به گزارش راهبرد معاصر،‌ یکی از فرمولهای شناخته شده  و در عین حال پیچیده در حوزه  روابط بین‌الملل، ایجاد شوک روانی به طرف مقابل با هدف امتیازگیری از آن می باشد.دراین خصوص، بازیگرانی که خصوصا به لحاظ حقوقی دست برتر را در مذاکرات در اختیار ندارند، تلاش می کنند تا با تغییر رفتار ناگهانی خود و ایجاد شوک در طرف مقابل،  به مثابه فاکتوری جهت وادارسازی آن در خصوص امتیازدهی استفاده کنند. اکنون در مرحله ی حساس و سرنوشت ساز مذاکرات وین قرار داریم. جمهوری اسلامی ایران رویکرد منطقی و مدبرانه‌ای در مذاکرات داشته و از خطوط قرمز مطرح شده‌ی خود مانند "رفع عملیاتی تحریم‌ها"، "ارائه ی تضمین در خصوص تداوم برجام" و "لزوم راستی‌آزمایی در پروسه ی رفع تحریمهای ضد ایرانی" عقب نشینی نکرده است.

در این معادله، باید مراقب القای گزاره "قطعی بودن توافق" از سوی سیاستمداران و رسانه‌های غربی بود. یکی از پیش درآمدهای طغیانگری غرب در مذاکرات وین، می تواند همین "القای قطعی بودن توافق" باشد. مقامات آمریکایی سابقه ی این بازی را در مذاکرات منتهی به توافق اولیه‌ی برجام نیز داشته اند. به عنوان مثال، در مذاکرات آذرماه سال 1393 در وین ، در حالی که مقامات آمریکایی و اروپایی در ظاهر آمادگی خود را جهت انعقاد توافقی کلی با ایران اعلام کرده بودند، در یک لحظه از تصمیم خود عقب نشینی کردند و مذاکرات را به هفته های آتی موکول کردند! این تغییر رفتار ناگهانی، نشات گرفته از یک تصمیم گیری جمعی پنهانی میان آمریکا، رژیم سعودی و رژیم صهیونیستی و البته سه کشور اروپایی (انگلیس، آلمان و فرانسه) بود.

در حال حاضر نیز نباید تصور کرد که مقامات غربی لزوما به آنچه طی هفته های گذشته و اخیر بر سر آن در مذاکرات به صورت شفاهی یا حتی بعضا مکتوب  توافق شده، پایبند خواهند ماند. ماهیت رفتار غرب، قاعدتا نباید به ما اجازه‌ی این خوش بینی کاذب را بدهد. قطعا تا زمانی که اختلاف بر سر همه ی موارد کلی و جزئی به صورت کامل حل و فصل نشده است، نمی توان از توافق نهایی با غرب در پروسه ی رفع تحریمهای ضد ایرانی سخنی به میان آورد.

حتی بازیگران اروپایی نیز به مانند آمریکا استعداد ذاتی زیادی در خصوص طغیانگری در مذاکرات دارند! در جریان مذاکرات منتهی به انعقاد توافق موقت ژنو در سال 1392 ، لوران فابیوس وزیر امور خارجه اسبق فرانسه به دستور مشترک فرانسوا اولاند رئیس جمهور وقت این کشور و بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم اشغالگر قدس، یک بار مانع از انعقاد این توافق شد تا بلکه غرب بتواند از ایران امتیازات بیشتری پای میز مذاکرات بعدی بگیرد. جالب است بدانیم این بار نیز ژان ایو لودریان وزیر خارجه ی فرانسه نیز عملا به نمایندگی مشترک از پاریس و تل آویو در مذاکرات حضور دارد و مجری بدون اراده‌ی تمصیمات مشترک و پشت پرده ی کاخ الیزه و رژیم صهیونیستی در وین محسوب می‌شود. در چنین شرایطی حتی "یک لحظه" نباید گارد خود را در برابر بازیگران طغیانگر آمریکایی و اروپایی باز کنیم. در صورت حفظ این گارد بسته ، قطعا بازیگران غربی قدرت مانور و ریسک پذیری خود در مذاکرات وین را از دست خواهند داد.