روزنامه ایران/ بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۲۲ از روز جمعه در پکن آغاز شد. رقابت‌هایی جذاب و هیجان انگیز که اگرچه سویه جدید کووید ۱۹ یعنی اُمیکرون و البته سیاست، روی آن سایه انداخته اما این ابرهای سنگین حواشی هم نمی‌تواند از اهمیت و شور آن بکاهد. المپیک زمستانی پکن با بهانه‌های حقوق بشری، با تحریم دیپلماتیک امریکا و برخی کشورهای غربی روبه‌رو شده اما این شعارهای اجتماعی و سیاسی تنها روی کاغذ اعتبار دارند و کمتر کشوری حتی تحریم‌کنندگان حاضرند که حضور در این فستیوال پنج رنگ و مدال‌های آن را پای این قمار سیاسی ذبح کرده و از آن عبور کنند.

چه آنکه المپیک بزرگترین فستیوال ورزشی جهان است که قدمتی به اندازه تاریخ دارد که تأثیر و اهمیتش اگر نگوییم از بقیه پدیده‌ها و رویدادهای هنری، سیاسی و اقتصادی بیشتر است، کمتر هم نیست. فستیوالی که دیرزمانی است از جغرافیای ورزش خارج شده و کارکردی اجتماعی و حتی سیاسی یافته و همین میزان از تأثیر، اهمیت آن را ثابت می‌کند.

ورزش زمستانی ایران نیز بسان ادوار گذشته در این بازی‌ها حضوری کمرنگ و حداقلی دارد. کاروان اسکی ایران با ۳ نماینده شامل عاطفه احمدی و حسین ساوه شمشکی در اسکی آلپاین و دانیال ساوه شمشکی در اسکی صحرانوردی در این دوره از بازی‌ها حضور دارد.

پیش از این قرار بود سیدستار صید المپین باسابقه اسکی صحرانوردی در این رشته به این بازی‌ها اعزام شود که به علت مثبت شدن تست کرونای وی و مصطفی میرهاشمی مربی اسکی صحرانوردی، دانیال ساوه شمشکی و محمدتقی شمشکی جایگزین آنها شدند. با توجه به اینکه ورزشکاران با امتیاز فیز جواز حضور در ماده‌ها و رشته‌های مختلف را خواهند داشت، 3 نماینده ایران در المپیک زمستانی تنها در 4 ماده اسکی مسابقه می‌دهند؛ عاطفه احمدی در مارپیچ کوچک، دانیال ساوه شمشکی در 15 کیلومتر کلاسیک و حسین ساوه شمشکی در مارپیچ بزرگ و مارپیچ کوچک. این تمام سهم ورزش ایران از المپیک زمستانی است، فستیوالی که در رشته‌هایی همچون اسکی آلپاین، اسکی کراس کانتری،‌ هاکی روی یخ، پرش با اسکی و اسنوبورد و با حضور 2 هزار و 800 ورزشکار از 91 کشور جهان برگزار می‌شود اما حضور ورزش ایران در این بازی‌ها تنها به ماده اسکی محدود شده و در سایر رشته‌ها فقط شاهد طنازی ستاره‌های خارجی هستیم.

طعنه‌آمیز اینکه این حضور محدود هم تنها به شکل نمایشی و فرمالیته است و اسکی‌بازان ایران در شکل سیاهی لشکر در المپیک حضور دارند و بزرگترین افتخار آنها گذشتن از خط پایان است و بس. افتخاری که چه بسا بسیاری از ورزشکاران ایران به آن دست پیدا نمی‌کنند! این حکایت کهنه اسکی ایران است و تنها به این دوره بازی‌ها و یک دوره خاص محدود نمی‌شود.

حکایت طول و درازی که قدمت نزدیک به یک قرن دارد.
اسکی در ایران به رغم قدمت فراوانش تنها یک رشته تفریحی و فصلی بوده و بعد از گذشت چند دهه هنوز نتوانسته از این حد فراتر برود. اسکی‌بازان ایران در رقابت‌های برون مرزی حکم توریست‌هایی را دارند که گاه حتی به خط پایان نمی‌رسند و این سیکل معیوب سال‌های طولانی از تورنمنتی به تورنمنت دیگر تکرار می‌شود.

در رثای این ناکامی طولانی و کلیشه‌ای می‌توان دلایل متعددی را برشمرد اما بی تردید یکی از مهم‌ترین المان‌ها، الیگارشی حاکم بر این رشته است. اسکی در طول تاریخ تنها منحصر و محدود به چند خانواده و خاندان بوده و میان آنها دست به دست می‌چرخد و عجیب اینکه این دور تسلسل باطل قرار نیست هیچ گاه شکسته شود.

خانواده‌هایی که اسکی را ارث پدری خود می‌دانند و این رشته را به شکل ملوک الطوایفی در تیول خود دارند و به سبک دوران قاجار این رشته را در انحصار گرفته‌اند. تا هنگامی که این رویه بر اسکی حاکم باشد، دستاورد ایران از این رشته تنها ناکامی است؛ آنچه در پکن نیز در انتظار ماست؛ تماشا، ناکامی و دیگر هیچ!

انتهای پیام/