به گزارش خبرگزاری فارس از بندرعباس، ۱۲ تیر ۶۷ یک سند دیگر از خوی درندگی آمریکایی‌ها در برابر ملت مظلوم ایران است.

آنجا که پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر با شناسه «IR655» از تهران به مقصد دوبی در تاریخ ۱۲ تیر ۱۳۶۷ (۳ ژوئیه ۱۹۸۸ میلادی) پس از توقف بین راهی در بندرعباس به سمت دوبی در حرکت بود که با شلیک دو موشک از ناو یواس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در ارتفاع ۱۲ هزار پایی بر فراز خلیج فارس سرنگون شد و تمامی ۲۹۶ سرنشین آن که شامل ۴۶ مسافر غیر ایرانی و ۶۶ کودک (زیر ۱۳ سال) بودند، جان باختند.

اوج این وحشی‌گری زمانی جلوه بیشتری یافت که آمریکایی‌ها بر گردن ویلیام راجرز مدال افتخار نهادند!

توحش آمریکایی‌ در رقم زدن این جنایت فجیع، ابعاد وسیعی یافت. تا هفته‌ها پس از این فاجعه دردناک، همچنان شناورهای مردمی و سپاه و ارتش پیکرها و اجزای هواپیما را از دل خلیج فارس بیرون می‌کشیدند.

تکه‌ای از جسم یک کودک، مادری سوخته که فرزندی را به آغوش کشیده و تکه چادری که نشانی رسیدن به اجساد بیشتری بر دامان آبهای خلیج فارس است، صحنه‌های دردناکی بود که هیچ‌گاه از ذهن مردم ایران فراموش نخواهد شد.

با ۵۵ روز جست‌وجوی مداوم تنها ۱۷۸ پیکر شهدای این حمله تروریستی از دل دریا بیرون کشیده و ۱۱۸ پیکر مسافران آسمانی این پرواز هرگز به دست خانواده‌های آنان نرسید و تنها هرساله ناله‌های دل مادران و خواهران و همسران این شهداست که در مراسم گلباران محل سرنگونی این هواپیما، همنشین آبهای خلیج فارس می‌شود.

این جنایت هولناک مصداق تروریسم دولتی آمریکا است که مدعیان دروغین حقوق بشر را رسوا ساخت و بار دیگر چهره کریه اما واقعی آمریکایی‌ها را برای ملت ایران به نمایش گذارد. دست‌های چدنی آلوده‌ای که اگرچه دستکشی مخملی دارند اما نشانه عمق عداوت و خوی درندگی آنان را نشان داد. 

این‌ دست‌های آلوده که روزی هواپیمای ایران را بر فراز خلیج فارس هدف گرفتند، روزی دیگر در فرودگاه بغداد، سردار سلحشور ملت ایران را ترور کردند و این تصویر واقعی آمریکایی است که برخی بدنبال بزک کردن آن هستند.

انتهای پیام/ ۸۸۰۵۵/ی