احسان محمدی در عصر ایران نوشت: در این که پرسپولیس با ۵۰درصد تغییر نسبت به نسخه لیگی خودش به زمین آمد و چندان چشم‌نواز بازی نکرد کمتر کسی تردید دارد ولی چند نفر را می‌شود پیدا کرد که در مسابقاتی این طور فشرده چشم روی نتیجه نهایی ببندد؟ این که الان پرسپولیس چشم‌نواز بازی می‌کرد ولی هر دو بازی را می‌باخت واقعاً چند نفر از هواداران این تیم - نه رقیبان - را خوشحال می‌کرد؟
«دو پیروزی اقتصادی ۱-۰ مقابل التعاون عربستان در لیگ قهرمانان آسیا به هواداران پرسپولیس لبخند و به یحیی گل‌محمدی اعتباری دوباره بخشید. او که بعد از شکست ناامیدکننده مقابل استقلال در جام حذفی زیر فشارهای شدید قرار گرفته بود توانست یک بار دیگر پرسپولیس را به صدر برساند؛ جایی که هواداران این تیم می‌گویند «خانه»شان است.
پرسپولیس در حالی دیدار نخست خود را مقابل التعاون صدرنشین آغاز کرد که خودش در قعر جدول به سر می‌برد. حامد لک، میلاد سرلک، سعید آقایی، احسان پهلوان و عیسی آل کثیر به عنوان پنج خرید تازه در ترکیب قرار گرفته بودند؛ بازیکنانی که کمتر از یک ماه است به این تیم پیوسته‌اند اما حالا پرسپولیس جدید با آنها شناخته می‌شود. سه امتیاز بازی اول بدون شک مرهون درخشش حامد لک بود. چند سوپر واکنش او باعث شد تا پرسپولیس به لطف گل شجاع خلیل‌زاده پیروز از زمین بیرون بیاید.
در این بازی سرلک پرتلاش، آقایی سردرگم، پهلوان در تمنای دیده شدن و آل کثیر دونده و پر خطا اما امیدوارکننده ظاهر شدند. پرسپولیس در بازی دوم اما انگار با شناخت کامل‌تری به زمین آمده بود. آنها در شبی که حامد لک اصلاً به زحمت نیفتاد، با تک گل بشار رسن، ستاره عراقی‌شان از روی نقطه پنالتی پیروز شدند. میلاد سرلک با اعتمادبه‌نفس بازی کرد و برخی از هواداران به او لقب «بوسکتس پرسپولیس» دادند. سعید آقایی انگار به بازی در پرسپولیس عادت کرده، احسان پهلوان هنوز باید با باقی هافبک‌ها هماهنگ شود و عیسی آل کثیر علاوه بر یک ضربه دیدنی که به تیر زد، زمینه‌ساز پنالتی منجر به گل این تیم شد تا شب یحیی کامل شود.
نکته‌ای که در رسانه‌های ایران و البته شبکه‌های اجتماعی کمتر کسی در مورد آن حرف می‌زند سوت داور در مورد اعلام ضربه پنالتی بود. اگر این سوت برعکس زده می‌شد احتمالاً الان همه ما در مورد احتمال تبانی داور با حریف عربستانی، نقش دلارهای نفتی در سوت‌های داوری، توطئه و حق‌کشی سریالی کشورهای عربی علیه ایران و ... حرف می‌زدیم. عادت همیشگی که از یک لیگ محلی تا جام جهانی آن را با خودمان حمل می‌کنیم. این که همه علیه ما هستند اما وقتی سوتی به سودمان زده می‌شود سکوت می‌کنیم و می‌گوییم: «اشتباه جزئی از داوریه!» این قاعده را باید بپذیریم. این که داور اشتباه می‌کند، گاهی به سود ما و گاهی به زیان ما. درست مثل ضربه‌ای که بازیکن التعاون به بالای زانوی بشار رسن زد و مستحق کارت قرمز بود.
منتقدان نوشته‌اند که التعاون تیم بزرگی نیست، جان و زور بردن نداشت و در بهترین حالت کیفیتی معادل تیم‌های نیمه پائین جدول لیگ برتر دارد. عیار واقعی پرسپولیس مقابل الدوحیل سنجیده می‌شود. در این که پرسپولیس با ۵۰درصد تغییر نسبت به نسخه لیگی خودش به زمین آمد و چندان چشم‌نواز بازی نکرد کمتر کسی تردید دارد ولی چند نفر را می‌شود پیدا کرد که در مسابقاتی این طور فشرده چشم روی نتیجه نهایی ببندد؟ این که الان پرسپولیس چشم‌نواز بازی می‌کرد ولی هر دو بازی را می‌باخت واقعاً چند نفر از هواداران این تیم - نه رقیبان - را خوشحال می‌کرد؟
همه دوست دارند تیم‌های محبوبشان مثل بایرن‌مونیخ کوبنده یا مثل بارسلونای عصر گواردیولا و انریکه دلبرانه فوتبال بازی کنند اما پیروزی ۱-۰ و کسب سه امتیاز در یک فصل عجیب فوتبالی، در ورزشگاه‌های خالی از تماشاگر و در روزهای همزیستی با کرونا هم گواراست. یحیی گل‌محمدی حق دارد لبخند بزند. او بهتر از هر کسی می‌داند که این پرسپولیس برای پخته شدن هنوز باید در کوره‌های داغ‌تری تحملش را نشان دهد.»