به گزارش روز چهارشنبه گروه علم و آموزش ایرنا از خبرگزاری یونایتدپرس، با این وجود محققان هشدار دادند که نمی توانند ثابت کنند این زن به طور کامل این ویروس را از بدن خود ریشه کن کرده است.

محققان در آزمایش های جامع بیش از ۱.۵ میلیارد سلول از بدن این فرد، نتوانستند هیچ ماده ژنتیکی HIV را پیدا کنند که بتواند عفونت را تحریک کند.

بیمار مذکور زنی ساکن آرژانتین است که نام وی فاش نشده است. وی به نام «بیمار اسپرانزا» مشهور شده است؛ زیرا در این شهر آرژانتینی زندگی می‌کند. این بیمار دومین فرد شناخته شده است که به طور بالقوه عفونت اچ.آی.وی را به طور طبیعی پاک کرده است. اولین مورد، زنی به نام بیمار سانفرانسیسکو بود که سال گذشته توسط این محققان گزارش شد.

مورد اسپرانزا، که در شماره ۱۶ نوامبر Annals of Internal of Medicine گزارش شده است و مورد سانفرانسیسکو، هر دو از طریق تحقیقات مداوم روی گروه به اصطلاح «کنترلگرهای برگزیده» ویروس اچ.آ.ی.وی" کشف شدند. کنترلگرهای برگزیده ویروس اچ.آی.وی، گروه بسیار منتخبی از افراد اچ.آی.وی مثبت هستند که این ویروس را پخش نمی کنند. این افراد بدون کمک درمان استاندارد ضد رتروویروسی (ART) قادر به کنترل ویروس اچ.آی.وی هستند. این داروها می تواند اچ.آ.وی را تا سطوح غیرقابل شناسایی در خون سرکوب کند، اما نمی تواند ویروس را ریشه کن کند.

این ویژگی به دلیل ماهیت اچ.آی.وی است. ماده ژنتیکی این ویروس، خود را در دی.ان.ای سلول‌های فرد آلوده ادغام می‌کند، جایی که بی‌صدا بیرون می آید و یک مخزن نهفته را تشکیل می‌دهد. درمان استاندارد ضد رتروویروسی (ART) نمی‌تواند این مخازن را از بین ببرد و اگر داروها متوقف شوند، سلول‌های آلوده به طور پنهان می‌توانند دوباره نسخه‌هایی از اچ.آی وی را تولید کنند.

به همین ترتیب، کنترلگرهای برگزیده هنوز دارای مخازن پنهان قابل تشخیص هستند و در عین حال می‌توانند این ویروس را برای سال‌ها کنترل کنند، اما آن را از بین نمی‌برند. اینجاست که مورد بیماران اسپرانزا و سانفرانسیسکو برجسته می شود. محققان هیچ مدرکی مبنی بر وجود مخازن نهفته اچ.آی.وی، در هیچ یک از این بیماران پیدا نکرده اند.

دکتر «ناتالیا لاوفر»، از موسسه تحقیقات زیست پزشکی در رتروویروس ها و ایدز در بوئنوس آیرس که در این مطالعه شرکت داشت، گفت: این دو بیمار افراد بسیار بسیار خاصی هستند که کنترل استثنایی بر این ویروس دارند.

وی افزود: اکنون که محققان این دو بیمار را پیدا کرده اند، می توانند ویژگی های مشترک آنها را جستجو کنند. امید است این جستجو، مکانیسم هایی را که به بیماران امکان کنترل استثنایی اچ.آی.وی می دهد، روشن کند.

به گفته لاوفر، تخمین زده می شود کمتر از پنجم دهم درصد افراد مبتلا به اچ.آی.وی از کنترلگرهای برجسته باشند. دانشمندان هنوز نمی دانند که آنها چگونه این کار را انجام می دهند.

محققان با استفاده از فناوری توالی‌یابی ژنی که اخیراً برای تجزیه و تحلیل سلول‌های خونی کنترل‌ گرهای برگزیده استفاده می‌شود، دریافتند ویروس اچ‌.آی‌.وی اغلب در بخش‌هایی از ژنوم سلولی ادغام می‌شود که اساساً «بیابان ژن» هستند.

به عبارت دیگر، این ماده ژنتیکی ویروسی به دور از ژن‌هایی که یک سلول خونی برای ساختن پروتئین استفاده می‌کند، جدا می‌شود. این موضوع نشان می دهد سلول های آلوده کمتر قادر به تولید نسخه های HIV هستند.

با این حال، این راز باقی می ماند که چگونه کنترلگرهای برگزیده، اچ.آی.وی را به بیابان های ژنی تبعید می کنند.

واژه ایدز(AIDS) برای او بار در سال ۱۹۸۲ به کار رفت. اچ.آی.وی به معنای «ویروس نقص ایمنی انسان» است و این ویروس می تواند از طریق برخی از ترشحات بدن فرد آلوده به ویروس به فرد سالم دیگر منتقل شود.

تحقیقات بسیار روی مبتلایان به ایدز نشان داده است که معمولا آلودگی به این ویروس مدت ها پیش از بروز علایم بیماری روی می دهد. این فاصله زمانی که دوره کمون یا نهفتگی بیماری گفته می شود، در بیماری ایدز بسیار متغیر است و به طور متوسط ۱۰ سال طول می کشد؛ فردی که در مرحله نهفتگی بیماری است، می تواند عفونت را به افراد دیگر منتقل کند.

در دوره نهفتگی بیماری، شخص آلوده به ویروس در ظاهر سالم به نظر می رسد؛ در ۷۰ درصد موارد پس از عفونت اولیه با ویروس، بیماری خفیفی به صورت تب، سردرد، دردهای عضلانی، گلودرد، بثورات پوستی بدون خارش و غدد لنفاوی متورم بروز می کند. هنگامی که ویروس سیستم ایمنی را تخریب کند، علایم بیماری ظاهر می شود.