خبرگزاری فارس - محمد کلهر: نوید و جمشید محمودی که سینماگرانی افغانستانی الاصل ساکن ایران هستند، فیلمهایی با موضوع هموطنان مهاجر خود در ایران میسازند. این دو فیلمساز با «چند متر مکعب عشق» فضای جدیدی را در سینمای ایران ترسیم کردند و به موفقیتی نسبی در جذب تماشاچی و گیشه دست پیدا کردند اما این جنس از موفقیت در فیلمهای بعدی برادران محمودی تکرار نشد.
آنها فیلمهایی نفروش در لوکیشنهای تکراری ساختند که وجه مشترک آنها، نمایش فلاکت و مصیبتهای مهاجران غیرقانونی افغان در ایران است. مکانهای مورد نمایش در فیلمهای برادران محمودی عموما حاشیه شرقی تهران (جاده خاوران) است که فقر، ویرانی و کثافت، ویژگی مشابه همه آنهاست. ایرانیها هم در فیلمهایشان نسبت به افغان ها ظالم هستند، هر چند که برادران محمودی اصرار دارند بگویند ایرانی خوب و مهربان هم در فیلمهایشان وجود دارد!
«مردن در آب مطهر» جدیدترین ساخته برادران محمودی داستان مهاجرت قاچاقی افغانها به اروپاست، آنها برای فرار از تعصبات قومی و دینی (طالبانی) و رسیدن به زندگی بهتر، از طریق ایران قصد دارند خود را به ترکیه و سپس اروپا برسانند. اما اروپا طی سالهای اخیر به سادگی پناهندگی اعطا نمیکند و به همین دلیل مهاجران کیسهای پناهندگی تغییر دین به مسیحیت و حتی همجنس گرایی را انتخاب میکنند.
داستان فیلم «مردن در آب مطهر» طی حدود سه روز در حاشیه تهران میگذرد؛ عشقی که میان دو نوجوان افغان در کمتر از یک روز پدید آمده اما آنقدر قوی است که پسر، آینده خود را فدای آن میکند. عشقی که به وصال نمیانجامد و پایانی تلخ به همراه دارد.
فیلم ریتم کندی دارد، فاقد تعلیق و گره است و با وجود مدت زمان نه چندان طولانی آن (حدود ۸۰ دقیقه) تماشاچی را خسته میکند.
«مردن در آب مطهر» به یک تلهفیلم شبیهتر است تا یک فیلم سینمایی و مخاطبش بیش از آنکه ایرانیان باشند، خود افغانها هستند. مشخص نیست به چه دلیل در بخش سودای سیمرغ سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر پذیرفته شده است، احتمالا مشارکت بنیاد سینمایی فارابی در ساخت «مردن در آب مطهر» بیتأثیر نبوده است.
از هماکنون میتوان پیشبینی کرد این فیلم در گیشه سینماهای ایران توفیقی نخواهد داشت و بهتر است در گروه هنر و تجربه اکران شود.
اما با توجه به مضمونی که آخرین ساخته برادران محمودی دارد، به نظر میرسد جشنوارههای خارجی را هدف قرار داده است و در این راه هم موفق خواهد بود.
انتهای پیام/
نظر شما