به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، 13 سپتامبر 1993 توافقنامه اسلو بین سازمان آزادی بخش فلسطین و رژیم صهیونیستی به امضا رسید. این توافقنامه در زمانی بین دو طرف منعقد شد که از دو سال قبل دو طرف در جریان کنفرانس مادرید به شدت با یکدیگر درگیر بودند. انتشار خبر انعقاد این قرار داد در آن شرایط همچون یک شوک جامعه جهانی را تکان داد اما تنها نتیجه‌ای که می‌توان برای آن تعریف کرد اختلافی است که این توافق بین فلسطینیان ایجاد کرد و عملاً آنها را به دو دسته کاملاً متضاد تقسیم کرد.
توافقنامه اسلو و گفت‌وگوهای مخفی در نروژ
سال 1990 بوش پدر با اعلام طرحی در کنگره آمریکا به نام «روند صلح خاورمیانه» اعلام کرد قصد دارد برای اجرای این طرح کنفرانسی را با مشارکت تمام کشورهای عربی منطقه غرب آسیا و اتحاد جماهیر شوروی برگزار کند. کنفرانسی که سال 1991 با این هدف در مادرید اسپانیا آغاز و پس از دو سال بدون هیچ نتیجه‌ای عقیم به اتمام رسید در این راستا برگزار شد.
در جریان کنفرانس مادرید- که قرار بود کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی با شعار «صلح در برابر زمین» به مذاکره بنشینند- صهیونیست‌ها حاضر نشدند فلسطینی‌ها در کنفرانس شرکت دهند. چرا که حضور آنها در آن کنفرانس به آنها رسمیت می بخشید و اسرائیل هیچ گاه به دنبال آن نبود که ساف را به رسمیت بشناسند تا چیزی به نام ملت فلسطین را به رسمیت شناخته باشند. لذا هیئت فلسطینی که با شرط عدم حضور هیچ عضوی از ساف یا شهر قدس در این کنفرانس حاضر شد در قالب هیئت اردنی وارد کنفرانس مادرید شدند.
در همین زمان در حالی که در جریان نشست‌های کنفرانس مادرید دو طرف داخل کنفرانس با یکدیگر درگیر بودند، محمود عباس به همراه یک هیئت به نمایندگی از سازمان آزادی در اسلوی بلژیک با صهیونیست‌ها پای میز مذاکره نشسته بود. این مذاکرات که کاملاً سری و مخفی برگزار می‌شد 12 دور به طول انجامید و پس از دو سال در سال 1993 خروجی خود را نشان داد که همان توافقنامه اسلو بود که در 13 سپتامبر 1993 در واشنگتن بین دو طرف به امضا رسید.
امتیازهای رد و بدل شده بین دو طرف
در جریان توافقنامه اسلو سازمان آزادی بخش فلسطین، رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت و هرگونه خشونت و تروریسم را (اشاره به مقاومت) محکوم کرد. در مقابل رژیم صهیونیستی سازمان آزادی بخش فلسطین را به عنوان نماینده رسمی مردم فلسطین به رسمیت شناخت و دو طرف خواستار مذاکره برای حل مشکلات و اختلافات موجود شدند.
10 دوره مذاکره بی‌نتیجه
توافقنامه اسلو در سال 1993 تنها این نتیجه را در برداشت که یاسر عرفات به همراه تعدادی از اعضای ساف به نوار غزه وارد شده، حکومت موقتی را با عنوان «حکومت خودگردان فلسطین» تشکیل دادند تا این حاکمیت موقت طی یک دوره حداکثر 5 ساله جای خود را به دولت مستقل فلسطین بدهد.
از آن زمان 10 دوره مذاکره بین رژیم صهیونیستی تا سال 2014 انجام شد اما نتیجه هر دور مذاکره، عقب نشینی‌ها و پس‌گرفتن خواسته‌های فلسطینیان توسط سازمان آزادی بخش فلسطین بود. سرانجام با روی کار آمدن دونالد ترامپ، صهیونیست‌ها اعلام کردند دیگر فلسطینی‌ها باید تشکیل دولت مستقل فلسطین را فراموش کنند.
حالا ابومازن برای خروج از منطقه خود باید از اسرائیل مجوز خروج بگیرد و زمانی نخواهد گذشت که او را به همراه تمام فلسطینی‌های ساکن کرانه باختری از این منطقه بیرون کنند.
اختلاف، تنها نتیجه اسلو
تنها نتیجه اسلو ایجاد اختلاف بین فلسطینیان بود. اسلو عملاً فلسطینیان را به دو دسته سازشکار و مقاومتی تقسیم کرد. دسته‌ای از فلسطینیان با قبول اسلو راه مذاکره را برگزیدند و برخی گروه‌ها با رد مذاکره با رژیم صهیونیستی بر مسیر مقاومت باقی ماندند. برخی از گروه‌ها عملاً دچار انشقاق شدند و گروهی از آنها در کنار سازشکاران ماندند و گروهی دیگر به مقاومتی‌ها پیوستند. اسلو عملاً همین یک نتیجه را داشت و فلسطینی‌ها را به دو دسته کاملاً متضاد تقسیم کرد.
این بدان معنا است که صهیونیست‌ها علاوه بر تمام بهره برداری‌هایی که از اسلو کردند، سیاست تفرقه افکنی خود را با توافقنامه اسلو به بهترین شکل اجرا کرد. لذا اگر روزی فلسطینیان بخواهند به شکل حقیقی به وحدت برسند باید در وهله نخست مهمترین مانع بر سر وحدت فلسطین یعنی توافقنامه اسلو را از میان بردارند.
مقاومت تنها زبان گویای فلسطینیان
در مقابل 28 سال مذاکره بی‌نتیجه سازشکاران فلسطینی، گروه‌های مقاومت با مقابله مسلحانه در مقابل رژیم صهیونیستی ابتدا رژیم صهیونیستی را از نوار غزه اخراج کردند و حالا با ایجاد بازدارندگی علیه این رژیم، آنها را به جایی رسانده‌اند که جرأت تعرض به فلسطینیان را در هیچ جای فلسطین نداشته باشند. معنای این مقایسه بین دو جریان سازش و مقاومت یک نتیجه بیشتر نیست و آن اینکه اشغالگران تنها زبان مقاومت را می فهمند و مقاومت تنها راه رسیدن به حقوق مشروع ملت فلسطین است.
انتهای پیام/
∎
نظر شما