سپهر ستاری: می‌گویند انسان زمانی قدر چیزی را می‌داند که آن را از دست بدهد. شما در زمان بیماری است که می‌فهمید سلامتی چه نعمت بزرگی است و وقتی عزیزی را از دست بدهید تازه متوجه می‌شوید که چقدر برایتان باارزش بود. فوتبالی‌ها هم در این یک سال تازه فهمیدند که حضور تماشاگر در ورزشگاه تا چه اندازه اهمیت دارد.

از ساعت 19:30 امروز سوت آغاز دربی 95 به صدا درخواهد آمد و دو تیم در میان سکوت دیوانه‌کننده ورزشگاه آزادی به مصاف هم خواهند رفت. سکوتی که حالا تقریبا یک سال است که همراه فوتبال ایران شده و دربی پایتخت با آن همه هیجان تحت تاثیر آن قرار گرفته است.

روزگاری یکی از دلخوشی‌های «عشق فوتبال‌ها» حضور در ورزشگاه آزادی و نود دقیقه تماشای دربی بود. قبل از این‌که بلیط فروشی مسابقات تا حدودی سر و سامان بگیرد شب قبل از بازی ورزشگاه آزادی پر بود از هوادارانی که از راه‌های دور و نزدیک مسافتی طولانی طی کرده‌اند تا نمایش تیم محبوب‌شان را ببینند.

آن موقع کسی فکرش را نمی‌کرد روزی دلتنگ همین استادیوم رفتن شود؛ دلتنگ ساندویچ کالباسِ بی‌کیفیت ورزشگاه و صندلی‌های سفت. کرونا اما کاری کرده که حالا همه دلتنگ این خوشی‌های ساده شوند.

این دلتنگی فقط مخصوص تماشاگران نیست بلکه فوتبال هم با خالی شدن استادیوم‌ها مهم‌ترین عنصر خود یعنی «تماشاگر» را از دست داده است. بدون تماشاگر انگار یک چیزی کم است و بلندگوها و پرچم‌های بزرگ تیم‌ها روی سکوهای استادیوم هم این جای خالی را پر نمی‌کند. یک سال بازی بدون تماشاگر هنوز نتوانسته فوتبال را به غیبت هواداران عادت دهد و همه منتظر روزی هستند که شر کرونا از سر جهان کم شود تا استادیوم و هواداران دوباره به هم برسند.

دربی امروز هم بدون تماشاگر برگزار می‌شود تا تعداد دربی‌های متوالی بدون هیاهو به عدد 3 برسد. شاید همه فوتبالی‌ها امروز آرزو می‌کنند این «سه» به «چهار» نرسد و شر کرونا برای همیشه از سر جهان برداشته شود.خیلی ها آرزو می کنند به همان روزهای قدیم برگردند،به دورانی که خوردن یک ساندویچ در استادیوم حسرت نبود و سوار شدن بدون دغدغه در اتوبوس های شرکت واحد هم همین طور.خیلی ها حالا آرزوهای ساده ای دارند که رسیدن به آنها سخت است و نامعلوم...

258 251