به گزارش خبرنگار ایلنا، رشته فوتبال ورزشی بی رحم است و به ویژه در فوتبال ایران، اگر به موقع از خواب بیدار نشوید، احتمال دارد در عین ناباوری از عرش به فرش برسید و یا از قعر جدول به قهرمانی هم دست پیدا کنید.

اگر سنت و روال همه ساله هفته های آخر تمامی ادوار لیگ آزادگان و یا لیگ برتر را بر اساس به بحران رفتن تیم‌های تبریزی به خصوص تراکتور را از عدم نتیجه‌گیری فاکتور بگیریم، باید اذعان کنیم که فوتبال آذربایجان بیش از این به پرورش بازیکنان و استعدادهای بومی، مدیران ورزشی کارکشته و حرفه‌ای و همچنین مربیانی نیاز دارد که باید بار سنگین و وظیفه حفظ آبروی فوتبال این خطه را بر دوش بکشند.

اگر از هزینه‌هایی که فقط در طول ده سال اخیر خرج تیم‌های تراکتور، شهرداری، گسترش فولاد و ماشین‌سازی تبریز بگوییم باید اعتراف کرد که با مخارج این 4 باشگاه می توانستیم 4 استادیوم خوب در استان بسازیم، ولی مدیریت‌های سلیقه‌ای، آوردن بازیکنان درجه چندم غیر بومی و یا خارجی برای فریب دادن هواداران و ده‌ها کار غیر حرفه ای، باعث نابودی استعدادهای فوتبال در این منطقه شده است.

این نکته را نباید فراموش کرد که در آذربایجان‌شرقی و استان‌های همجوار نظیر اردبیل، زنجان، همدان، آذربایجان غربی و بخش‌هایی از کردستان، هستند نوجوانان و جوانانی که شب‌ها با رویای پوشیدن پیراهن تراکتور به خواب می‌روند و سقف آرزوهای‌شان بازی در استادیوم یادگار امام با پیراهن تراکتور است ولی هیچ برنامه‌ای از سوی تیم‌های استان برای جذب این استعدادها وجود ندارد، ولی در عوض علاوه بر تیم های اصلی تراکتور و ماشین سازی که تنها یک یا دو بازیکن بومی دارند، تیم‌های پایه پر از بازیکنانی از خطه جنوب و شمال و یا جاهای دیگر از کشور است که در تبریز پرورش می یابند و وقتی پشت لب‌شان سبز می‌شود سر از تیم های دیگر آورده برای تراکتور و ماشین خط و نشان می‌کشند.

سرمایه‌هایی نظیر علیرضا نقی زاده و یا سعید آقایی که با هجوم بازیکانان غیر بومی راهی دیار نصف جهان شدند و ده ها بازیکنی که همانند نقی زاده‌ها از فوتبال تبریز دور شدند.

اگر به بازی تراکتور و نساجی نگاهی مجدد داشته باشیم، بهترین بازیکن تیم و کاپیتان تیم ملی با بازی پر اشتباه در چندین نوبت با تک روی از حملات تراکتور جلوگیری کرد و یا در سمت راست فخرالدینی در دقایق آغازین بازی چطور از کورس عقب ماند تا توپ از سمت او روانه دروازه شود و بازهم مدافعان به خواب رفته تراکتور اسیر جسارت دو بازیکن نساجی شوند و معلوم نیست این بازیکنان پا به سن گذاشته و از رده خارج، چگونه و با چه تفکراتی در اول فصل یا نیم فصل جذب تیم می‌شوند.

اگر حداقل 5 بازیکن تراکتور بومی بودند و در شهر تبریز به تمرینات خود در ایام کرونایی ادامه می‌دادند اینگونه در بین تمامی تیم‌ها خوار و ذلیل نمی شدند.

تمامی بازیکنان تراکتور به غیر از ایمانی و مهری از آمادگی بدنی دور بودند و انصاری کوتاه قامت نیز محو بازی دفاعی حریف شده بود و نه از تاکتیک تیمی خبری بود نه از ابتکار عملی برای راه یافتن به دروازه حریف.

برای اینگونه بازی های فیزیکی که حریف در لاک دفاعی فرو رفته بازیکن سرعتی کارایی ندارد و جا داشت در همان دقایق آغازین نیمه دوم آزادی و شکاری به بازی می‌آمدند و نه در دقیقه 80 بازی که حریف مشغول سازماندهی برای حفظ نتیجه بود.

امید داریم مسئولان دو باشگاه تبریزی از هم اکنون به فکر تیم‌های خود برای فصل آینده باشند چون تراکتور در دو بازی اخیر امتیازی کسب نکرده و در صورت پیروزی بر دو حریف نه چندان مطرح خود یعنی پارس جنوبی و نساجی، هم اکنون به جای رده ششم در رده دوم قرار می‌گرفت.

باخت های تراکتور این تیم را از کورس قهرمانی دور کرده و کسب سهمیه آسیا را نیز با خطر مواجه کرده است.
ماشین سازی هم با همین وضعیت امکان قرار گرفتن در بین فانوس به دستان را دارد چون تیم‌های پایین جدولی این هفته نتیجه نگرفتند در غیر این صورت احتمال حضور ماشین در رده دوازدهم نیز وجود داشت.

وحید ارضی