«دسته دختران» قیدی برخلاف «ویلایی ها» ی او که به حضور زنان در پشت جبهه ها و انتظار عاشقانه آنها می پرداخت، این بار روایتی زنانه از مقاومت زنان در اشغال خرمشهر در روزهای نخست جنگ دارد؛ مقاومتی که با نگاه فیلمساز زن این ماجرا، روایت های عاشقانه و مادرانه خود را برای تماشاگر به تصویر می کشد. 

نیکی کریمی، پانته آ پناهی ها، فرشته حسینی و هدی زین العابدین دسته دختران منیر قیدی را تشکیل داده اند. دسته ای که هر کدام از اعضای آن داستان دلدادگی خودش را دارد؛ برخی از جنس مادرانه و بعضی عاشقانه.

بدون شک کارگردانی صحنه های جنگی مهارتی می خواهد که منیر قیدی ثابت کرده که به خوبی از پس آنها برمی آید. هرچند می شد از نشان دادن مکرر جنازه های تلمبار شده کودکان صرف نظر کرد و روایت جنگی خود را داشت. 

فیلمبرداری و جلوه های ویژه این فیلم به احتمال زیاد از نامزدهای سیمرغ این جشنواره هستند. 

اما سید مرتضی فاطمی در فیلم «بی مادر» سراغ سوژه رحم اجاره ای رفته که در این سال ها بارها درباره آن فیلم و سریال ساخته شده است و این در نگاه نخست اشکالی به حساب نمی آید به شرطی که حرف و نگاه تازه ای به میان باشد.

فیلمنامه و کارگردانی به شدت ضعیف این فیلم که نه توانسته شخصیت پردازی درستی به تصویر کشد و نه بازی درست و به اندازه ای از بازیکران خود بگیرد؛ فیلمنامه ای که براحتی با تدوین بد، از کنار اتفاقات داستان عبور می کند و اجازه نمی دهد تا تماشاگر با منطق خویش با فیلم همراهی کند. 

تا کنون فیلم هایی در این جشنواره به نمایش درآمده اند که به گواه بسیاری از اهالی رسانه در جایگاه این جشنواره جایی ندارند و انتقادات بسیاری را روانه هیات انتخاب این دوره می کنند.

انتهای پیام/