آریا رهنورد

بررسی‌ها برای انتخاب یک سناریوی ایده‌آل در مورد لیگ نوزدهم همچنان ادامه دارد. بیشتر تیم‌ها خواهان پایان فصل بدون معرفی قهرمان و سقوط‌کننده هستند. تصمیمی که در لیگ برتر هلند گرفته شده است. شنیده می‌شود که فدراسیون فوتبال به سبک لیگ‌های فرانسه و بلژیک، قصد دارد تیم صدرنشین را به عنوان قهرمان اعلام کند و دو تیم پایین جدول را نیز به دسته پایین‌تر بفرستد. یکی دیگر از سناریوها اما، برگزاری بازی‌ها به صورت متمرکز در یک شهر از ایران است. طرحی که شاید اجرای آن با توجه به امکانات موجود در ایران، کمی چالش‌برانگیز باشد. اگر قرار به عملی‌ شدن چنین نقشه‌ای باشد، همه تیم‌ها باید 9 هفته پایانی لیگ را در یک شهر بگذرانند. در این صورت، احتمال ابتلا جامعه به کرونا توسط فوتبالیست‌ها در شهرهای مختلف به حداقل می‌رسد. اگر قرار باشد در هر هفته دو مسابقه برگزار شود، انجام این دیدارهای متمرکز 4.5 هفته زمان خواهد برد. در واقع اگر از همین حالا تیم‌ها تمرین‌های‌شان را به صورت جدی آغاز کنند، می‌شود در تیر و اوایل مردادماه لیگ برتر را به پایان رساند تا تیم‌های آسیایی برای برگزاری دیدارهای لیگ قهرمانان در نیمه مرداد آماده شوند. به لحاظ تقویمی، این کار شدنی به نظر می‌رسد اما در مورد امکانات، تردیدهای زیادی وجود دارد. کیش به عنوان یک منطقه توریستی، هتل‌های بسیار زیادی دارد. از آن‌جایی که در دوران کرونا هم‌اتاق‌ شدن بازیکنان فوتبال با هم ممنوع است، هر تیم به اتاق‌های بسیار زیادتری نسبت به گذشته نیاز خواهد داشت. با این وجود باز هم با توجه به مراکز اقامتی متعدد در کیش، این مساله مشکل‌ساز نخواهد شد. مشکل اصلی به زمین‌های تمرین و محل بازی برمی‌گردد. حتی اگر در استادیوم آزادی نیز هر هفته این تعداد بازی انجام شود، کیفیت آن به طور کلی از دست خواهد رفت. کیش نهایتا صاحب یک استادیوم با استانداردهای برگزاری بازی‌های لیگ برتر است و زمین‌های تمرینی این شهر نیز آنقدر زیاد نیستند که پاسخگوی همه باشگاه‌ها باشند. در واقع نمی‌شود در یک ورزشگاه در طول یک هفته 16 مسابقه برگزار کرد و انتظار داشت که آن استادیوم از چمن به زمین خاکی تبدیل نشود!

شنیده می‌شود که ممکن است ادامه رقابت‌های لیگ به صورت متمرکز در یک شهر انجام شود. در روزهای گذشته از کیش به عنوان یک مقصد احتمالی برای عملی ‌شدن این تصمیم نام برده شده است

بعضی‌ها باور دارند که تصمیم نهایی در خصوص فوتبال، باید در ستاد ملی مقابله با کرونا گرفته شود اما مساله مهم اینجاست که شاید اعضای این ستاد، اطلاعات دقیقی در حوزه فوتبال نداشته باشند. شاید آنها تصمیم بگیرند که رقابت‌های فوتبال را در کیش برگزار کنند اما ممکن است امکانات موجود در این شهر، کفاف برگزاری این حجم از بازی‌ را ندهد. طبیعتا اینکه فوتبالیست‌ها دائما در یک شهر اقامت داشته باشند، دائما با هواپیما پرواز نکنند و جابه‌جایی‌شان نیز به حداقل برسد، برای سلامتی خود آنها مفید خواهد بود اما قبل از اتخاد چنین تصمیم‌هایی، باید همه جوانب به دقت مورد بررسی قرار بگیرد. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ، برای رفع مسئولیت همه چیز را به ستاد ملی مقابله با کرونا موکول کرده‌اند اما بدون تردید آخرین تصمیم در این مورد باید از فیلتر خود فدراسیون عبور کند. طبیعتا فدراسیونی‌ها شناخت بیشتری از امکانات برگزاری فوتبال در نقاط مختلف ایران دارند و باید با اطلاع دقیق از این موضوع، بهترین تصمیم را برای ادامه این فصل بگیرند. این طرح تنها در صورتی عملی می‌شود که به جای یک شهر یا یک نقطه از ایران، چند نقطه برای برگزاری بازی‌ها در نظر گرفته شود.

اگر کمی واقع‌بینانه‌تر به جامعه نگاه کنیم، متوجه یک حقیقت بزرگ خواهیم شد. این روزها خطوط مترو دوباره شلوغ شده‌اند. اتوبوس‌های بی‌آر‌تی از همان ابتدای بحران نیز پر از جمعیت بوده‌اند. بسیاری از کارکنان اداره‌ها هر روز صبح سر کار می‌روند و صاحبان خیلی از مشاغل، شبانه‌روز در حال کار کردن هستند. در حقیقت، روال عادی زندگی در همه شهرهای ایران جریان دارد و معلوم نیست که در چنین شرایطی، چرا فوتبالیست‌ها باید از یک مصونیت آهنین برخوردار باشند. باشگاه‌های صنعتی که امروز دائما بر طبل تعطیلی رقابت‌های فوتبال می‌کوبند، برخورد کاملا متفاوتی با کارگران خودشان دارند. طبیعتا آن کارگرها بیشتر از همیشه تضاد را احساس می‌کنند وقتی متوجه می‌شوند که ظاهرا زندگی یک فوتبالیست، از زندگی آنها مهم‌تر است. اصلا مگر فوتبالیست‌ها خون رنگین‌تری دارند که در چنین روزهایی، همچنان باید به تعطیلی و «استراحت» ادامه بدهند. در روزهایی که اهالی فوتبال حتی از مرگ یک پسربچه برای «پاک کردن» نتایج این فصل لیگ استفاده می‌کنند، فوتبال باید برگردد و هر طور که شده، نیروی محرک جامعه برای امیدوار ماندن و مبارزه کردن باشد.