به گزارش خبرگزاري صدا وسيما؛ کسی که بیماری مزمنی دارد، مدت زمان قابل توجهی از بیشتر روزهایش را باید صرف فکر کردن و سنجیدن این مسئله بکند که مثلا: اگر این کار را بکنم آن وقت آن کار را نمی‌توانم بکنم، اگر فلان غذا را بخورم چه خواهد شد و .... تکرار این نگرانی‌ها و سپس فکر کردن به اینکه پیامد‌های هر کاری چه خواهد بود، واقعا خسته کننده است.

افرادی که بیماری مزمن دارند احساس می‌کنند نمی‌توانند کمک اطرافیان خود را به نحوی جبران کنند و این مسئله آن‌ها را ناراحت می‌کند. متاسفانه در خیلی از فرهنگ‌ها، درخواست کمک کردن، علامتی از ضعف تلقی می‌شود؛ اما باید این واقعیت را بپذیرید که شهامت ِ کمک خواستن، نشان‌دهنده‌ی قدرت است، چون این نقطه‌ی قوت را دارید که با خودتان مهربان باشید.
شاید مسئله‌ای بی‌اهمیت به نظر برسد؛ اما برای خیلی از افراد اینطور نیست. اگر فرد بیمار، دیگران را بیش از اندازه در جریان وضعیت بیماری و شرایط سلامتی خود قرار دهد ممکن است دوستان و اقوام از او فاصله بگیرند؛ اما اگر خیلی کم از وضعیت بیماری فرد اطلاع داشته باشند ممکن است چیز‌هایی را مراعات نکنند یا بعدا ناراحت شوند که از آن‌ها چیز‌هایی را پنهان کرده است.
این واقعا خسته‌کننده است، زیرا یک نسخه‌ی واحد برای همه وجود ندارد. فرد بیمار مجبور است در مورد هر کسی جداگانه بسنجد و تصمیم بگیرد که تا چه حد او را در جریان بیماری‌اش قرار بدهد و چقدر او را درگیر کند. حفظ روابط برای این بیماران کار ساده‌ای نیست.
فردی که بیماری مزمنی دارد ذهنش پُر از سوال‌هایی درباره نحوه‌ی درمان، چگونگی مصرف داروها، عوارض درمان و ... می‌باشد. علاوه بر پزشک، گاهی خود بیمار نیز باید انتخاب‌هایی بکند و تصمیم‌هایی بگیرد که لازمه‌اش اطلاعات کسب کردن، پرسیدن سوال‌های گوناگون و خیلی از کار‌های دیگر است و همه این‌ها خسته‌کننده‌اند و انرژی فرد را تحلیل می‌برند.
خود بیماری مزمن به دلیل درد و ناراحتی مزمنی که ایجاد می‌کند خسته‌کننده است. درد اغلب باعث می‌شود خواب راحتی نداشته باشید و به سختی بتوانید استراحت کنید و همین باعث خستگی می‌شود.
فردی که بیماری مزمنی دارد ذهنش پُر از سوال‌هایی درباره نحوه‌ی درمان، چگونگی مصرف داروها، عوارض درمان و ... می‌باشد. علاوه بر پزشک، گاهی خود بیمار نیز باید انتخاب‌هایی بکند و تصمیم‌هایی بگیرد که لازمه‌اش اطلاعات کسب کردن، پرسیدن سوال‌های گوناگون و خیلی از کار‌های دیگر است و همه این‌ها خسته‌کننده‌اند و انرژی فرد را تحلیل می‌برند

بیماری‌های مزمن به دلایل دیگری هم می‌توانند سبب خستگی و افسردگی شوند:
درد
خود بیماری مزمن به دلیل درد و ناراحتی مزمنی که ایجاد می‌کند خسته‌کننده است. درد اغلب باعث می‌شود خواب راحتی نداشته باشید و به سختی بتوانید استراحت کنید و همین باعث خستگی می‌شود.

التهاب
التهاب که ریشه‌ی بیماری‌هایی مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس است، مستقیما باعث خستگی می‌شود. التهاب، تاثیر واقعا مخربی بر بدن دارد و آن را ناتوان می‌کند؛ بنابراین هر کاری که می‌توانید باید انجام دهید تا التهاب را کنترل کنید، یعنی برنامه‌ی درمانی‌تان را دقیقا پیگیری کنید، داروهایتان را مصرف کنید و از عواملی که التهاب‌برانگیزند اجتناب کنید. ضمنا استراحت خوب و کافی را فراموش نکنید.

مشکلات متعدد سلامتی
داشتن مشکلات متعدد و همزمان می‌تواند احساس خستگی‌تان را بدتر کند؛ مثلا کسانی که آرتریت روماتوئید یا دیگر بیماری‌های التهابی دارند معمولا دچار کم‌خونی نیز هستند. فیبرومیالژیا، سندرم دیگری است که می‌تواند همراه با دیگر انواع آرتریت یا درد مزمن باشد.

عوارض جانبی دارو‌ها
برخی از دارو‌هایی که برای درمان آرتریت و دیگر بیماری‌های مزمن تجویز می‌شوند می‌توانند خستگی ایجاد نمایند. دارو‌های رایجی که باعث خستگی می‌شوند شامل شُل کننده‌های عضلات، متوترکسات، برخی از دارو‌های فشار خون و مسکن‌ها می‌شود. برخی از بیماران بعد از تزریق دارو‌های بیولوژیک یا اینفیوژن (سرم) احساس خستگی و بی‌انرژی بودن کنند.