آریا طاری
استقلالی‌ها که خودشان تست‌های کرونای مثبت اعلام شده در باشگاه فولاد را «مشکوک» ارزیابی می‌کردند، ناگهان با سونامی تست‌های مثبت روبه‌رو شدند. حالا نوبت باشگاه پارس جنوبی است که به این موضوع، شک و شبهه وارد کند و ادعای آبی‌ها را زیر سوال ببرد. تصور کنید درست وسط این بیماری و همه این مشکلات، باید «سوءظن»ها را نیز مد نظر قرار بدهیم. تصور کنید وسط این همه بحران بزرگ، باید نگران شک تیم‌ها به هم باشیم. در این فوتبال، فقط پروتکل‌های بهداشتی زیر پا گذاشته نمی‌شوند. بلکه صداقت و اعتماد هم در این فوتبال از مدت‌ها قبل از بین رفته‌اند.
گاهی تنها یک سکانس، برای پی بردن به همه حقیقت یک داستان طولانی کافی است. فوتبال ایران هم همین هفته، یک سکانس طلایی داشته است. تست‌های کرونا، وضعیت استقلال را «قرمز» کردند. این باشگاه به دلیل انبوه مهره‌های مبتلا، قید سفر به جم را زد و به سازمان لیگ اعلام کرد که فعلا قابلیت رفتن به زمین را ندارد. بازیکنان مبتلا به خانه فرستاده شدند اما در انبوه این خبرهای نگران‌کننده، فرهاد مجیدی بدون ماسک و دستکش به ساختمان باشگاه رفت و از آن خارج شد. همین قاب ساده به اندازه کافی، تاسفبار به نظر می‌رسد. دیگر چه اتفاقی باید رخ بدهد که یک مربی در سطح لیگ برتر، حداقل به ماسک زدن روی بیاورد؟ چطور باید مردم عادی را توجیه کرد که ماسک زدن الزامی و ضروری است وقتی سرمربی یک باشگاه مطرح فوتبال نیز، چنین کاری انجام نمی‌دهد؟ به نظر می‌رسد فوتبال ایران حتی پس از همه این ماجراها، هنوز تعارف با ویروس کرونا را کنار نگذاشته است. هنوز باور داریم که «نمی‌گیریم» و اگر هم بگیریم، مشکلی نخواهیم داشت. هنوز باور داریم که باید طبق برنامه به مهمانی، باشگاه، عروسی و تولد برویم و حتی در سالن بدنسازی با هم کشتی بگیریم. هنوز حتی یک محل مشخص و واحد برای تست‌های کرونا در همه باشگاه‌ها اعلام نشده است. برگزاری لیگ در چنین شرایطی، حقیقتا چه ارزشی خواهد داشت؟
مشکل بزرگ‌تر فوتبال ما در شرایط فعلی، خود «فدراسیون» است. فدراسیون و تمام اجزایش که هرگز نمی‌توانند یک تصمیم خوب و منطقی برای فوتبال بگیرند. آنها یک بار به صورت رسمی اعلام کردند که می‌خواهند رقابت‌های لیگ برتر را برگزار کنند اما به جز «ترجمه» پروتکل‌های بهداشتی در لیگ‌های خارجی، کار دیگری انجام ندادند. آن هم در شرایطی که برای باشگاه‌های فوتبال در ایران، سفر با پرواز چارتر و همچنین اتاق‌های مجزا در هتل امکان‌پذیر به نظر نمی‌رسید. آنها یک بار با صدایی متزلزل و اشاراتی نامطمئن از برگزاری لیگ گفتند اما در همه هفته‌های بعدی روبه‌روی انتقادها ساکت ماندند و حرفی نزدند.
فدراسیون آنقدر به سکوتش ادامه داد تا سرانجام زمان برگزاری بازی‌ها از راه رسید. آن روزها خبری از پیک کرونا نبود اما حالا که این ویروس با تمام قدرت برگشته و هر روز قربانیان تازه‌ای می‌گیرد، فدراسیون باز هم ساکت است و حرفی نمی‌زند. این همه سکوت، بس نیست؟ این همه انفعال، کافی نیست؟ این همه منتظر دیگران ماندن، خجالت‌آور نیست؟ چقدر تلخ که فوتبال ایران، به دست چنین تشکیلاتی اداره می‌شود. چقدر تلخ که فوتبال ایران، به دست مدیرانی افتاده که حتی نمی‌توانند تایید اساسنامه فدراسیون را از فیفا بگیرند. کاش فدراسیون توضیح بدهد که چه برنامه‌ای برای برون‌رفت از بحران فعلی دارد؟ اگر قرار است دیدارهای دو تیم استقلال و فولاد حداقل به مدت 10 روز برگزار نشوند، سرنوشت این بازی‌ها در یک برنامه فشرده چه خواهد شد؟ اگر یک تیم هر سه دروازه‌بانش را از دست بدهد اما در عین حال فهرست بازیکنان کرونایی‌اش به 25 درصد نرسد، چطور باید به زمین برود و مسابقه‌اش را برگزار کند؟ اصلا چه کسی باید در این مورد تصمیم نهایی را بگیرد؟ فدراسیونی‌ها مدام به ستاد ملی کرونا پاس می‌دهند و ستاد ملی مبارزه با کرونا نیز خود فدراسیون را مسئول می‌داند. وسط این پاسکاری‌ها، باشگاه‌های فوتبال ایران از همیشه سردرگم‌تر شده‌اند.
یک بار برای همیشه باید این تعارف مضحک با ویروس کرونا را کنار بگذاریم. اگر واقعا معتقدیم که می‌توانیم بازی‌های لیگ را در چنین شرایطی هم برگزار کنیم، دیگر نباید تصاویری مثل سفر کاروان استقلال به اهواز را ببینیم. تصاویری که همه پروتکل‌های بهداشتی را نقض می‌کردند و نشان از یک بی‌توجهی آشکار داشتند. اگر واقعا معتقدیم که می‌توانیم بازی‌های لیگ را در چنین شرایطی هم برگزار کنیم، دیگر نباید بازیکنان آزاد باشند تا به تولد، مهمانی، باشگاه بدنسازی و موقعیت‌هایی شبیه به اینها بروند. بازیکن‌ها نباید مجاز باشند که در آغوش هم، عکس یادگاری بگیرند و به همین سادگی به همه پروتکل‌ها پشت کنند. اگر واقعا معتقدیم که قدرت برگزاری لیگ را داریم، باید هزینه بیشتری انجام بدهیم و هر طور که شده، اصول بهداشتی را به صورت کاملا جدی مد نظر داشته باشیم. اگر هم به این باور رسیده‌ایم که دیگر نمی‌توانیم لیگ را در چنین شرایطی دنبال کنیم، نباید از اعلام عمومی هراسی داشته باشیم. در چنین صورتی، باید به راحتی اعلام کنیم که قادر به برگزاری لیگ نیستیم و بهتر است تیم‌ها و بازیکنان را هم به استراحت بفرستیم تا حداقل این فضا، از این نگران‌کننده‌تر نشود. این تعارف مضحک با کووید 19، هیچ اعتباری به لیگ نوزدهم نداده و فقط میزان بلاتکلیفی آن را گسترده‌تر کرده است.