علی حیدری در گفت‌وگو با خبرنگار گروه اقتصادی ایسکانیوز، در خصوص وعده دولت قبل در خصوص آزادسازی سهام عدالت و محقق نشدن آن، گفت: سهام عدالت و کارهایی که در زمان احمدی‌نژاد انجام شد بر اساس یک تفکر کمونیستی و مبنی بر اصل اقتصاد برای همه – یا توده مردم – بود. دولت بعدی از سهام عدالت به عنوان یک ابزار کنترلی برای جمع کردن اعتراض‌ها استفاده کرد. هرکجا احساس می‌کرد اعتراض‌های گسترده به دلیل افزایش تورم وجود دارد، شروع به پخش کردن پول با نام سهام عدالت می‌کرد.

وی ادامه داد: مساله سهام عدالت از ابتدا غلط تعریف شده است. ممکن است در جوامع سوسیالیستی کار درستی باشد اما منبع تامین این پول در اقتصادی مانند ایران که تورم مزمن دارد و برخی به خودشان زحمت نمی‌دهند که اقتصاد را به عنوان علم بپذیرند و کماکان فردگرا هستند، سهام عدالت معنی ندارد. چون اقتصادی وجود ندارد که سود آن شامل همه شود.

حیدری گفت: دولت قبلی هم اگر بخواهیم صادقانه نگاه کنیم، از سهام عدالت فقط به شکل ابزاری کنترلی استفاده کرد که هر جا می‌خواست جلوی اعتراض مردم را بگیرد، شروع به حاتم بخشی به نام سهام عدالت می‌کرد. با این روش قصد داشت با پخش کردن پول در سطح جامعه، به شکلی فضا را مدیریت کند.

این کارشناس بازار سرمایه گفت: دولت فعلی اگر بتواند مذاکرات را به سمتی پیش ببرد – چه آشکارا و چه پشت پرده – که منابع نفتی وارد شود، دوباره سهام عدالت را برجسته و تلاش می‌کند آن را سر سفره مردم آورد. در غیر این صورت کماکان به شکل حرف و حدیث به دوره ۴ ساله بعدی می‌رسد.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا دولت قبل درباره سهام عدالت و مساله آزادسازی آن، دروغ گفت؟، عنوان کرد: این مساله دروغ نبود بلکه سنگی بود که دولت قبل از روحانی به پشتوانه افزایش قیمت نفت انداخته بود. شاید در آن مقطع زمانی نیاز بود اعلام کند سهام عدالت آزاد شده تا بتواند قدری شرایط تورمی را مدیریت کند.

حیدری تاکید کرد: الان سهام عدالت و یارانه، بخشی از درآمد اصلی برخی خانوارهاست. شاید سهام عدالت در آن زمان ابزاری بود که بتواند از آن استفاده کند تا به اوضاع آن زمان سامان دهد. سهام عدالت پیش از انقلاب هم مطرح بود. در آن زمان قرار بود کارخانه‌ها سود شرکت را تحت عنوان سهامدار به کارگران بدهند. از سال ۵۳ که افزایش قیمت نفت داشتیم، این مساله راکد مانده بود. زمزمه اجرای آن از دولت خاتمی هم مطرح می‌شد. اما سبک مدیریتی آن قابل قبول نبود.