این برنامه که این سالها به تنها مراسم این روز تبدیل شده، بدون آنکه لااقل به یک اقدام نمادین و عملی در جهت بهبود وضعیت دانشجویان منتج شود و یا دانشجویان بتوانند نیازهای علمی، تحصیلی، صنفی، سیاسی و اجتماعی خود را رو در رو با مسئولان در میان گذاشته و پاسخ‌های لازم را دریافت کنند، رفته رفته به حرکتی نمایشی و غیرمحتوایی تبدیل شده که به گفته دانشجویان، شرکت‌کنندگان در این مراسم به جای آنکه از نمایندگان همه گروهها و گرایشات دانشجویی بوده و بتوانند نقطه‌نظرات خود را در این روز به مسئولان منتقل کنند، اجازه ورود به مراسم را نمی‌یابند و فقط دانشجویانی که با مسئولان حراست هماهنگی شده‌اند، فرصت حضور یافته و بقیه در پشت در می‌مانند.
به هر حال دانشجویان هم به عنوان قشری که می‌بایست از جایگاه ویژه، هوشمندانه و نخبگی برخوردار باشند، مطالبات زیادی از مسئولان دارند که اگر در جای خود شنیده نشده و به نقدهای آنها توجه نشود، این مطالبات در فرآیندهای دیگر و به گونه‌های مختلف به صحنه مطالبات عمومی بازگشته و خود را به اشکال ثانوی مطرح خواهند کرد.
پس انتظار می‌رود همانگونه که آقای رئیسی در مراسم روز دانشجو به آن اشاره کرد که «دولت نیازمند نقد است»، این فضا به طور واقعی و عملیاتی در جامعه و در رسانه‌های دولتی ایجاد شود تا دیدگاههای مختلف بتوانند نقطه‌نظرات دلسوزانه خود را درباره مسائل روز و عملکرد مسئولان بیان کنند.