شناسهٔ خبر: 52220417 - سرویس فرهنگی
نسخه قابل چاپ منبع: ایسکانیوز | لینک خبر

۷ بهمن؛ در تاریخ چه گذشت؟

امروز ۷ بهمن برابر با ۲۷ ژانویه تقویم میلادی است. روزی که در تاریخ آبستن وقایع و اتفاقات زیادی در ایران و جهان بوده است. به مرور برخی از این وقایع می‌پردازیم.

صاحب‌خبر -

به گزارش گروه فرهنگی ایسکانیوز، امروز ۷ بهمن برابر با ۲۷ ژانویه تقویم میلادی است. روزی که در تاریخ آبستن وقایع و اتفاقات زیادی در ایران و جهان بوده است. به مرور برخی از این وقایع می‌پردازیم.

بیشتر بخوانید:

۶ بهمن؛ در تاریخ چه گذشت؟

:رویداد ها

 
 ۴۲۲ - امضای قرارداد صلح معروف به "مصالحه صد ساله" میان ایران و روم

ایران و روم به عنوان دو امپراتوری قدرت‏مند زمان، در طول حکومت خود، به بهانه‏ های گوناگون به متصرفات یک‏دیگر حمله می‏کردند و با امضای قراردادی به این جنگ‏ها خاتمه می‏دادند. یکی از جنگ‏های بین دو کشور که در سال ۴۲۱م با حمله روم آغاز شد، به بهانه آزار و اذیت مسیحیان ایران و نیز فرار برخی از آنان به روم به وقوع پیوست. در این حال پس از آن‏که ماموریت فرستاده پادشاه وقت ایران به بیزانس برای استرداد فراریان ناموفق ماند و امپراتور روم نسبت به عقوبت فراریان در صورت بازگشت به ایران اظهار نگرانی نمود، لاجرم کار به جنگ کشیده شد. از آن طرف، کارگران رومی در ایران به حبس افتاده و اموال آنها نیز توقیف شد. در این جنگ، هر دو طرف قادر به شکست دادن طرف مقابل نبودند اما در نهایت سردار رومی ضمن آتش زدن ادوات جنگی، به خاک روم عقب‏نشینی کرد. گرچه ایران دراین جنگ پیروز نشد، اما چهره لشکر شکست خورده نیز به خود نگرفت تا اینکه سپاه روم تقاضای مصالحه نمود. سرانجام در ۲۷ ژانویه سال ۴۲۲م، قرارداد صلحی به مدت صد سال بین دو طرف منعقد شد. بر اساس این قرارداد که به مصالحه صد ساله شهرت یافت، مسیحیان در ایران و زرتشتیان در روم از آزادی عمل در اعتقادات مذهبی برخوردار شدند. هم‏چنین امپراتوری روم موظف شد هزینه حفظ معابر ایران را در برابر طوایف مخالف برعهده داشته باشد. این هزینه از دیدگاه رومی‏ها نوعی باج‏خواهی ایران تلقی می‏گردید و گاهی از پرداختن آن شانه خالی می‏کردند. قرارداد صد ساله ایران و روم کمتر از بیست سال دوام آورد و آتش جنگ بار دیگر بین دو امپراتوری برافروخته شد.

۷۵۰ - شکست نهایی مروان از ابومسلم خراسانی

در جنگ دو روزه ــ ۲۶ و ۲۷ ژانویه ــ سال ۷۵۰ میلادی که در کنار رودخانه «زاب» میان نیروهای ابومسلم خراسانی و لشکریان مروان (آخرین حکمران امویان شرق) روی داد، مروان شکست خورد و به مصر گریخت و در آنجا کشته شد. ابومسلم (متولد اصفهان) که بر ضد حکومت امویان بپاخاسته بود سال پیش از آن (۷۴۹ میلادی ــ ۱۲۸ هجری خورشیدی) هم ارتش امویان را شکست داده بود و پس از این پیروزی، مروان را از خلافت خلع و آن را به ابوالعباس سفاح منتقل کرده بود. بسیاری از مورخان، این سال را آغاز خلافت عباسیان و گسترش نفود ایرانیان در امور حکومت نوشته اند. طولی نکشید که مرکز خلافت نیز از شهر دمشق به شهر تازه ساز بغداد واقع در ۳۶ کیلومتری شمال مدائن (تیسفون) پایتخت پیشین ایران منتقل شد. نام« بغداد» که در زمان ساسانیان یک روستا و درختستان بود تغییر داده نشده است که «بغ» در فارسی میانه به معنای «خدا» و «داد» از مصدر دادن است که جمع دو کلمه معنای «هدیه خدا» را می رساند.

۱۵۵۶ - زادروز شاه عباس صفوی

بیست و هفتم ژانویه زادروز شاه عباس یکم است. تولد و وفات شاه عباس در ژانویه اتفاق افتاده است. وی که ۲۷ ژانویه ۱۵۵۶ به دنیا آمده بود در ۱۹ ژانویه سال ۱۶۲۹ فوت شد.

شاه عباس که از جانب پدر فرماندار خراسان بود و درشهر هرات حاکم نشین خراسان وقت بسر می برد پس از آن که شنید سران قزلباش پدر نابینای او را آلت دست قرار داده و مادرش «مهدعلیا» را که مانع سوء استفاده های ایشان بود کشته اند با لشکر خراسان به قزوین شتافت، کودتا کرد و شاه شد و با ایجاد یک ارتش ملی دست قزلباش را به تدریج از کارها کوتاه کرد و پایتخت را به اصفهان انتقال داد و از این شهر با پای پیاده به زیارت مشهد رفت.

۱۹۰۰ - ساخت اولین قرص شیمیایی آسپرین

اولین قرص شیمیایی و دارویی مُسکِّن توسط یک داروساز با تجربه آلمانی به نام فلیکس هوفمان اختراع شد که بعدها با نام آسپرین شهرت یافت. فلیکس هوفمان که تحصیلات خود را در رشته شیمی به پایان رسانیده بود و یک کارگاه بزرگ داروسازی داشت، این قرص را در ۲۷ ژانویه ۱۹۰۰م برای تسکین دردهای کوچک و عوارض ساده درست کرد. مصرف آسپرین در سال‏های بعد به دلیل خواص ضد درد و ضد التهاب آن بسیار فراوان شد و همگان از آن استفاده می‏کردند. اما طی تحقیقات اخیر، اثرات سوء آن نیز مورد توجه قرار گرفته و استفاده از آن توصیه نمی‏شود.

۱۹۴۴ - پایان محاصره ۳۰ ماهه لنینگراد و درس عبرت

۲۷ ژانویه سال ۱۹۴۴ پس از ۳۰ ماه و تحمل نزدیک به یک میلیون تن تلفات، محاصره شهر لنینگراد (سن پترزبورگ که ولادیمیر پوتین از آنجاست) شکسته شد. نیروهای آلمان از دهم ژوئیه ۱۹۴۱ محاصره لنینگراد را با هدف تضعیف روحیه روس ها آغاز کرده بودند. حمله به لنینگراد با ۳۸ لشکر آلمانی از طریق منطقه بالتیک آغاز شده بود. نیروهای فنلاندی هم در این حمله به آلمانی ها کمک می کردند. ۸۳ روز طول کشید تا نیروهای آلمانی از حومه شهر بگذرند و آن را از همه سوی محاصره کنند. تا نوامبر سال بعد ۶۴۰ هزار و ۸۰۳ تن از ساکنان شهر و عمدتا از گرسنگی و سرما جان سپرده بودند. در آن ماه (نوامبر۱۹۴۲) روسها با ایجاد یک جاده روی دریاچه منجمد، موفق به رساندن خوراک و سوخت و نیروی تازه نفس به شهر شدند و ۵۵۰ هزار تن از ساکنان غیر نظامی را تخلیه کردند. از این شهر جمعا ۵۱۷ هزار سرباز روس دفاع کردند و بسیاری از آنان کشته شدند.

 سرانجام ۲۷ ژانویه نیروهای آلمانی تحت فشار ارتش سرخ دست از محاصره لنینگراد برداشتند و کار عقب نشینی را آغاز کردند که تا برلن ادامه یافت.

در ژانویه سال ۲۰۰۴ و به مناسبت شصتمین سال پایان محاصره سن پترزبورگ (لنینگراد)، برخی از مورخان به پوتین توصیه کرده بودند که این رویداد را آویزه گوش خود کند تا تکرار نشود. نرمش های مسکو پس از فروپاشی شوروی در برابر غرب باعث شده بود که در این سال تنی چند از تحلیلگران این نظر اندیشمندان را زنده و به آن استناد کنند که درونگرایی و آماده سازش بودن، فرهنگ مردمی شده است که در طول تاریخشان حکومت مغولها بر خود را تجربه کرده اند. روس ها قرنها تحت سلطه مغولها بودند.

 در سال ۲۰۰۷ در سالروز شکسته شدن محاصره لنینگراد، گزارش هایی در رسانه ها انتشار یافته بود که حکایت از افزایش فشار آمریکا برای پیوستن اوکراین به ناتو و نیز دیدار فرمانده کل نیروهای مسلح آمریکا در خاورمیانه از کشورهای آسیای مرکزی داشت. با توجه به این فعالیت های ضد روس غرب که دنبال روانشناسی جنگ سرد است، تفسیرنگاران آمریکای لاتین به سران مسکو هشدار داده بودند که اگر نجنبند فردا برایشان خیلی دیر خواهد بود.
   
حمله به حومه لنینگراد در ۱۹۴۱با هدف تصرف شهر به این صورت با آتش شدید آغاز شد.

۱۹۷۳ - آتش بس آمریکا و ویتنام

ساعت هفت بامداد ۲۷ ژانویه سال ۱۹۷۳ میان نیروهای نظامی آمریکا و کمونیست ها در ویتنام آتش بس بر قرار شد. این آتش بس شامل زد و خورد نیروهای نظامی ویتنام جنوبی با کمونیست ها نمی شد. قرارداد آتش بس قبلا در پایان یک رشته مذاکرات طولانی در پاریس امضاء شده بود. در لحظه امضای قرارداد، شمار نیروهای آمریکایی در ویتنام از رقم ۵۰۰ هزار تجاوز می کرد. جمع تلفات این نیروها از آغاز جنگ ویتنام ۵۷ هزار کشته، یک هزار و سیصد ناپدید، ۶۰۰ اسیر و ۳۰۳ هزار و ۶۴۰ مجروح اعلام شده بود. این جنگ برای آمریکا ۱۰۹ میلیارد و ۵۰۰ میلیون دلار (به ارزش آن زمان) هزینه داشت. جنگ ویتنام که از سال ۱۹۶۱ آغاز شده بود از ۱۹۶۵ شدت یافته بود. دو سال پس از این آتش بس و خارج شدن تدریجی نظامیان آمریکایی، شهر سایگون در سی ام اپریل ۱۹۷۵ به دست نیروهای کمونیست افتاد و وحدت ویتنام تامین شد. کمونیست ها پس از این پیروزی کسی را اعدام نکردند و مقامات سابق را به اردوگاه آموزشی فرستادند تا اصلاح روش و رفتار دهند و به جامعه بازگردند. سایگون نیز به شهر «هوشی مین» تغییر نام داده شد.

مخالفت با جنگ ویتنام در همه جا به چشم می خورد. عکسهای بالا، یک روحانی بودایی به نام Thich Quang Ducc و منظره خودسوزی اورا در ژوئن ۱۹۶۳ دریک میدان شهر سایگون به نشانه مخالفت با این جنگ نشان می دهد

جان کری John Kerry (متولد ۱۹۴۳) و ۲۸ سال سناتور سابق ماساچوست و پیش از آن، معاون فرماندار این ایالت نیز از افسران نیروی دریایی آمریکا درجنگ ویتنام در دهه ۱۹۶۰ بود و فرمانده قایق های تندرو ویژه حرکت رودخانه ها، و از این رهگذر سه مدال به دست آورد. وی پس از بازگشت به آمریکا و عمدتا از سال ۱۹۷۱ برضد ادامه جنگ ویتنام شد و دریک جلسه کمیسیون روابط خارجی سنای آمریکا علیه این جنگ غیر لازم شهادت داد و در چند تظاهرات خیابانی شرکت کرد. وی نامزد حزب دمکرات در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۴ بود که از جورج بوش شکست خورد. جان کری که سالها ریاست کمیسیون روابط خارجی سنای آمریکا را برعهده داشت از سال ۲۰۱۳ وزیر امورخارجه این کشور شده است. وی یک کاتولیک است.

۱۹۲۶ - محمدرضا پهلوی از سوی پدرش رضاشاه به عنوان ولیعهد اعلام شد.

۱۳۴۴ ش - الحاق ایران به یونسکو

در چنین روزی در سال ۱۳۴۴ ه ش ایران به قرار داد جهانی آزادی تبادل افکار یونسکو ملحق شد . قرن بیستم عصر آزادی اطلاعات نام گرفت و با از هم پاشیدگی موانع و ایجاد امکان ارتباط فرامرزی افراد با یکدیگر و جهانی شدن اقتصاد، فرهنگ، سیاست ، افراد در معرض ارتباطات بیشتری قرار گرفتند که پیش از این چنین امری تا این اندازه سابقه نداشته است. یونسکو به عنوان نهاد بین المللی ، تا کنون عهده دار چنین مسوولیتی بوده است . ایران نیز در در سال ۱۳۴۴ با پیوستن به این قرار داد سعی کرد خود را در مسیر های مختلف اطلاعاتی پدید آمده ، قرار دهد . در دوره سلطنت پهلوی ها در ایران هیچ نشانه ای از آزادی نبود زیرا نه آزادی مطبوعات وجود داشت و نه آزادی بیان و نه آزادی احزاب و تجمعات برای بیان افکار. پیوستن رژیم به این قرارداد فقط برای ظاهر سازی بود.

انتهای پیام/

برچسب‌ها:

نظر شما