به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از مشرق، صادق زیباکلام یادداشتی در روزنامه آرمان منتشر کرده است در بخش‌هایی از این مطلب آمده است: سالــی که گذشـت را بدون اغراق می‌توان سال تداوم بی‌اعتباری‌ها دانست. اینکه آیا واقعا دولت مستحق این نگرش نزد افکار عمومی است یا نه، قابل بحث است. شاید واقعا دولت روحانی مستحق تا این حد نباشد. به‌خصوص کاهش ‌اعتباری در سال 99، اما صرف‌نظر از اینکه آیا دولت دوازدهم و شخص رئیس‌جمهور مستحق این امر است یا خیر، واقعیت آن است که مقصر اصلی قرار گرفتن در این جایگاه، را خود آقای روحانی باید پاسخ دهد.

آقای روحانی می‌توانست با مردم صحبت کرده و شانیتی بیشتری برای مردم و خصوصا 24 میلیون نفری که به او رای دادند، قائل شود و به آن‌ها مشکلات، دشواری‌ها و فشارهایی را که دولت با آن روبه‌رو است در میان بگذارد اما به دلایلی که کمتر مورد بحث قرار گرفته و خود آقای روحانی نیز خیلی کمتر حاضر به صحبت درباره آن‌ها شده است، رئیس‌جمهور سکوت کرد؛ همان سکوتی که بعد از انتخابات اردیبهشت 96 اختیار کرده است.

در نتیجه آنچه آقای روحانی می‌گفت، نوعی گفتاردرمانی بود. آنقدر  تصنعی بود که حتی اطرافیان خود او نیز آن را باور نمی‌کردند، چه برسد به مردم.

آقای روحانی به گونه‌ای درباره اقتصاد و خراب نبودن آن صحبت می‌کند که انسان تصور می‌کند، دو جامعه وجود دارد؛ یکی که در عالم واقعیت است و دومی که در ذهن آقای روحانی و همکاران ایشان است. اینها باعث شد که نگاه انتقادی مردم، خصوصا رای‌دهندگان به ایشان، اقشار و لایه‌های تحصیلکرده بیشتر شود.