده نکند به تباهی می رسد

نظری منفرد افزود: نور تفکر با شهوات نفس از دست می رود. ما اهل فکر هستیم و گاهی فکر ما منحصر به مسائل واقعی می شود و گاهی به امیال نفس مشغول و در مسیر خود قرار نمی گیرد. مثلا شب و روز به فکر این هست که دزدی یا خیانت کند. خداوند فکر را داده که انسان به عاقبت خود فکر کرد. ببیند از کجا آمده و الان در کجا است و کجا می رود؟ اما افرادی به فکر این هستند که چطور ظلم و دزدی کرده و مال مردم را به یغما برده و آبروی مردم را ضایع کنند. امروزه در فضای مجازی نیز این مساله بی داد می کند. اگر انسان از فکر درست و در مسیر خود استفاده نکند به تباهی می رسد.

استاد دروس خارج حوزه گفت: دومین نوری که امام به آن اشاره دارد، نور عبرت است. دنیا و هرآنچه در آن هست عبرت است. به رفتن به قبرستان سفارش شده چون قبرستان محل عبرت است. در قبرستان انسان سرنوشت دوستان و آشنایان و همسایگان خود را می بیند. حضرت امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند مَا أَکْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ. عبرت در دنیا خیلی زیاد است اما گیرنده عبرت کم است. آرزوها نمی گذارد که ما عبرت بگیریم و نور عبرت را خاموش می کند.

نظری منفرد ادامه داد: سومین نوری که حضرت به آن اشاره دارد نور حکمت است. حکمت با حرف زیادی خاموش می شود. ضرب المثل است که خدا دو گوش داده و یک زبان. لذا انسان باید بیشتر بشنود. حضرت علی علیه السلام می فرماید:  مَن کَثُرَ کلامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ ، و مَن کَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَیاؤهُ. و مَن قَلَّ حَیاؤهُ قَلَّ وَرَعُهُ ، و مَن قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلبُهُ ، و مَن ماتَ قَلبُهُ دَخَلَ النّارَ. کسی که زیاد خطا کرد بی شرم می شود. کسی که حیا را از دست داد ورع او کم می شود و کسی که ورع را از دست داد دلش می میرد و کسی که دلش مرد وارد آتش می شود