در تاریخ ۴۲ساله پیروزی انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی ایران همواره آماج حملات ضدبشری امریکا قرار گرفته است و اکنون نیز دولت امریکا با همدستی متحدانش با تروریسم اقتصادی و بستن مسیر‌های ورود دارو و غذا به کشورمان در کوران همه‌گیری جهانی کرونا همچنان این جنایت را ادامه می‌دهد.
۳۳سال پیش در ۱۲تیر ۱۳۶۷ پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران ایر با ۲۹۰ مسافر بر فراز خلیج فارس هدف ناو امریکایی وینسنس قرار گرفت؛ روزی که در تقویم رسمی ایران «روز افشای حقوق بشر امریکایی» نام گرفته است. امروز ۱۲تیر مصادف با همان روزی است که ویلیام راجرز، ناخدای ناو وینسنس امریکا با شلیک دو موشک، هواپیمای مسافربری ایران را در آب‌های خلیج‌فارس سرنگون کرد و ۲۹۸ مسافر و خدمه آن به شهادت رسیدند که در میان سرنشینان، ۶۶ کودک زیر ۱۳سال، ۵۳ زن و ۴۶ تن تبعه کشور‌های خارجی نیز بودند.
در ساعت۱۰:۲۲ ناو جنگی وینسنس امریکا که از یک مأموریت اسکورت برمی‌گشت و به حریم آب‌های ایران وارد شده بود، به دستور ویلیام راجرز، فرمانده ناو وینسنس، با ادعای واهی عدم شناسایی هواپیمای مسافربری از جنگنده موشک استاندارد۲ را به سوی پرواز ۶۵۵ شلیک کرد. هواپیما از صفحه رادار‌های زمینی محو شد و در آب‌های خلیج فارس سقوط کرد. با عدم اطلاع از سرنوشت هواپیما، برج مراقبت فرودگاه بندرعباس، در تماس با دوبی، پیگیر سرنوشت پرواز ۶۵۵ شد ولی آن‌ها نیز اظهار بی‌اطلاعی کردند. بلافاصله پس از این واقعه، مقامات امریکایی اعلام کردند یک فروند هواپیمای اف‌۱۴ جمهوری اسلامی ایران را مورد هدف قرار داده‌اند.
عملیات جمع‌آوری اجساد قربانیان با اعزام ۸۰ غواص، دو فروند ناو، دو فروند هواناو و چهار فروند بالگرد، پس از واقعه آغاز شد، دمای هوا در طول روز، به بیش از ۵۰درجه سلسیوس می‌رسید و قطعات اجساد به دلیل باقی ماندن در آب ورم کرده و حتی در تابوت جا نمی‌شدند و مسئولان ناچار شدند برای انتقال آنها، از برانکارد‌های توری استفاده کنند. حاضران در عملیات هم، با صحنه‌های بسیار دلخراش و تکان‌دهنده‌ای روبه‌رو می‌شدند، شدت دلخراش بودن این صحنه‌ها در حدی بود که بعضاً خبرنگارانی که تحمل مشاهده چنین صحنه‌هایی را نداشتند، دوربینشان را رها کرده و صحنه را ترک می‌کردند. در نهایت تنها پیکر و قطعات بدن ۱۷۸ نفر از ۲۹۰ مسافر هواپیما پیدا شد.
مدال شجاعت به جنایتکار جنگی
نیروی دریایی امریکا بعد‌ها در تحقیقات خود اذعان کرد که هواپیمای ایرانی در همان راه هوایی تجاری تأیید شده در حال پرواز بوده و خود را نیز در فرکانس‌های کنترل ترافیک هوایی به عنوان یک هواپیمای غیرنظامی معرفی کرده است، اما دولت امریکا نه تنها مسئولیت حمله به هواپیمای مسافربری را نپذیرفت بلکه به «ویلیام راجرز» فرمانده ناو وینسنس که باید به عنوان جنایتکار جنگی محاکمه می‌شد، مدال شجاعت داد. نکته جالب توجه در این حادثه سیاست‌های دوگانه شورای امنیت سازمان ملل و رسانه‌های غربی است، زیرا پنج ماه بعد از حمله به ایرباس ایرانی هواپیمای پان امریکن بر فراز شهر لاکربی اسکاتلند منفجر شد و گرچه ابعاد مختلف این دو حادثه متفاوتند، اما شورای امنیت در موضعی دوگانه از دولت لیبی خواست تا متهمان این حمله تروریستی را به امریکا و انگلیس تحویل دهد و غرامت این حادثه را هم بپردازد، اما در مورد حمله ناو جنگی امریکایی به هواپیمای مسافربری ایرانی، این شورا تنها به ابراز تأسف بسنده کرد.
اذعان فرمانده سابق ناو «سایدز» امریکا
ناخدا دوم کارلسون، فرمانده سابق ناو سایدز در این مورد معتقد است: ایرباس ایرانی علاوه بر علائمی که مبنی بر غیرنظامی بودن خود می‌فرستاده با سرعتی کم در حال اوج گرفتن بود و حتی اگر در چنین شرایطی نیز آن را به عنوان یک جت اف۱۴ شناسایی می‌کردند باز من تردید دارم که یک هواپیمای اف۱۴ می‌توانست تهدید سطحی را متوجه ناو وینسنس یا سایدز یا هر شناور دیگری کند، زیرا هواپیما‌های اف۱۴ ایران مجهز به سلاح‌های هوا به زمین نبودند و اف۵‌های موجود در پایگاه‌های ششم و نهم شکاری بوشهر و بندرعباس، فقط برای دفاع از نفتکش‌های ایرانی و مقابله با حملات هوایی علیه آن نفتکش‌ها به پرواز درآورده می‌شدند و پشتیبانی هوایی از نیروی دریایی به عهده گردان‌های فانتوم اف-۴ بود.
به گفته این ناخدای امریکایی اپراتور‌های رادار ناو هواپیمابر فورستال نیز هواپیمای مزبور را به عنوان یک هواپیمای بازرگانی شناسایی کردند، علاوه بر آنکه جت‌های جنگنده اف۱۴ مستقر روی ناو فورستال می‌توانستند در صورتی که کاپیتان راجرز درخواست می‌کرد، با شناسایی چشمی هواپیمای ایرانی از فاصله نزدیک از غیرنظامی بودن آن اطمینان حاصل کنند، ولی بنا به دلایلی از این کار امتناع کرد!
همچنین امیر دریادار دوم ناصر سرنوشت فرمانده عملیات جمع‌آوری اجساد قربانیان حادثه، معتقد است تشخیص یک هواپیمای مسافربری از هواپیمای نظامی برای یک ناو پیشرفته امریکایی کار ساده‌ای بود چراکه رادار ناوشکن‌های موشک‌انداز، به سامانه شناسایی دوست یا دشمن که توانایی تشخیص نوع هواپیمای در حال پرواز، اعم از خودی یا غیرخودی و جنگی یا غیرجنگی را دارد مجهزند و هواپیما‌های جنگی، حین پرواز از رادار استفاده می‌کنند و از نوع رادار کنترل آتش هواپیما، می‌توان جنگی یا غیرجنگی بودن هواپیما را تشخیص داد.
آنچه امریکا از آن به عنوان «حقوق بشر» نام می‌برد بسیار متفاوت با عملکرد کاخ سفید و متحدانش در سطح جهان است، حقوق انسان‌ها برای واشنگتن ابزاری برای فشار علیه کشور‌های مستقل در جهت تأمین منافع امریکاست؛ رفتاری که رهبر معظم انقلاب از آن به عنوان «حقوق بشر امریکایی» نام می‌برند و در دیدار خانواده شهدای هفتم تیر می‌فرمایند: «خوب است هفتم تا ۱۲ تیر را هفته «حقوق بشر امریکایی» اعلام کنیم، واقعاً حقوق بشر امریکایی در این چند روز در کشور ما یک چیز واضح و بارزی است.»