امیرحسین دوایی، معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، گفت: امید به آینده مهم‌ترین رکن در عدم خروج دانشجویان از کشور است، اما بخش زیادی از پاسخ آن مربوط به بیرون از دانشگاه می‌شود.

وی ادامه داد: دانشجویان برجسته‌ای که از دانشگاه فارغ التحصیل می‌شوند به دنبال آینده بهتر هستند که بخشی از آن به شغل، جنبه‌های فرهنگی و مورد نیاز بودن فعالیت آن‌ها باز خواهد گشت. ما در دانشگاه علم و صنعت در جهت جلوگیری از خروج دانشجویان برجسته از کشور و ایجاد فضایی برای رشد آن‌ها ۱۰ مرکز نوآوری داریم که از شرکت‌هایی هستند که دانشجویان راه اندازی کرده‌اند. علاوه بر آن مراکز رشد را راه اندازی کرده‌ایم. تمام این فعالیت‌ها وجود دارد و بسیار موثر است تا دانشجویان آینده خود را در داخل کشور جستجو کنند. بر اساس ارزیابی‌هایی که وزارت علوم انجام داده است بین ۷۰ تا ۹۰ درصد فارغ التحصیلان از دانشکد‌های مختلف دانشگاه علم و صنعت  شاغل هستند.


دوایی تصریح کرد: اما مسئله امید به آینده اگر در کلان کشور حل نشود، دانشجویانی که مانده‌اند نیز پس از دو یا سه سال باز هم از کشور خروج خواهند کرد و این فعالیت‌هایی که ما انجام می‌دهیم تنها این فرایند رفتن را به تاخیر خواهد انداخت؛ بنابراین ما باید کاری انجام دهیم تا نرفتن‌ها به معنی این باشد که یک امید به زندگی اقتصادی علمی و اجتماعی در داخل کشور به صورت پایدار به وجود بیاید تا افراد اصلا به فکر رفتن از کشور نیفتند.


معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت اظهار کرد:  یعنی دانشجویان خیلی طبیعی احساس کنند که ما یک ایرانی هستیم با یک اعتقاداتی به مبانی دینی و اجتماعی خود و قرار است در ایران زندگی کنیم و اگر از کشور خروج می‌کنیم نیز یک استثنا است؛ به طوری که بازخواهیم گشت مانند همه جای دنیا؛ بنابراین باید کمک کنیم این جو در کشور ایجاد شود که بیش از هر چیز روانشناسانه است و باید بر اساس واقعیات شکل گیرد.

دوایی بیان کرد: اگر غیر از این فعالیتی انجام شود تنها فرایند رفتن به تاخیر خواهد افتاد؛ به عنوان مثال اگر حتی گفته شود که ما به تمام فارغ التحصیلان خانه می‌دهیم نیز مشکل را حل نمی‌کند، زیرا شخص پس از دو سال با فروش خانه از کشور خروج می‌کند؛ بنابراین باید به دنبال ایجاد روحیات شاد و امیداور به زندگی اجتماعی برویم. این موضوع نیز نیازمند این است تا همه دستگاه‌ها از صدر تا ذیل به همکاری با یک دیگر بپردازند تا این روحیه در کشور ایجاد شود.