پروژه تولید واکسن کوو ایران برکت از نخستین واکسن‌هایی بود که برای مقابله با کرونا در ایران کلید خورد؛ پروژه‌ای که مدیریت آن با محمد مخبر رئیس سابق ستاد اجرایی فرمان امام و معاون اول ریاست جمهوری فعلی بود و علی‌رغم حجم بالای تبلیغات درباره آن چندان توفیق کسب نکرد.اردیبهشت ماه سال جاری، او مدعی شده بود «تولید یک میلیون دز واکسن کووایران برکت تا پایان اردیبهشت، براساس قولی که داده بودیم فراهم شده است و این کار محقق خواهد شد. تا پایان خرداد امسال این عدد به ۳ تا ۳.۵ میلیون دُز می‌رسد. در تیرماه تولید این واکسن به ۱۲ میلیون دُز در ماه خواهد رسید. در مرداد ماه این تعداد به ۲۰ میلیون دُز و در شهریور ماه بین ۲۰ تا ۲۵ میلیون دُز خواهد رسید و پیش‌بینی می‌شود تا پایان شهریور ۱۴۰۰ دغدغه‌ای به نام واکسن کرونا در کشور نخواهیم داشت.» تیر ماه سال جاری، علی‌رغم انتظار مردم برای دریافت واکسن و رشد صعودی ابتلا در کشور و واردات قطره‌چکان آن به کشور، مخبر بار دیگر بر ادعا‌های خود اصرار کرد و گفت: «خط سوم تولید واکسن نیز تا پایان مردادماه راه‌اندازی می‌شود که می‌تواند هفته‌ای ۶ میلیون دُز واکسن تولید کند و همان طور که وعده دادیم تا پایان شهریور ماه حداقل ۵۰ میلیون دُز واکسن کوو ایران برکت تولید خواهیم کرد.» با این حال، ۲۱مردادماه، تنها چند روز پس از آنکه به سمت معاون اولی انتخاب شد، دستور واردات ۲۰میلیون دز واکسن کرونا تا پایان شهریور را صادر کرد. او در این باره گفت: «اولویت اول و اصلی امروز کشور ما در موضوع کرونا، تسریع در روند واکسیناسیون مردم است که تحقق این هدف با تامین واکسن مورد نیاز از طرق تقویت تولید داخل و افزایش واردات با جدیت پیگیری می‌شود.» این درحالی است که او پیشتر قول حل بحران کمبود واکسن را از طریق تولید داخلی داده بود؛ قولی که محقق نشد! هرچند حیدر محمدی، رئیس سازمان غذا و دارو اعلام کرد که «اگر واکسن برکت به تولید انبوه نمی‌رسید کشور‌های خارجی به راحتی واکسنی در اختیار ما قرار نمی‌دادند»، اما توضیحات او مبنی بر این‌که «برخی از واکسن‌ساز‌ها نگران هستند که در صورت افزایش تولید واکسن ایرانی، ممکن است دیگر در بازار ایران جایگاهی نداشته باشند» شائبه‌ها درباره کارشکنی شرکت‌های داخلی برای واردات واکسن را بیش از پیش تقویت کرد.شاید مجموعه این رفتار‌ها و تناقض‌ها را بتوان با همان گزاره یکدست‌سازی قوا با روی کار آمدن دولت انقلابی موسوم به «دولت مردم» توجیه کرد، اتفاقی که حدود یک دهه قبل در زمان دولت محمود احمدی‌نژاد و مجلس نهم شاهد آن بودیم؛ اتفاقی که کوچک‌ترین ثمره‌اش رشد بی‌اعتمادی عمومی و به تاراج رفتن بخش زیادی از منابع کشور توسط مسئولان وقت و متهمان مالی سال‌های اخیر بود.در همین حال، روزنامه اطلاعات در گزارشی نوشت: برخی می‌گویند حالا که دولت با سایر قوا هماهنگ شده، خواهید دید که توافق‌ها و مصالحه‌ها برای برداشتن تحریم‌ها سریع‌تر اتفاق خواهد افتاد، فقط مسأله این بود که قبلی‌ها چنین نکنند. حتی اگر این باشد هم باز خوب است.نکته اینجاست که کنشگران سیاسی و نمایندگان و سران جریان‌ها و تشکل‌ها، آرمان‌ها و ایده‌ها و اندیشه‌هایی دارند که بعضاً در جای خود بسیار خوب، انقلابی، ارزشی و قابل دفاع می‌نماید و از همین منظر اصحاب دولت و قدرت را مورد نقد و عتاب قرار می‌دهند اما واقعیت این است که در مقام اجرا و عمل بسیاری از ایده‌ها صورت دیگری پیدا می‌کنند.رویارویی با مشکلات فراوان اداره کشور و مصلحت مردم از نزدیک و در مقام کارگزار سبب می‌شود تا از منظر و دریچه تازه‌ای به مسائل نگریست و اگر در این موضع و مقام مصالح جامعه و کشور را مقدم بر مصالح خود و حزب و گروه و اندیشه و جریان و حتی آبروی خود بدانیم، قدر مسلم بی‌خجلت و لجاج راه صحیح برمی‌گزینیم حتی اگر در تنافر با اندیشه و تصور قبلی‌مان باشد.فرقی نمی‌کند این جناح بر سر کار است یا آن جناح، حتی اینکه قبلاً چه فکر می‌کردیم و حال باید چه فکری کرد که در تعارض با آن نباشد هم مهم نیست؛ مهم این است که حال چه باید کرد تا بیشترین صلاح ملک و ملت در آن باشد. برخی می‌گویند حالا که دولت با سایر قوا هماهنگ شده، خواهید دید که توافق‌ها و مصالحه‌ها برای برداشتن تحریم‌ها سریع‌تر اتفاق خواهد افتاد، فقط مسأله این بود که قبلی‌ها چنین نکنند. حتی اگر این باشد هم باز خوب است. چه اشکالی دارد؟ تا به حال مگر کم هزینه داده‌ایم به خاطر اصرار بر مواضع غلط و لجاج بر سر روندها و موضع‌گیری‌ها و تصمیماتی که برای کشور نه تنها فایده‌ای نداشتند بلکه هزینه‌های هنگفتی را نیز تحمیل کردند؟