آریا رهنورد

معادله‌های جام حذفی، هیچ‌وقت به «سادگی» حل نمی‌شوند. همیشه ممکن است تیم‌هایی در رده‌های یایین‌تر در این تورنمنت شگفتی بیافرینند و بزرگ‌ترها را غافلگیر کنند. همین دو سال قبل بود که باشگاه داماش گیلان از دسته دوم فوتبال ایران به فینال جام حذفی رسید و چشم‌ها را خیره کرد. «شاهین بندر عامری» آخرین تیم دسته دومی باقی مانده در جدول این فصل از جام حذفی بود. باشگاهی در تنگستان که سنگ بنایش را مردم روستای بندرعامری گذاشته‌اند. یکی از شاهین‌های پرشمار بوشهر، برای اولین بار در همه تاریخش روبه‌روی پرسپولیس قرار گرفت و اتفاقا موفق به باز کردن دروازه این تیم هم شد. گل زودهنگام مهدی عبدی، تا حدودی موجب شد که قرمزها حریف‌شان را دستکم بگیرند و حداقل در دفاع، سختگیری چندانی از خودشان نشان ندهند. همین اتفاق، گل اول تیم میزبان را رقم زد تا نیمه اول با نتیجه تساوی به پایان برسد. در نیمه دوم، شاگردان یحیی فشار بسیار زیادی به حریف آوردند و سرمربی پرسپولیس حتی مهدی ترابی را نیز به زمین فرستاد. لایه‌های دفاعی شاهین هم بالاخره با ضربه سر احمد نوراللهی از هم باز شدند. این گل درست در لحظاتی رقم خورد که سرمربی شاهین مدام از شاگردانش می‌خواست عقب نروند و جلو بازی کنند. بعد از این گل، دیگر شاهینی‌ها انگیزه‌شان را تا حدود زیادی از دست دادند. ترابی از روی نقطه پنالتی سومین گل را زد و مهدی عبدی هم موفق شد روبه‌روی شاهینی‌ها دبل کند. روی کاغذ، ظاهرا قرمزها یک پیروزی پرگل، کاملا یک‌طرفه و بی‌دردسر به دست آورده‌اند اما در زمین مسابقه، شاهین بندرعامری حریف چندان ساده‌ای نبود و نمایش نسبتا خوبی روبه‌روی قهرمان چهار دوره اخیر لیگ برتر پیاده کرد. موضوعی که نشان می‌دهد «فاصله‌»‌ها بین سطوح مختلف فوتبال ایران از همیشه کم‌رنگ‌تر شده‌اند و مرزها بیشتر از همیشه رنگ باخته‌اند.

نبرد با شاهین بندرعامری، پرسپولیس را به همه اهدافی که در چنین مسابقه‌ای در ذهن داشت، نرساند. البته که آنها «برنده» شدند اما نتوانستند یک استراحت درست و حسابی به ستاره‌های کلیدی تیم‌شان بدهند

نبرد با شاهین بندرعامری، پرسپولیس را به همه اهدافی که در چنین مسابقه‌ای در ذهن داشت، نرساند. البته که آنها «برنده» شدند اما نتوانستند یک استراحت درست و حسابی به ستاره‌های کلیدی تیم‌شان بدهند. جلال حسینی باز هم در ترکیب ثابت قرار گرفت، احمد نور و سرلک هم در جمع قرمزها فیکس بودند و عیسی هم در خط حمله برای این تیم به میدان رفت. به جز این نفرات، مهدی ترابی هم ناچار شد برای عوض کردن جریان مسابقه به ترکیب اضافه شود. در نتیجه این دیدار، مجال لازم برای محک خوردن بخشی از ستاره‌های جوان تیم را فراهم نکرد. شاید در اواخر این فصل سخت، این آخرین فرصت مهره‌های جوان پرسپولیس برای خودنمایی در ترکیب تیم بود. گل خوردن از شاهین بندرعامری مدتی بعد از گل خوردن از گوا هندوستان، زنگ خطر را برای خط دفاعی پرسپولیس به صدا درمی‌آورد. جالب اینکه همین دفاع 90 دقیقه برابر استقلال در شهرآورد نودوپنجم دست‌نیافتنی بوده است. سرخ‌ها باید در نبردهای معمولی هم به همان خوبی جدال‌های بزرگ دفاع کنند. امیدوارکننده‌ترین نکته در مورد این مسابقه پرسپولیس، شاید درخشش دوباره مهدی عبدی باشد. بازیکنی که این اواخر به نیمکت دوخته شده و وضعیت ذهنی ایده‌آلی نداشت، با این دو گل دوباره می‌تواند آمادگی‌اش را به دست بیاورد و حداقل یک مهره تعویضی ایده‌آل برای عیسی و  شهریار باشد.

یحیی و تیمش، ماجرای برانکو و «قشقایی» را تکرار نکردند و سد راه یک شگفتی بزرگ شدند. با این وجود این تنها شگفتی بزرگی نبود که قرمزها باید مقابلش بایستند. دو مسابقه بعدی این تیم، روبه‌روی ذوب‌آهن و استقلال تاجیکستان برگزار می‌شود. دو تیمی که قاعدتا روی کاغذ نباید شانسی برای امتیاز گرفتن از تیم آماده یحیی داشته باشند اما در زمین، همه چیز ممکن خواهد بود. پرسپولیس برای عقب نماندن از کورس قهرمانی رقابت‌های لیگ برتر باید ذوب‌آهن را در اصفهان شکست بدهد و برای زنده نگه داشتن رویای آسیایی، باید به حریف تاجیکی‌اش غلبه کند. در نگاه اول، این دو مسابقه اصلا سخت و نفس‌گیر به نظر نمی‌رسند. چراکه ذوب در رده‌های پایینی جدول لیگ قرار دارد و تیم تاجیکی برای اولین بار به این مرحله از لیگ قهرمانان رسیده اما در واقعیت هر دو حریف، بسیار پرانگیزه هستند و به هر دری می‌زنند تا بهترین روز ممکن را روبه‌روی پرسپولیس سپری کنند. سرنوشت این فصل سرخ‌ها تا حدود زیادی به نتیجه این دو دیدار خارج از خانه بستگی خواهد داشت. دو مسابقه که پیروزی در آنها، تیم را در بهترین و ایده‌آل‌ترین موقعیت ممکن قرار می‌دهد.