مساله را نمی‌توان دور زد و از کنار آن گذشت. باید به دل مساله رفت، آن را شناخت و برای آن راه حل پیدا کرد. «ارزش کل ساختمان‌هایی که تهیدستان جهان سوم در اختیار دارند ولی مالک قانونی آن نیستند بالغ بر ۹/۳ هزار میلیارد دلار می‌شود.

این رقم انسان را به فکر فرو می‌برد: ۹/۳ هزار میلیارد دلار معادل دوبرابر حجم پول جاری در ایالات متحده است. با تفاوت کمی، تقریباً معادل ارزش تمام شرکت‌های ثبت‌شده در بازار بورس ۲۰ کشور توسعه‌یافته جهان است». بنابراین، ۱۹ میلیون نفر ساکن بافت‌های اسکان غیرِرسمی و فرسوده‌ی میانه‌ی شهرها از جهت انسانی، اجتماعی و اقتصادی حوزه‌ی بزرگ و با اهمیبتی را شکل می‌دهند. مهم این است که مورد پذیرش رسمی قرار گیرند تا اجازه‌ی قانونی تبدیل به احسن‌شدن کردن دارایی‌های خود و انجام سرمایه‌گذاری جدید را به‌دست آورند.

این موضوع در سند بازآفرینی شهری که به تصویب هیات وزیران هم رسیده‌است پیش‌بینی گشته ولی، در عمل کل نظام از اجرای آن سر باز می‌زند. گویا نمی‌دانند که چه تصویب کرده‌اند. از همین رو است که سیاست رسمی بکوبیم و بسازیم، مداخله دولت در ساخت مسکن به‌جای تامین زیرساخت‌ها و روساخت‌های شهری و عمومی و دوری گزینی از فراهم‌سازی زیرساخت‌های حقوقی و مالکیتی است. اگر دستور عمل به‌عکس داده‌می‌شد بهتر از این نمی‌شد انجام داد.

برای دریافت توضیح‌های بیشتر به این ویدیو توجه کنید.

* منتشر شده در کانال تلگرام نویسنده . ۱۸ خرداد ۱۳۹۸