سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: علیرضا زرین‌دست فیلمبردار پیشکسوت در گفتگو با فریدون جیرانی، کارگردان و پژوهشگر شناخته شده سینما با اشاره به اینکه فیلمبردارها، فیلمنامه‌نویس‌ها و کارگردان‌ها در سینمای بعد از انقلاب ارزش‌های ویژه‌ای پیدا کردند، گفت: مردم و ساختار مدیریت به آن‌ها بیشتر توجه کردند. به طور کلی کسانی که پس از انقلاب مسئولیتی داشتند برای آدم‌های پشت دوربین ارزش زیادی قائل بودند. در سینمای قبل از انقلاب رقابت با سینمای غرب کار بسیار سخت و نفسگیری بود. اگر فیلم باارزشی هم وجود داشت با هزینه‌های دولتی ساخته شده بود و بخش خصوصی قادر به تولید چنین فیلم‌هایی نبود. زرین‌دست با بیان اینکه اولین فیلمی که برای آن پشت دوربین رفت «شکوه قهرمان» بوده است، گفت: یادم می‌آید در زمان فیلمبرداری این فیلم اعتماد به نفس بالایی داشتم و وقتی به برادرم گفتم بگذار من انجام بدهم، تعجب کرد و زمانی که اولین سکانس‌ها را گرفتیم و در استودیو بدیع دیدیم، برادرم بسیار خوشش آمد. به هر حال نسل اول نسلی بوده که از عکاسخانه‌ها برای فیلمبرداری آمدند، در نتیجه آن‌ها یک نوع فیلمبرداری را بلد بودند و همان نوع را در اغلب فیلمبرداری‌ها به کار می‌گرفتند. وی درباره آشنایی خود با ناصر تقوایی توضیح داد: در آبان ماه۱۳۵۲ من مزه موفقیت را با نمایش فیلم «سازدهنی» چشیدم. یادم می‌آید بعد از نمایش فیلم عده‌ای دور من جمع شده بودند و یک جوان لاغر اندام از میان جمعیت به سمتم آمد و من را در آغوش گرفت و تبریک گفت و من فهمیدم ناصر تقوایی است. همین آشنایی باعث شد تا من فیلمبردار مستندی به نام «باغ بهشت» که درباره فرش در ایران ساخته تقوایی بود، حضور داشته باشم و با این فیلم سفر‌های زیادی در نقاط مختلف کشور داشتیم. وی در پاسخ به سؤال دیگر جیرانی مبنی بر اینکه چه ارزیابی‌ای از نسل سوم فیلمسازان مانند اعلامی، سجادی، صباغ‌زاده، بنی‌اعتماد، عیاری، داوودنژاد و جوزانی دارد، بیان کرد: نسل سوم فوق‌العاده بودند و تأثیر بسیار زیادی بر سینمای ایران گذاشته است، مخصوصاً در دهه ۶۰ و حتی در دهه ۷۰ فیلم‌های درخشانی ساخته شده که نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت، اما اتفاقی که بعد از نسل سوم به وجود آمده، تغییر و تحولی است که دیجیتال و تصویر در دنیا به وجود آورده است که چندین وجه مختلف دارد.

زرین‌دست ادامه داد: تعداد زیادی از آدم‌ها شروع به تصویرسازی، فیلمسازی و عکاسی کردند. انبوه فیلمسازی و عکاسی خیلی خوب است، زیرا از بین آن‌ها استعداد‌ها و خلاقیت‌های مختلف بیرون می‌آید، اما از جهاتی هم بد است، زیرا انبوه فیلمسازی و تصویر یک جور اشباع شدن به وجود می‌آورد که منتهی می‌شود به مقاومت و مقاومت آن تبدیل به سینمای آنلاین می‌شود که بزرگ‌ترین ضربه را به سینما می‌زند.